Waar gaat het allemaal over?

zondag 21 september 2014

Geluiden van een nieuw thuis

Ik woon nu anderhalve maand in een nieuw huis en waar ik bang was dat ik moeite zou hebben met de gehele Brabantse cultuur (ik zag het zo voor me dat op elke straathoek een polonaise in werd gezet en je niet fatsoenlijk over straat kon zonder dat het 'meters bier regende', maar Brabanders zijn ook gewoon mensen zoals jij en ik) en de verandering van omgeving, ik reageer normaliter nogal heftig op veranderingen, bevalt het me eigenlijk prima hier. Het enige waar ik aan moet wennen zijn de geluiden. 

Zo zijn er de geluiden 's nachts. De eerste nacht heb ik met wijd opengesperde ogen, in mijn eentje, in een veel te groot huis liggen luisteren naar alle kraakjes, 

Loopt er nou iemand op de trap? Het klonk echt alsof er iemand op de trap liep. Oh mijn God, straks is er een vreemde in huis. Een man, een vreemde man. Een vreemde man met slechte bedoelingen. Een vreemde man die mij in stukjes komt hakken ofzo. Misschien staat ie zelfs al in mijn kamer. Is het een vreemde man met slechte bedoelingen die mij in stukjes komt hakken met de sluipende bewegingen van een moordlustige cheeta. Ik moet ook niet met mijn rug naar de deur gaan liggen! Wat was dat nou? Oké Maya, onverwachte beweging richting het licht. 3..2..1.. GO! Oh.. niemand, geen paniek. Zou ook belachelijk zijn natuurlijk. Een man in mijn kamer, jezus Maya, er liggen zeker ook heksen onder je bed. Schijterd. Nou, hup, licht uit, slapen. Met m'n gezicht naar de deur en voor de zekerheid ook alle ledematen maar binnen de randen van het bed...

piepjes, zuchtjes wind en de vijver van de buurman. Die zo'n fijn fonteintje heeft waardoor ik elke nacht in slaap val met een lege blaas, maar enorme plasdrang.

Naast de nachtelijke geluiden, zijn er ook de geluiden van overdag. Zo heb je de buurvrouw die denkt dat ze piano kan spelen. Nee, das gemeen, ze kan piano spelen, maar een beperkt aantal stukken. Wat er in de praktijk op neer komt dat ze óf de hele middag hetzelfde stuk op repeat heeft óf ze een nieuw stuk probeert wat vaak in de hoge, snelle stukken een keer of dertig gerepeteerd moet worden. Dat zijn vaak de momenten dat ik na drie uur merk dat ik zwaar paniekerig en onrustig door mijn kamer hobbel en niet begrijp hoe ik zo nerveus ben geworden. Maargoed, hoe zeer ik ook smul van het beeld dat een studentenhuis aan hun bejaarde buren vraagt of het 'alsjeblieft ietsje stiller mag', zoiets doe je niet. Je wilt immers credit opbouwen voor die ene keer dat jij lamzat thuis komt en bedenkt om rond een uur of 4 's nachts de Spice Girls te karaokenen. 

Dan hebben we naast de geluiden in en rondom het huis, de geluiden van de straat. De straten van Den Bosch zijn bezaaid met 'Houdoe'-s en zachte 'g's. En nou blijkt dat ik de helft van de tijd de Brabo's uitlach om hun wollige praten en God op mijn blote knieën dank dat ik tenminste 'normaal' praat (ofwel: plat Rotterdams). 
Hetgeen ik nog niet gehoord heb is een allochtoon met een Brabants accent. In mijn rijtje zit een Turkse bakker en daar komen heel veel studenten (alle kleuren, soort en maten) bijeen om Dürum te halen en ik hoop elke keer dat ik naast de 'psst' hier en daar (noem me een aandachtsgeile slet, maar ik vind dat eigenlijk wel vlijend) of een fluitje ook een keer een allochtoon met een zachte 'g' hoor. Ik ben zó benieuwd hoe dat klinkt. Ooit ontmoette ik een Marokkaanse belg in Brugge en als ik tegenwoordig in een dipje zit denk ik weer aan hoe dat zachte accent heel zijn imago van 'de gangstah van de straat jeweet' ondermijnde en dan ontstaat er weer een innerlijk sprankje van vrolijkheid. Dat is dus nog een doel an sich. 

