Waar gaat het allemaal over?

zaterdag 27 oktober 2012

Arrogante vintage

Er is iets naars aan de hand in Utrecht. Een verbond van arrogante tweedehandskledingverkopers is opgestaan en die hebben de marktwerking in hun branche tot een heel nieuw level getild. Volgens mij zijn er zelfs prijsafspraken gemaakt, geheime meetings georganiseerd en wordt de tweedehandskledingliefhebber nu bewust een oor aan genaaid.

En die tweedehandskledingofiel ben ik. C'est moi. Bin ich. Is me.

Laatst liep ik een winkeltje vlak bij mijn werk binnen. Ik was er al meerdere malen langs gefietst en mijn vermoeden was dat daar wel eens gebruikte kleding kon hangen. Dus op een mooie maandag besloot ik ervoor te gaan. En ja hoor. Bij het zien van de kledingrekken voor de winkel behangen met allerlei unieke kledingstukken en alle maten door elkaar gehusseld maakte mijn hart een sprongetje zoals het alleen doet als ik een nieuwe potentieel favoriete winkel heb gevonden.

Een vrouw met een intellectueel uitziende bril zat aan een tafel. De geur in de winkel, een mengelmoes van geurstokjes van de Rituals en muffe ouwe meuk , drong mijn neus binnen. Ik zei vrolijk: 'Hallo.' De vrouw knikte. (ik had toen al kunnen weten dat deze onderneming wel eens een teleurstelling zou kunnen worden, in goedkope winkeltjes werken vaak mensen tegen een hongersloon die het liefst hun hele levensverhaal in één adem over je heen donderen, omdat ze maar drie klanten per dag krijgen en daardoor hunkeren naar contact). Ik begon nonchalant door de winkel te lopen en zocht wat in de rekken. In mijn hoofd werkte ik het gebruikelijke rijtje af:

- Schoon, check
- Redelijke kwaliteit, check
- Mijn maat, check
- Beetje leuke merken, check
- Prijs..

Alsof ik in mijn bek geslagen werd. Een H&M jurkje in mijn hand en een kaartje met daarop €20,- die me uitdagend aankeek alsof het wilde zeggen: 'Jaha, jij dacht dat Europa in een flinke crisis zat, maar ik bewijs dat jij zo diep in de doffe financiele ellende zit dat je niet eens meer fatsoenlijke tweedehandskleding kunt kopen! HA! L tot the oserrrrr.' Ik liet snel het jurkje los, gaf Lynn de 'CODE ROOD, CODE ROOD' blik. En vluchtte de winkel uit.
De intellectuele bril keek niet eens op.

Eenmaal buiten en na wat mond-op-mond van Lynn kwam ik bij en drong het besef tot me door.. tweedehands is een hype in Utrecht. Waar ik eerst Amsterdam al verloren ben aan de 'vintage' kleding, is nu ook mijn stadsie me ontnomen. Hoe kom ik hier ooit bovenop?

Een dag na 'Het Grote Besef', zoals ik het zelf heel casual noem, zat ik op mijn bank met  een kop thee in mijn hand naar mijn open kledingkast te staren. In mijn hoofd ging ik de prijzen af. Ook ik ben de laatste tijd vaak genoeg gezwicht voor de 'vintage' kleding. Met als betekenis van dat woord: 'veel te dure tweedehandskleding uit de jaren '80 en '90, waar makkelijk €25,- of meer voor betaald word, aangezien het in deze tijden hip is om je te kleden in oma's ouwe meuk.' Ik stelde me een gesprek voor.

Lichtgroene Episode rok (€25,-): Ga bij me weg, je stinkt.

Zwart kringloop jurkje (€4,50 uit de goeie ouwe tijd): Wat? Ik ben hier ook maar gehangen, laat me!

Rok: Oh, je geur trekt in me, bah, anti-kringloopspray!

Jurkje: Nou, hou op!

