schortje

Koken. Ik kan het niet en vind het oninteressant. Als kleine Maya werd ik vooral de keuken uit gestuurd in plaats van dat ik een handje kwam helpen. De idyllische scenes uit films waar kinderen op een krukje naast hun moeder zitten en dingen aangeven, snijden of roeren zijn nooit een onderdeel van mijn leven geweest. Ik kan namelijk niet met mijn tengels van het eten afblijven. Ik moet mijn vinger in de saus duwen, een stuk paprika jatten, met een vork stukjes vlees uit de pan prikken en mijn moeder heeft daar een hekel aan. Best logisch. Ik zou ook uit mijn naadje schieten als ik voor de duizendste keer niet genoeg appeltaartdeeg heb, omdat een klein blond opdondertje de helft heeft opgegeten terwijl het in de koelkast stond.
Mijn handicap heeft me nooit echt in de weg gezeten. Ik sjeesde gewoon keihard de keuken uit als ik mijn moeder aan hoorde komen met een luid:  ''Maya, als je nou g*dverdomme niet die lepel uit de soeppan haalt dan..!'' Uiteindelijk stond er een kwartier later toch wel een dampend bordje op mijn schoot. Niks aan de hand.


Maar nu.. nu is het zwaar aan het worden. Doordat ik nooit iets heb gedaan in de keuken, kan ik dus echt niet koken. Niks. Noppes. Nada. En dat heeft het plaatje wat ik had van op mezelf wonen totaal aan diggelen geslagen. Ik had me bedacht achter het fornuis te staan met een half zonnetje wat vrolijk de pannetjes verlicht, opstijgende geuren die je hongerig maken en voedsel wat blij ligt te dobberen in een plasje olie of boter. De werkelijkheid is echter dat ik nu om half acht eens besluit te gaan koken, mijn koelkast open trek, me een luide KUUUUT ontsnapt en ik op mijn fiets spring om nog even snel boodschappen te doen. Eenmaal bij de Albert Heijn (veel te duur, maar wel lekker dichtbij) sta ik bij de groentenafdeling met een knorrende maag en een slecht humeur ontstaat er een discussie met mezelf.


Waar heb ik zin in? Wat is goed voor me? Heb ik al iets met vitamines op deze week? Zal ik ook chips meenemen voor vanavond? Niet aan denken Maya, je bent hier voor avondeten. Ohja, kut, sorry. Nou, groenten, pff.. witlof is goedkoop, die doen? Prima. Witlof dus. Met wat? Ehh. Vegetarische burger? Is wel duur. Ja, maar lekker. Dat is waar. Die dan. Maar met kaas, spinazie, tofu, kikkererwten, wortel of gemengde groenten? Wat een keuzes zeg, tjezus. Ik ga voor de kaas. Lekker. Zal ik straks baklava halen als toetje? Daar heb ik nou echt zin in. Hoeveel kleingeld heb ik nog? Als ik witlof koop en de vegetarische burger en ik moet nog aardappelen erbij halen natuurlijk, hoeveel ben ik dan kwijt? Te veel eigenlijk hè. Die vega burger is te duur. Kutvega's. Niet van vlees houden wordt door dit soort prijzen echt iets voor de elite. Dat is niet eerlijk. Studenten moeten toch ook vegetarisch kunnen zijn zonder dat ze gedwongen zijn te gaan lenen bij de IB groep. Oh DUO nu natuurlijk. Achterlijk gedoe vind ik dat. Ik noem het gewoon IB. Fuck it. Man, ik haat boodschappen doen. Maargoed. Ik gooi m'n haren los vanavond en neem gewoon die vega burger. En baklava. Bekijk het maar. Ik ga niet op een houtje bijten! En nu ga ik aardappelen pakken. Zo'n klein zakje die in verhouding veel duurder is dan een grote. Aardappelen eten is ook niet meer voor de student weggelegd. Wat leef ik toch in een stom land.


Uiteindelijk kom ik strontchagrijnig thuis. En dan moet het koken nog beginnen. Als ik dan tenminste nog de zekerheid had dat het boodschappen doen niet voor niks is geweest en dat mijn witlof straks daadwerkelijk gelukkig baantjes ligt te trekken in mijn pannetje, maar nee. De kans dat ik uiteindelijk baksteen harde aardappelen met een overgare vega burger en witlofpap aan het eten ben is veel groter.


Hoe komt het toch? Waarom heeft mijn moeder zoveel talent in de keuken? Ik wil uiteindelijk ook een moeder zijn die heerlijke maaltijden bereid. Geen moeder wiens kinderen bij wijze van kerstdiner elk jaar afhaalchinees krijgen. Ik heb mijn moeder daarom dit weekend bestudeert in de keuken en ik weet wat me te doen staat. Een schortje. Op de een of andere manier geeft dat je meteen het uiterlijk van een goeie kok en ik denk dat ik mezelf dan ook serieuzer neem. Misschien draag ik er zelfs een jurk tot op de knie en kleine hakjes onder. Terug naar de jaren '50. Het enige recht van een vrouw is het aanrecht. Buiten de keuken wil ik een geemancipeerde, zelfverzekerde, midden in het leven staande vrouw zijn, maar tussen die vier wandjes mag het best wat conservatiever.


Ik weet heus dat ik met een schort voor niet meteen de spruiten van de hemel kook, er is nog een lange weg te gaan, maar de eerste stap is dan in ieder geval gezet.


Op zoek naar een schortje dan maar.