Al met al een prima score. Ik had mezelf twee maanden aan eenzame opsluiting en emotionele achtbanen gegund 'in naam van de acclimatisering', maar ik blijk dus voor een van de eerste keren in mijn leven veel sterker in mijn schoenen te staan dan gedacht. Dat is nog eens een fijne ontdekking hè? Al lijkt me dat toch te mooi om waar te zijn, dus hou ik het er bij dat ik stiekem afstam van Brabantse voorouders en eindelijk daar ben gaan wonen waar mijn roots liggen. 

Ben eigenlijk ook wel benieuwd hoe een Rotterdammer met een zachte 'g' klinkt...



vrijdag 6 juni 2014

Intellect

Ik voel me gauw geïntimideerd door intellectuelen. Dit komt voort uit het maffe zelfbeeld dat ik maar een simpel figuur ben met een natte 't' en een onderontwikkelde algemene kennis. Ofwel de angst dat je het meisje wel uit Spijkenisse kan halen, maar Spijkenisse nooit uit het meisje. 

Vanuit deze angst komt soms de drang om mezelf te ontwikkelen. Ik zadel mezelf dan midden in het jaar op met een rits goeie voornemens waarvan ik bij voorbaat al kan zeggen: 'heel veel succes, nee maar 'ff serieus héél véél succes, daarmee!' Zo wil ik dan een abonnement op de krant, wekelijks de Vrij Nederland en de Groene Amsterdammer uitlezen, meer documentaires kijken en het journaal volgen. Dat is op zich prima, maar ik vind dan ook dat ik als intellectueel in spé alles interessant moet vinden. (want hè, het heet niet voor Jan Lul algemene ontwikkeling, je mag best geilen op de 6 redenen waarom Solange Knowles Jay-Z aanviel in die lift, maar dan moet je ook ons huidige politieke klimaat haarfijn uit kunnen leggen)

Zo vind ik mezelf dan op een treurige vrijdagochtend terug in de trein met een hoofd wat denkt: 'Hoe the fuck ben ik gedouched en aangekleed hier terecht gekomen?' worstelend door een artikel over parlementair onderzoek naar ICT-falen. Na het lezen van de inleiding ("Een waardeloos ICT-project kun je aan de overheid best verkopen, die betaalt wel, is de ervaring") dacht ik: 'hell no.' Maar toen kwam de stem-der-ontwikkeling die mij vertelde dat  ik, in de naam van de horizonverbreding, ook voor dit soort onderwerpen open moet staan. Dus daar ging ik dan. Inleiding check. Grafiekje komt straks. (plaatjes bewaren voor het laatst) Begin artikel. "Opeens lag er bij de uitkeringsinstantie UWV een factuur voor 2,2 miljoen euro op het bureau. Afzender: automatiseringsbedrijf Logica, dat voor het UWV de onderliggende systemen voor de website werk.nl..

(staat daar rechts nou 'Twaalf jaar cel voor doden 'huisslaaf'? Wie heeft er tegenwoordig nou een huisslaaf? Even snel lezen, tussendoor.. NEE! TERUG!)

website werk.nl..

(ah joh, even snel..)
(JEZUS! Wat mensen elkaar toch aandoen, man, man, man, dat zulke mensen zo lang wegkomen met hun gedrag! Zouden die buren dan ook nooit iets hebben gehoord of gemerkt? Als het mijn buurman was geweest had ik meteen alarm gesla..ANDER ARTIKEL! FOCUS!)

automatiseringsbedrijf Logica, dat voor het UWV de onderliggende systemen voor de website werk.nl had gemaakt. Het was een..

(alhoewel, zou ik meteen aan de bel trekken? Ik bedoel, ik kan dat wel heel mooi lopen verkondigen om mijn eigen geweten te sussen, maar volgens mij weet je nooit wat je als mens in zo'n situatie zou doen. Als die buurman een hele enge man was geweest en stel ik zou daar moederziel alleen naast wonen, weet ik niet of ik meteen aan de bel zou trekken. Straks komt hij mij halen. Bizar toch hoe zwaar je eigen leven dan ineens opweegt tegenover dat van een ander. Maarja, voor je het weet staat er naast een artikel over parlementair onderzoek naar ICT-falen 'Meisje vermoord door man met 'huisslaaf''. MAYA! HET ARTIKEL! DIT IS RANDNIEUWS!)
(randnieuws is mijn zelfverzonnen term voor artikeltjes aan de zijkant van de pagina's)

Het was een frustrerend project geweest. Zo ongeveer alles was onduidelijk: wie bij..