Rok: Je bent zóó 2011 dat zelfs mijn oma niet met je gezien zou willen worden.

Jurkje: Zo, nou, zeg, jij bent dan toevallig wel mooi ofzo? Je doet wel interessant en alles, maar ondertussen ben je gewoon een neppert!

Rok: Moi? Ehm hallo.. like, wie ben jij om dat te zeggen, ik ben wel 'vintage' hoor.

Jurkje: Dus, nou, en wat dan nog? Dat is ook maar een naam. Je bent net zo tweedehands als ik!

Rok: Oh, don't you dare to compare mij met jou. Echt like, nee.

Roze H&M shirt (€9,95): Girls, girls, we zijn allemaal even uniek op onze eigen, bijzondere, aparte, persoonlijke manier.

Rok: Jij moet helemaal je mond houden, jij bent nieuw. Daar zit niet voor niks het woord 'ieuw' in.

Shirt: Jeetje tijger. Mi-auw.

Jurkje: Laat hem met rust ja!

Rok: Oh, ga je het nu ook nog voor hem opnemen? Je bent een schande voor onze kledingbranche.

Jurkje: Jij juist! Wij horen schatten te zijn die je vind onderin een koffer op een vlooienmarkt met heel groot een A4-tje met daarop 'Van jou voor maar €1,-!' erboven. Niet kleding die uitgestald is in een winkel die wel design lijkt en met prijzen die de 'normale vrouw' niet eens kan betalen!

Rok: Jij bent zó oldfashion. Ik heb het gewoon bijna met je te doen.

Jurkje: Jij bent zó hip dat ik misselijk van je word.

Rok: Neem het terug.

Jurkje: Nooit.

Shirt: Zullen we anders gewoon weer hangen?

Rok: Als het maar niet bij mij in de buurt is.

Jurkje: Ik wil het niet eens.

Rok: Opschuiven dan, trut.

En na dit gesprek (dat, ik moet het er toch bij zeggen voordat iedereen zich zorgen gaat maken over mijn psychische gesteldheid, verzonnen is in de conditie van een kater die mijn hersenen aanvrad die dag) heb ik iets besloten. Ik koop niet meer bij Episode, Second Sas, Zipper, Sier, Sussies en al die andere winkels die tweedehands kleding verkopen voor prijzen hoger dan de H&M, ik koop alleen nog maar écht tweedehands. Het is boycotten geblazen vanuit principe en het is nog goed voor mijn portemonnee ook. Ha! Ik laat me geen oor aannaaien.

Zelfs al istie vintage.







vrijdag 10 augustus 2012

France

Het is de vijfde week in la France. Jezusmina wat gaat het snel. Er zijn natuurlijk uitermate veel leuke dingen gebeurd, maar ik ben hier toch ook om veel, heel veel, te werken. Op het terras, achter de bar, ijsjesverkoop, emporter (in de volksmond ook wel snackbar of friet van piet genoemd) en in het winkeltje.

Ik weet dat die laatste een soort suffe bijsmaak heeft, maar Nederlanders in een Frans campingwinkeltje, geloof me, daar is niks saais aan.

Wat wordt er allemaal verkocht in la épicerie? (ik denk tenminste dat je het zo schrijft.. mijn Frans is er niet echt spectaculair op vooruit gegaan hier). We hebben: de cereales (seriaal), campagne (kampanje), baguette (baket), flute (fluut), croissant (krossant), pain au chocolate (pen o chocolaat), pain au raisin (pen o raaizen) en natuurlijk water etc. Maar de broden zijn het leukst. Even een paar kleine toppers uit onze verzameling Frans á la Hollandais:

De platte Hollander
- Goeiemorruguh, mag ik een paijn auw razijn en twee fluitjes?

De we-geven-er-een-eigen-draai-aan Hollander
- Goed, ik wil een baguette, flute en doe er maar een tjeerales bij.
  Sorry, een wat meneer?
  Zo'n tjeeraales.
  Ahh, de cereales.