(dat is het natuurlijk. Die man die zijn huisbaas als huisslaaf heeft gebruikt was natuurlijk onwijs gefrustreerd. Hij heeft vast ook van alles meegemaakt. In zijn jeugd, uiteraard. Altijd die jeugd..  Maar dat is geen reden om een onschuldige man als slaaf te gebruiken en je buurvrouw te vermoorden! Want hoe meer ik erover nadenk hoe meer ik denk dat dit typisch iemand is die zoiets zou doen met een buurvrouw die aan de bel trekt. Misschien zou ik dan wel het leven van die huisbaas ermee redden. Dat dan weer wel.. Maar wat een gek is die man! Gevaarlijk! Mensen zijn knettergestoord! Niemand is te vertrouwen! Waarschijnlijk zag die man er best vriendelijk uit en had niemand het achter hem gezocht en gadver, ik word hier helemaal eng van. GA DAN TERUG NAAR HET ARTIKEL OVER DE OVERHEID DIE TE VEEL BETAALD AAN FALENDE ICT ONDERZOEKEN, KUT!!)

Zo ongeveer alles was onduidelijk:..

(nee, ik kan me niet meer concentreren. Ik heb geen zin meer. Even een vrolijk muziekje opzetten. Wat een kutbegin van de dag zeg. Kijk, ik wil me best ontwikkelen, maar dan mogen kranten ook best een beetje helpen. Je zet toch niet zo'n schokkend artikel erbij alsof het niks is?! Ik heb m'n best gedaan hoor, maar geef mijn portie maar aan Fikkie.)


Die middag sta ik voor het tijdschriftenschap, mezelf op mijn lazer gevend van mijn mislukte poging om intellectueler te worden van die ochtend en staar naar de Vrij Nederland, de Grazia, Vrij Nederland, Grazia, de Vrij.. gris de Grazia uit het schap, koop er een stuk worteltaart bij en troost mezelf met de gedachte dat ik op sociaal gebied heus wel heel intelligent en ontwikkeld ben.




woensdag 7 mei 2014

Sportse!

Het begint bij een worsteling door allerlei moeilijkheden als: 'Shit ik heb alleen een pyjamabroek, kan ik daarin gaan? Waar ga ik mijn pony laten? Naar achter met een speldje? Dan lijk ik wel geestelijk beperkt.. en ik maak al geen beste indruk met die broek. Hmm.. pony gewoon laten gaan dan maar. En ga ik daar douchen of beter van niet? Het is toch altijd een zelfbeeldverwoestend moment als ik in vol ornaat plaats neem tussen al die strakke lijven die op de één of andere manier ook gezegend zijn met een flinke bos hout voor de deur. (ik verdom U dat U mij heeft opgezadeld met een voorgevel die meer weg heeft van twee wandelende takken) Nou, oké, niet daar douchen, pony laten we hangen en dit is echt de laatste keer dat ik in pyjamabroek ga.'

De rit er naartoe lijkt altijd extreem lang, maar eenmaal halverwege denk ik: 'God wat ben ik lekker bezig, kijk mij eens verantwoordelijkheid nemen voor mijn eigen gezondheid!'. Om mijn peuk voor de oprit snel in de bosjes te mikken, uit angst dat mensen denken dat ik een hypocriete trut ben.

Eerst moet ik drie trappen op, hyperventilerend kom ik aan bij de balie. Daar staan twee gebruind, gespierd en gelukkig uitziende mensen. Een combinatie die mij volkomen onbekend is. Ik groet hen en zij groeten mij bijna eng vriendelijk terug. Ik denk: 'Wat lief'. Waar ik drie stappen op terug kom, omdat ik vermoed dat ze zo vrolijk gemutst zijn omdat ik hen waarschijnlijk herinner aan hoe zij ooit ook waren: ongezond en balend. Voor mij was het een simpele groet, voor hen was het een bevestiging van hoe ver ze ondertussen zijn gekomen. Wat een sneu geval ben je als je geniet van andermans ellende. Ik heb meteen een hekel aan hen allebei.