De anonieme alcoholische Hollander
- Hallo, ik wil graag een champagne.
  Champagne?
  Jazeker, champagne.

De kleine Hollander
*meisje schuift een briefje over de toonbank*
Ik lees in kinderhandschrift:
4 krozant
1 paket

De ik-ken-het-onder-een-andere-naam Hollander
- Goeiemorgen, mag ik een pijn?
  Een pijn?
  Ja, zo'n pijn. *man wijst naar flute die blijkbaar in andere delen van Frankrijk een pain heet*

We hebben er nog véél meer, maar dit zijn wel degenen waarbij wij over de toonbank gerold zijn van het lachen. Uiteraard nadat man/vrouw/kind veilig en met een vrolijke 'Fijne dag!' de deur uit zijn gelopen.

Och jongens, Hollanders zijn zo'n maf volk. Maar ondanks dat ik hier in klein kikkerland zit en er weinig Frans is, behalve die broden, mis ik de mafkezen. En de grachtjes, de terrasjes, het 'Hallo mop' als je in Amsterdam een kleine kledingwinkel binnenstapt en zelfs de Volendamse liedjes met hun zangers die niet van de tv te meppen zijn. Ik mis het.

Nog een week en dan zijn we er weer. In Holland. Waar een pain au raisin gewoon een koffiebroodje heet en een flute een stokbrood,

héérlijk.




woensdag 6 juni 2012

Voetbalvrouwing á la Maya

Gister bevond ik me in de ultieme branche in Nederland waar vrouwen nog aliens zijn: de voetbalwereld. Voor radio moest ik drie items maken met als thema sport. Na twee weken interne woede over het feit dat we niet gewoon het thema 'cultuur' hadden gekozen, besloot ik maar eens wat te gaan ondernemen. Die items zouden mij niet in mijn schoot geworpen worden en als ik volgend jaar nog steeds Journalistiek student zou zijn, was het wel van belang dat ik nu nog even mijn beste beentje voor zou zetten.

Ik belde de persvoorlichter van Jong Oranje op, gebruikte de magische zin: 'Ik ben een student aan de Hogeschool voor Journalistiek en ik wil graag een perskaart voor de wedstrijd van vanavond', soms zeg ik ook: 'Ik bel namens de Hogeschool voor Journalistiek...' dit staat allemaal iets professioneler dan: 'Hallo daar! Ik ben Maya, een spontane jonge meid die eerstejaarsstudent aan de Hogeschool voor Journalistiek is en ik vroeg me af of ik misschien een echte perskaart mocht voor de wedstrijd Jong Oranje tegen Jong Bulgarije. Iets met een foto van mezelf erop ofzo. Staat leuk voor in mijn plakboek. Ik wil er ook best voor betalen. Mocht dat nodig zijn. Ik weet niet of dat zo is. Ik doe dit voor het eerst. hihihihi'

Nougoed, perskaart geregeld, ik nam de trein naar Maastricht. In die trein was ik zo vol van het idee dat ik straks op de perstribune zou zitten naast allemaal keiharde sportjournalisten (mannen, misschien wel mooie mannen?) (ik was niet heel professioneel aan het dagdromen, ik geef het toe) dat de tijd voorbij vloog en ik ineens op het treinstation van Maastrich stond. Bus naar het stadion, uitstappen waar alle in oranje gehulde mensen uitstapten en even kon ik mezelf wel voor mijn kop slaan dat ik geen oranje tulband had opgezet en mijn 'hoezo buitenspel?!' shirtje had thuisgelaten. Maar ik kon er niet lang bij stilstaan, moest door, want ik was keiharde voetbalvrouw van het goeie soort. (die dingen roept tijdens de wedstrijd waar mannen niet van denken: 'achh, kijk dat wiefje nou, die probeert ook mee te doen, wat schattig en strontirritant tegelijkertijd.')