Bij de deur van de kleedkamer haal ik eerst diep adem voordat ik hem open doe. En jahoor, ik was er al bang voor. Het eerste waar mijn oog op valt is een volslank vrouwelijk geslachtsdeel (in de volksmond bekend als een 'hamsterkut') met een nauwkeurig bijgehouden streepje. Ik groet de moeder van middelbare leeftijd en stort mezelf in een innerlijk dilemma over mijn kinderwens. Terwijl ik mezelf en mijn sekse vervloek voel ik ineens twee ogen prikken. Oh God, nee, zeg dat het niet zo..

'Hèèè..'

De vage bekende met prachtig lijf en veel gezonder haar dan ik en geen wallen en wel een lach op haar gezicht en wel mooi zonder make-up kijkt me verrast aan.

'Ik had jou hier niet verwacht.'

Kutopmerking.

'Oh nee? Hoezo niet? Ik ben gek op sporten! Lekker je hoofd leeg maken, lekker bewegen, lekker douchen.'

Geen idee waarom ik dat laatste zei, echt geen idee.

'Ik dacht altijd dat jij een hekel had aan sporten joh.'

'Ja vroeger, maar hallo, zijn  we niet allemaal een puber geweest, ha-ha.' Ze lacht niet.  'Nee, gekkigheid. Je wordt ouder en leert toch verantwoordelijkheid te nemen voor je eigen gezondheid hè. Mijn lijf moet tenslotte nog even mee.'

'Ja, oke, precies.' zegt ze terwijl haar ogen vallen op mijn pyjamabroek.

Betrapt en vuurrood gris ik het ding van de bank stamel dat mijn sportbroekje-van-een-hip-merk nog in de was zat.

'Ah ja, vandaar, okè. Nou..succes hè! En nog een tip: als je je pony zo laat hangen tijdens het sporten gaat het helemaal zweten en krijg je allemaal puisten op je voorhoofd, je kan hem beter met een haarbandje of iets naar achter doen. Hier wacht, ik heb nog een speldje. Zo, kijk, veel beter! Misschien niet de mooiste oplossing, maar dat is niks om je voor te schamen, niemand ziet er hier uit!'

Met een verkracht voorhoofd kijk naar haar Nike sportkleding die haar lijf lijkt te knuffelen en wil haar slaan.

'Fijn, heel fijn, gouden tip, te gek, dankjewel hè! Sportse!'

Als de kleedkamerdeur in het slot valt plof ik op een houten kleedkamerbankje. De moeder van middelbare leeftijd heeft overduidelijk gesmuld van mijn gênante conversatie en staat wat na te grinniken. Ik ben kapot en besef me dan tot overmaat van ramp dat het sporten nog moet beginnen..


woensdag 17 juli 2013

Met je 'generatie KPN'

Op het moment probeer ik voor de zevenendertigste keer vanochtend een Skype gesprek aan te knopen met het verloren liefje, zoals ik hem heel casual noem sinds hij besloten heeft precies de elf dagen voor mijn drie weken durende vakantie ook op vakantie te gaan.

Ik zit hier met een kloppende halsslagader de moderne technologie te vervloeken terwijl mijn Skype me probeert gerust te stellen met de mededeling dat ze het gesprek aan het herstellen zijn. Maar waar ik eerst alleen geluid had en toen alleen beeld, is er nu niks meer over. Geen romantische rendez vu waarbij we elkaar diep in de ogen kijken en vertellen hoeveel we elkaar missen, geen handkusjes met bijbehorend geluid, geen stiekem geflirt van de ene wereld naar de andere, dit is pure frustratie op de vroege ochtend. Geen sterk begin van de dag.

En het zet me aan het denken. Die technologie van tegenwoordig is natuurlijk prachtig. Je kunt met al je vrienden van Hongkong tot Siofok (daar zit ie dus, mocht iemand weten of Siofok bekend staat om zijn idioot mooie meiden met perfect geknipte korte kapsels en zwierende heupen: hou het voor je, trut) in contact komen en urenlang van de ene uithoek van de wereld naar de andere gesprekken voeren over boeiende onderwerpen als het weer daarzo en het teleurstellende Nederlandse weer en dat je weer aan het vervellen bent of dat je maar geen bruin vachtje krijgt of dat de zonnebrand hier echt ontzettend duur is en je dat uiteraard weer vergeten was in te pakken of dat je werk echt begint te vervelen en je je afvraagt welk jurkje leuker staat die met die bloemetjes of die zwarte etc. etc.