De persingang, zo was mij vertelt, zat bij de hoekingang. Ik besloot het te vragen aan een paar politiemannen, want ik voelde me toch enigszins ongemakkelijk tussen al het oranje en testosteron geweld en wilde niet als hulpeloos teefje daar verdwaald rond huppelen.
'Hallo, mag ik wat vragen?'
'Dat doe je nu toch al?'
'Ha-ha, ja... Oké. Waar is de hoekingang (lul)?' (zei ik niet, dacht ik wil)
'Nou, dame, er zijn vier hoeken met ingangen. Daar is een hoek, daar is een hoek, daar is nog een...'
'Ja, ja. (ik raakte geïrriteerd) Maar ik bedoel de persingang.' (touché, had je niet verwacht hè, lompe limburgse politieman?)
'Oh, geen idee dame. Geen idee. Denk bij een van de hoekingangen en er zijn altijd... vííer hoeken, dus dan moet je even zoeken.'
'Goed. Nou, hartstikke bedankt hoor (droplul, eikel, klootzak, idioot, sukkel, impotente bosaap)!'

Na mijn innerlijk relaas over hoe ik van mening ben dat politiemannen altijd aardig moeten zijn, vooral tegen hulpeloze randstadjongeren verdwaald in Limburg, liep ik door en zocht bij de vier hoeken naar de persingang.

Ruim een half uur later vroeg ik uitgeput aan drie jongetjes met een camera of zij soms wisten waar die goddomde persingang was.
'Nee, wij zoeken hem ook.' antwoordde hij, zonder me aan te kijken.
'Goed, dan volg ik jullie.'
Zij schudde me behendig af en toen was een man met een laptoptas mijn volgende slachtoffer. 'Weet u misschien waar de persingang is?'
'Ik moest hier wachten.' alweer antwoord zonder me aan te kijken. Ik was wel blij met dit nieuwe kapsel, maar volgens mij heeft het niet het overweldigende effect op het andere geslacht waar ik op gehoopt had.

Uiteindelijk kwam ik de persruimte binnen en kreeg de schrik van mijn leven. Mannen. Overal mannen. Één vrouw, maar die leek op een man. Tjezus. Ik weet niet of ik me hier wel zo op mijn gemak voel. En wat weet ik eigenlijk van Jong Oranje? Waar ga ik het item over doen? Wat is mijn invalshoek? Wie is in hemelsnaam de coach? Hoe heet hij? Hoe staat het team ervoor? Wie spelen erin? Kutkutkut, dit had ik beter moeten voorbereiden.

Met mijn perskaart in mijn tas, plofte ik uiteindelijk op de perstribune die ik had gevonden door vriendjes te worden met de portier van de persruimte, de enige man in dit stadion die mij niet intimideerde. Ik had mezelf ondertussen in een razendtempo ingelezen en dankte de (niet geheel onaantrekkelijke) persman op mijn blote knieën voor de lijst waar de spelers op stonden. Let the game begin.

Hier is een klein feitje wat jullie moeten weten over de perstribune: het is er boring as hell. Ik was heel blij met de gezellige stagiar van de NOS naast me, want dan had ik nog iemand om tegenaan te lullen, maar verder is er geen zak aan. Iedereen zit daar maar een beetje te zitten. Ze juichen niet, doen niet mee aan de wave, kijken alsof ze met stokken worden geslagen als ze 2 seconden hun blik van het veld afwenden en hebben overduidelijk de dresscode doe-maar-normaal-dan-doe-je-al-gek-genoeg. (ben ik even blij dat ik m'n oranje tulband thuis heb gelaten, die had niet in mijn tas gepast en dan was ik nooit meer serieus genomen).

Tijdens de rust stond het 1-0 voor Nederland dankzij een penalty en werd ik vriendelijk gevraagd 'Dat kankerding bij haar weg te houden, want ze vond er geen zak aan.' toen ik met voicerecorder in mijn hand aan een meisje vroeg wat zij van de wedstrijd tot nu toe vond. Geen vrienden in de rokersruimte.