Maar aangezien ons Skype gesprek voorgoed is opgegeven en ik teleurgesteld, maar gelukkig nog wel ongedouched (ik had echt gebaald als ik hier als een soort uiterlijk ultieme versie van mezelf had zitten wachten in m'n schattigste jurk) in mijn kamer een 'het moet er even uit'-sigaret aan het roken ben bedenk ik me hoe leuk een kaartje was geweest.

Vroeger stuurde ik altijd kaartjes als ik op vakantie was. Of beter gezegd, aangezien ik niet het meest attente persoon ben die ooit deze aardkloot heeft bewandeld, mijn moeder dwong me om kaartjes te sturen. Dan stuurde ik zonnetjes met teksten als 'Lieve opa en oma, het is hier hartstikke leuk en ik krijg elke dag een ijsje van papa maar mama weet niet dat het een magnum is dus niet zeggen hè! xxx Maya'.

Dat is duidelijke taal. Opa en oma kregen een glimlach op hun gezicht als ze het lazen, vonden mijn vader een ruggengraatloze lul, omdat ze heus wel wisten dat ik heel wat heb gejengeld voordat mijn waterijsje een dagelijkse magnum werd, prikte het kaartje op het prikbord en gingen door met hun leven.

Alleen maar positieve dingen. Een glimlach, een kaartje wat je kunt bewaren en af en toe nog eens terug kan lezen, een gegrond oordeel over hun schoonzoon (in mijn ogen zijn de meeste gegronde oordelen vaak veel leuker dan oordelen waarvan je daarna denkt: goh, ik nou, poeh, jeetje, warm hier.. ik eh, zat er misschien een tikkie tikkeltje naast wat jou betreft dan.. je bent eh, best wel, op zich dan, okè, ofzo, ik ben een kut, sorry) en niks van frustratie of: Nou, als je een beetje een kleinkind bent spreek je zo'n toch kaart zelf in. En waarom zit er geen beeld bij? En die tekst kraakt er ook maar op los. Ik vind het een onduidelijke bedoeling dit. En daar ben ik dan ook nog eens vroeg mijn nest voor uit gekomen. Wat een ellende.

Maar nee, wij moesten zo nodig Skypen. Want het is 2013 en geen 1996. ('gaven jouw ouders je op je 5e elke dag een magnum?! je vader heeft écht geen ruggengraat!').
Lekker á la generatie KPN achter je laptop met je ochtendhoofd. En balen. En chagrijnig. En vloeken. En boos. En veel te vroeg veel te veel roken uit frustratie. En je laptop kapot willen maken. En onwillekeurige personen in je omgeving heel veel pijn willen doen, omdat je de wereld nou eenmaal een minder leuke plek vind op dit moment en anderen de schuld wil geven.

Maar ik weet al wat ik ga doen. En dat is niet mijn huisgenoot aanvallen of laptop het raam uit gooien, nee, ik ga straks douchen, aankleden, opmaken, op de fiets naar de Hema, koop twee kaarten waarvan ik er één verscheur in tienduizend stukjes en naar het hoofd van de dichtstbijzijnde persoon smijt terwijl ik hard gil: 'DIE VOOR JE!! MET JE GENERATIE KPN!', dan ren ik heel hard weg uit angst voor een arrestatie, stap op de fiets, rijd naar huis en daar pak ik al mijn kleurtjes, teken de meest mooie grijze wolk met een klein zonnetje die het universum ooit heeft gezien en schrijf erbij:

Lieve liefste, het is hier maar suf en saai zonder jou en ik heb je een foto van m'n borsten gestuurd via whatsapp zodat je die kan zien als je terug bent, niet aan mijn ouders vertellen hè! xxx Maya

zondag 10 februari 2013

Bejaarden op een bankje in het Julianapark


'Ik dacht toen ik die sneeuw zag gister, nee, niet weer hoor, ik heb nog steeds spierpijn van die kou van een paar weken terug. Ik kon eindelijk weer eens normaal opstaan, is die rotkou er weer.' 