Er werd nog vier keer gescoord door Nederland in de tweede helft en mijn kennis over voetbal groeide verrassend dankzij de NOS stagiar die niet te beroerd was mij uit te leggen was buitenspel nou eigenlijk was en wie die goals had gescoord.

Na de 70ste minuut was mijn aandacht voor de wedstrijd wel voorbij en begon ik om me heen te kijken. Achter mij zat een jongen waarvan ik zweerde dat het een homo was en naast mij twee meiden die echt niet naar de wedstrijd waren gekomen voor het spel, maar overduidelijk voor de goeie broekjes en voetbalfans. Ik wilde hun dolgraag interviewen.

Ik: 'Wat vond je van de wedstrijd?'
Homoman: 'Ach meid, die wedstrijd kan me gestolen worden. Ik kijk liever naar de goeie benen en die lekkere persvoorlichter voor jou.'
Ik: 'Jaaa, heb je hem ook gezien? Wat een stuk hè?'
Homoman: 'Zeg dat wel. Jeetje. Ik heb elk goal gemist, omdat ik aan het fantaseren was over ons toekomstige huis met geadopteerd kind.'

Ik: 'Wat vonden jullie van de wedstrijd?'
Meisjes: 'Nou, ik vond vooral die nummer 10 een lekker ding en op nummer 7 zou ik ook wel een trucje kennen.'
Ik: 'Nummer 7 ja? Oh nee, die 10 snap ik wel, maar 7?! Kom op zeg. Meiden als jullie kunnen wel iets beters krijgen.'
Meisjes: 'Ja, denk je echt? Ik weet het niet hoor. Ik trek geen volle zalen, zeker niet met mijn dijen.'
Ik: 'Doe normaal man! Jullie zijn hartstikke mooi! Ik zou een moord doen voor jouw tieten en ik ben dik vier jaar ouder dan dat jullie zijn.'
Meisjes: 'Nou, laat je niet in de maling nemen hoor. Dit is push-up van Marlies Dekkers, als ik hem uitdoe heb ik niks meer over.'
Ik: 'Ach, zo zijn we allemaal begonnen. Je moest trots zijn op wie je bent en hoe je eruit ziet. Dit is nou eenmaal wat het is en vanuit mijn oogpunt is dat zeker een 10 waard!'

Leek me leuk. Maar ik vond dat ik me aan mijn missie moest houden: professionaliteit. Dus na de wedstrijd de persruimte in, persconferentie meegemaakt van de coach en daarna naar de Mixed Zone 'Waar spelers en pers elkaar ontmoeten.'. Wat wel leuk was, was dat de coach de gang inliep, mij aankeek, even stopte en toen zei: 'Zo, hallo.'. Ik weet niet waarom, maar het deed me goed.

Ik heb uiteindelijk Zeefuik getackeld en een interview met hem gedaan. Geen super spraakzame jongen, maar dat vond ik helemaal niet erg. Naar mijn mening had ik scherpe vragen gesteld en was ik trots op het feit dat ik met een voetballer had staan praten. Ookal vond hij zijn Blackberry interessanter dan het hele interview. (ik moet misschien toch écht wat aan dat kapsel doen, waar is mijn flipping mojo?).

Ik liep aan het einde weg van het stadion met kleine vlinders in mijn buik. Ik was zo blij dat ik dit gedaan had. Ik had me ondergedompeld in de woeste wereld der sportjournalistiek, geleerd wat buitenspel was, bijna een hele wedstrijd mijn aandacht erbij gehouden, een voetballer geïnterviewd en op de perstribune gezeten.

Maar hoe leuk het allemaal ook was en hoe graag ik ook een wilde meid in een mannenwereld wil zijn, de volgende keer dat ik vier uur reis,

is het voor de uitverkoop van push-up beha's van Marlies Dekkers.




dinsdag 10 april 2012

Lang leve de televisieliefde!

Ik weet niet waarom ik mezelf telkens weer door de emotionele malaise sleep die Anita met zich meebrengt, maar ik doe het. Niet om Anita, niet om de oude mensen die elkaar in de armen vallen, maar ik denk omdat ik graag kijk naar liefde.
Niet als in: laten we naar geconsumeerde liefde kijken en ‘Big Dicks deel III’ opzetten (ik weet niet zeker of die bestaat) (oké, eigenlijk wel ik heb het gegoogled, je hebt er zelfs varianten van zoals Aziatisch, donker etc.) nee, ik bedoel pure liefde. Onmogelijke liefde, oude liefde, echte liefde, bijna getrouwde liefde, langeafstandsliefde, dat soort onzin. (ik geef het toe, de enige reden dat ik het onzin noem is omdat mijn liefdesleven nu een vast krekelorkest heeft opgebouwd met allemaal ronddwarrelende hooibalen als publiek)

Ik vind het heerlijk als een uit de klei getrokken Hollandse al haar spullen pakt en in een dorp gaat wonen waar het 40 graden is in de schaduw, maar je toch totaal bedekt moet zijn. Normaal zou ik denken: ‘Jij idioot, waar ben je mee bezig?’ Maar dan zie je haar samen met haar woeste nomade en snap je het. Je betrapt jezelf erop dat je denkt: ‘Voor die bloedjegeile kamelentemmende hetert zou ik ook verhuizen naar de andere kant van de wereld.’

Maar even over Anita, waar dit hele verhaal mee begon, Anita moet ik soms gewoon even uitzetten. Dan handle ik het niet meer. Het verschil tussen ‘Grenzeloos verliefd’ (daar had ik het net over met die nomade) en ‘Memories’ is namelijk dat ze bij die laatste niet altijd allebei even verliefd zijn. Kijk, die grenzeloze liefde loopt ook wel een uit op kamelenstront, maar dan zie je tenminste wel eerst de speelse blikken en de verstrengelde handjes. Dan is de break-up slechts een bevestiging van het vreselijke beeld dat je als kind van gescheiden ouders hebt van de liefde.

Een vrouw die kilometers met de trein of het vliegtuig reist om haar lang verloren liefde nog eens op te zoeken vind ik mooi. Hoe ze dan vertelt over hoezeer ze in vuur en vlam stond bij een eerste aanraking en hoe hij haar voor het eerst in haar leven ‘vrouw’ liet voelen, prachtig. Ik snik nu al. Maar als je de man in kwestie dan in beeld hoort zeggen dat het voor hem slechts vriendschap was, tja, dan breekt mijn hart. Dat gaat zelfs mijn horrorscenario’s te ver. Arme vrouw! Reist zich drie keer in de rondte om later op tv terug te zien dat het allemaal voor Jan Lul was en de beste man niet de gevoelens deelt. Dat is gewoon cru. Ronduit leedvermaak. En leedvermaak, daar zijn programma’s over de liefde niet voor gemaakt.

Het seizoen van ‘Memories’ is nou afgelopen en daarom vind ik eigenlijk dat Anita een goeie kans heeft om het volgende seizoen anders aan te pakken. Daarom een kleine kattenbel aan Anita.


Beste Aniet,

Moet je luisteren. Ik ben een wanhopige studente die bij gebrek aan een televisie graag op uitzendinggemist jouw programma kijkt. Ja, ik huil, ja God wat een interviewtechniek, jeetje, wat een leuk tijdverdrijf, maar moet je kijken. Misschien is het, om in de sfeer van de liefde te blijven, een strak plan ook wat meer naastenliefde in je programma te verwerken. Leuk, die gefaalde liefdes die elkaar opzoeken, maar kies nou gewoon degenen die wel hetzelfde voelden of voelen voor elkaar. Denk een beetje aan je medemens. Aan die mevrouw die straks nog harder dan ik zit te huilen voor de buis, terwijl ze de liefde van haar leven hoort zeggen dat hij het slechts als een hele goeie vriendschap zag. POEF Anita, POEF, daar gaat de grote liefdesillusie van die vrouw. Wie ben jij om dat van iemand af te pakken?