'Maar gelukkig schijnt de zon nu en zitten we lekker op het bankje, hè.'

'Ja, maar Bert, ik weet het niet hoor. Nu ik ook weer loop te tobben met dat eksteroog op mijn kleine teen die van die pijnscheuten in mijn been veroorzaakt ga ik toch denken: waar doe ik het nog voor?'

'Laten we het nu even gezellig houden Tini.'

'Jij wilt gewoon niet luisteren naar mij.'

'Dat is het niet lieverd, het is gewoon dat je soms even moet genieten van het moment en dit is een mooi moment.'

'Ik vind er anders niks aan, mijn hele broek is doorweekt, je zei dat je het bankje wel even droog zou maken, nou, ik merk er niets van.' 

'Ik ben de theedoek thuis vergeten.'

'Oh, nou komt de aap uit de mouw. Dat zei je er net niet bij.'
 
'Ik heb het met mijn jas gedaan.'

'Weet ik. Ik zag je wel schuiven over die bank, heen-en-weer als een seniele gek, maar ik denk ik zal eens kijken of ie er zelf over begint straks.'

'Waarover?'

'Dat jij net tegen mij zei dat je de theedoek van huis had meegenomen, terwijl je hem gewoon bent vergeten.'

'Wanneer heb ik dat gezegd?'

'Toen we langs de slager liepen. Daar bij de Amsterdamse.'

'Heb ik toen..'

'Toen heb jij tegen mij gezegd dat jij de theedoek bij je had. Ik vroeg er nog speciaal naar.'

'Dat kan ik me echt niet meer herinneren Tini. En anders zal ik niet door hebben gehad dat ik hem was vergeten.'

'Je luistert gewoon nooit naar mij.'

'Dat is niet waar Tini, echt niet.'

'Waarom ben ik dan gister naar de dokter geweest?'

'Voor dat eksteroog.'

'En waar nog meer voor?'

'Voor je, je, nou, je bronchitis.'

'Nee. Alleen voor dat eksteroog. Je zit hier gewoon glashard te verzinnen Bert.'

‘Maar jij vroeg mij..'

'Het was een strikvraag, Bert!'

'Maar schat, jij gaat zo vaak naar de dokter, ik hou het allemaal niet meer bij.'

'Wil jij soms zeggen dat ik een aansteller ben Bert Borstjes?'

‘Nee, helemaal niet. Ik weet dat je moeilijk ter been bent en last heb van kwaaltjes, ik probeer je daar toch altijd in te steunen.’ 

‘Kwaaltjes? Jij noemt het kwaaltjes?’

‘Nou, nee, kwalen meer. Natuurlijk.’

‘Ik wou net zeggen. Dat wat jij hebt met die heup. Dat is een kwaaltje.’

‘Dat wilde ik nog vertellen, ik ben bij het ziekenhuis geweest en ik moet op de snijtafel.’

‘Waarom dan?’

‘Ik moet een nieuwe.’

‘Je hebt je zeker weer lopen aanstellen daar?’

‘Nee, ze zagen het op de foto’s.’

‘Als je maar niet denkt dat je thuis kunt herstellen.’

‘Ze begonnen ook al over een zorghotel.’

‘Dat lijkt mij een heel goed idee. Met mijn gezondheid kan ik er echt niet zo’n patiënt bij hebben. En mannen die ziek zijn, zijn sowieso een crime.’

‘Ja, ik zit dan gewoon in een zorghotel daar vlakbij Ledig Erf.’

‘Daar helemaal?’

‘Ja.’

‘Dat is een pokkenend. Hoe moet ik daar komen?’

‘Er zit vlakbij een bushalte.’

‘Nou dan zal ik je voor het eerst een langere periode weinig gaan zien Bert, want je weet hoe ik ben met bussen.’

‘Ja dat weet ik.’

‘Wanneer moet je?’

‘Over anderhalve maand.’

‘Zie je, als je nog zo lang kan, dan is het lang zo dringend niet, toch? Lijkt me'
 
'Ik weet het niet Tini.'
 
'Het zal eens anders wezen. Nou, kom op hup, we gaan.’

‘Maar we zitten net.’

‘Bert, je moet niet denken dat jouw nieuws niks met mij doet. Ik heb een zieke man, ja. Dat vind ik erg en ik wil naar huis. Pak de stoel.’

‘Kom maar zitten.’

‘Help me even wil je.’

‘Zo.’

‘Ja, en rollen maar Bert. Kom op, voort, duwen, kun je straks meteen aan het eten beginnen, want ik heb honger gekregen van al die emotionele toestanden.’

 

 

Het stadhuis

'Ik kom voor..'

'Een paspoort, ja, daar is deze balie voor, dat heb je bij de ingang al aangegeven.'

'Ohja.'

'Paspoort?'

'Ja, daar kom ik dus voor.'

'Mag ik je paspoort?'

'Nou, die wil ik hier graag laten maken.'

'Je hebt nog geen paspoort?'

'Nee, dat lijkt me log..'

'ID-kaart?'

'Die heb ik al.'

'Ja, mag ik je ID-kaart?'

'Oh, ja, hier.'

'1.65?'

'Sorry?'

'Dat denk ik niet.'

'Wat?'

'Ga eens tegen die paal staan.'

'Tegen de..'

'Paal, daar, staan.'

'Oh, oke..'

'Ja hoor, 1.74, ha, als ik het niet dacht, jij bent geen 1.65, dat zie je zo. Hakje?'

'Had u me wat?'

'Heb je een hakje onder je schoen?'

'Niet echt.'

'Maken we er voor de zekerheid 1.72 van.'

'1.72?'

'Ja. Pasfoto?'

'Hier. Hij is niet zo mooi..'

'Dat zijn ze nooit.'

'Dat weet u vast beter dan ik, u zie..'

'Zo, gescand.'

'Goed, ja.. eh..'

'Vinger.'

'Vinger?'

'Op het plaatje.'

'Natuurlijk, ja, vinger op het plaatje, zo deze..'

'Duim.'

'Duim ook op het plaatje. Zo.'

'Andere vinger.'

'Koud plaatje wel.'

'Duim'

'Is dat van glas?'

'Nee.'

'Oke, goed, plastic kan o..'

'Kijk eens. Over 5 dagen, hier, met dit formulier, verder niks en dan krijg je je paspoort.'

'5 dagen, hier, met formulier.'

'Werkdagen.'

'Ja, oke.'

'Fijne dag.'

'Ja, u ook hoor. Werkse hè..'






zaterdag 27 oktober 2012

Arrogante vintage

Er is iets naars aan de hand in Utrecht. Een verbond van arrogante tweedehandskledingverkopers is opgestaan en die hebben de marktwerking in hun branche tot een heel nieuw level getild. Volgens mij zijn er zelfs prijsafspraken gemaakt, geheime meetings georganiseerd en wordt de tweedehandskledingliefhebber nu bewust een oor aan genaaid.

En die tweedehandskledingofiel ben ik. C'est moi. Bin ich. Is me.

Laatst liep ik een winkeltje vlak bij mijn werk binnen. Ik was er al meerdere malen langs gefietst en mijn vermoeden was dat daar wel eens gebruikte kleding kon hangen. Dus op een mooie maandag besloot ik ervoor te gaan. En ja hoor. Bij het zien van de kledingrekken voor de winkel behangen met allerlei unieke kledingstukken en alle maten door elkaar gehusseld maakte mijn hart een sprongetje zoals het alleen doet als ik een nieuwe potentieel favoriete winkel heb gevonden.

Een vrouw met een intellectueel uitziende bril zat aan een tafel. De geur in de winkel, een mengelmoes van geurstokjes van de Rituals en muffe ouwe meuk , drong mijn neus binnen. Ik zei vrolijk: 'Hallo.' De vrouw knikte. (ik had toen al kunnen weten dat deze onderneming wel eens een teleurstelling zou kunnen worden, in goedkope winkeltjes werken vaak mensen tegen een hongersloon die het liefst hun hele levensverhaal in één adem over je heen donderen, omdat ze maar drie klanten per dag krijgen en daardoor hunkeren naar contact). Ik begon nonchalant door de winkel te lopen en zocht wat in de rekken. In mijn hoofd werkte ik het gebruikelijke rijtje af:

- Schoon, check
- Redelijke kwaliteit, check
- Mijn maat, check
- Beetje leuke merken, check
- Prijs..

Alsof ik in mijn bek geslagen werd. Een H&M jurkje in mijn hand en een kaartje met daarop €20,- die me uitdagend aankeek alsof het wilde zeggen: 'Jaha, jij dacht dat Europa in een flinke crisis zat, maar ik bewijs dat jij zo diep in de doffe financiele ellende zit dat je niet eens meer fatsoenlijke tweedehandskleding kunt kopen! HA! L tot the oserrrrr.' Ik liet snel het jurkje los, gaf Lynn de 'CODE ROOD, CODE ROOD' blik. En vluchtte de winkel uit.
De intellectuele bril keek niet eens op.

Eenmaal buiten en na wat mond-op-mond van Lynn kwam ik bij en drong het besef tot me door.. tweedehands is een hype in Utrecht. Waar ik eerst Amsterdam al verloren ben aan de 'vintage' kleding, is nu ook mijn stadsie me ontnomen. Hoe kom ik hier ooit bovenop?

Een dag na 'Het Grote Besef', zoals ik het zelf heel casual noem, zat ik op mijn bank met  een kop thee in mijn hand naar mijn open kledingkast te staren. In mijn hoofd ging ik de prijzen af. Ook ik ben de laatste tijd vaak genoeg gezwicht voor de 'vintage' kleding. Met als betekenis van dat woord: 'veel te dure tweedehandskleding uit de jaren '80 en '90, waar makkelijk €25,- of meer voor betaald word, aangezien het in deze tijden hip is om je te kleden in oma's ouwe meuk.' Ik stelde me een gesprek voor.

Lichtgroene Episode rok (€25,-): Ga bij me weg, je stinkt.

Zwart kringloop jurkje (€4,50 uit de goeie ouwe tijd): Wat? Ik ben hier ook maar gehangen, laat me!

Rok: Oh, je geur trekt in me, bah, anti-kringloopspray!

Jurkje: Nou, hou op!

Rok: Je bent zóó 2011 dat zelfs mijn oma niet met je gezien zou willen worden.

Jurkje: Zo, nou, zeg, jij bent dan toevallig wel mooi ofzo? Je doet wel interessant en alles, maar ondertussen ben je gewoon een neppert!

Rok: Moi? Ehm hallo.. like, wie ben jij om dat te zeggen, ik ben wel 'vintage' hoor.

Jurkje: Dus, nou, en wat dan nog? Dat is ook maar een naam. Je bent net zo tweedehands als ik!

Rok: Oh, don't you dare to compare mij met jou. Echt like, nee.

Roze H&M shirt (€9,95): Girls, girls, we zijn allemaal even uniek op onze eigen, bijzondere, aparte, persoonlijke manier.

Rok: Jij moet helemaal je mond houden, jij bent nieuw. Daar zit niet voor niks het woord 'ieuw' in.

Shirt: Jeetje tijger. Mi-auw.

Jurkje: Laat hem met rust ja!

Rok: Oh, ga je het nu ook nog voor hem opnemen? Je bent een schande voor onze kledingbranche.

Jurkje: Jij juist! Wij horen schatten te zijn die je vind onderin een koffer op een vlooienmarkt met heel groot een A4-tje met daarop 'Van jou voor maar €1,-!' erboven. Niet kleding die uitgestald is in een winkel die wel design lijkt en met prijzen die de 'normale vrouw' niet eens kan betalen!

Rok: Jij bent zó oldfashion. Ik heb het gewoon bijna met je te doen.

Jurkje: Jij bent zó hip dat ik misselijk van je word.

Rok: Neem het terug.

Jurkje: Nooit.

Shirt: Zullen we anders gewoon weer hangen?

Rok: Als het maar niet bij mij in de buurt is.

Jurkje: Ik wil het niet eens.

Rok: Opschuiven dan, trut.

En na dit gesprek (dat, ik moet het er toch bij zeggen voordat iedereen zich zorgen gaat maken over mijn psychische gesteldheid, verzonnen is in de conditie van een kater die mijn hersenen aanvrad die dag) heb ik iets besloten. Ik koop niet meer bij Episode, Second Sas, Zipper, Sier, Sussies en al die andere winkels die tweedehands kleding verkopen voor prijzen hoger dan de H&M, ik koop alleen nog maar écht tweedehands. Het is boycotten geblazen vanuit principe en het is nog goed voor mijn portemonnee ook. Ha! Ik laat me geen oor aannaaien.

Zelfs al istie vintage.