Goed, voordat ik schriftelijk uit mijn poezelige slofjes schiet, zeg ik: denk er even over na. Het zou mij in ieder geval helpen om de schade die jouw programma heeft aangebracht in mijn alreeds geschade vertrouwen in de liefde te herstellen. Dan is het gewoon weer zoals romantische herinneringen horen te zijn: snikken om ware liefde.

Alvast hartstikke hartelijk bedankt,

Maya




maandag 26 maart 2012

gesprekken die door heel Nederland worden gevoerd

De een-slimme-meid-is-voorbereid types

'Wat een weer.'
'Nou, heerlijk, wie had dat nog gedacht hè?'
'Als het maar niet wordt als vorige zomer.'
'Och, nee, wat een drama.'
'Ja, dat was niet niks. Eerst zon, daarna alleen maar regen. Gelukkig vertrek ik dit jaar naar het buitenland.'
'Ik ook. Heb nog steeds nachtmerries van de vakantie naar Drenthe vorige zomer. We zijn wel drie keer met tent en al weggespoeld.'
'Echt? Wat erg joh.'
'Als ik mijn ogen dichtdoe, voel ik de natte sokken in mijn lekke kaplaarzen nog steeds.'
'Drama.'
'Ja.'
'Maar wat een weer hè?'
'Heerlijk, wie had dat gedacht.'

De mooi-de-wereld-is-mooi-zo-mooi-zo-mooi-zo-biebahboebah-beestig-mooi types (snap je deze niet, dan heb je niet genoeg Studio100 gekeken in je jonge jaren)

'Zo, jij hebt ook al een lekker kleurtje.'
'Ja, hè? Gister even in de tuin gewerkt. Ben daar helemaal niet zo van, maar met dit weer, heerlijk.'
'Ik weet het. Was van de week op het strand met de hond. Lekker even uitwaaien met de zon op je bol. Daar word je toch vrolijk van?'
'Bijna net zo vrolijk als van een rosébiertje op het terras.'
'Inderdaad, we boffen maar.'
'Nou, hè.'
'En die zonnebank is ook niet nodig.'
'Nee, je hebt al zo'n een lekker kleurtje.'

De ik-laat-me-mooi-niet-gek-maken types

'Die zon doet gekke dingen met mensen, Anja.'
'Ik weet het. Iedereen doet meteen alsof de wereld een mooiere plaats is. Door een klein beetje zon. Achterlijk gedoe.'
'Precies, ik hoor ze nog wel als het net als vorig jaar vanaf juni alleen nog maar regent.'
'Ha! Ja, dat zou wat zijn. Dan is de wereld ineens zo mooi niet meer.'
'Nee, dat bedoel ik, maar die van mij is dan geen spat veranderd hoor!'
'Die van mij ook niet, wij laten ons niet gek maken.'

De iedereen-kijkt-naar-muuuhh types

'Ik word zo blij van dat zonnetje.'
'Ik ook joh. En het is helemaal niet koud. Heb gister lekker op het balkon van Frits gelegen.'
'Heerlijk, ik in de tuin.'
'Dat durf ik niet meer. Kijk, ik hou niet van strepen hè, het moet allemaal een beetje egaal. Nou hou ik op het strand m'n bikini wel aan, maar thuis gaat alles uit hoor.'
'Echt waar?'
'Jaaahaa, alleen ik heb een buurman..'
'Och, een gluurder, zul je altijd zien.'
'Joh, ik heb gewoon geen privacy in mijn eigen tuin!'
'Belachelijk!'
'Vind ik dus ook. Ik bedoel, moet ik mijn tuin gaan afdekken, omdat ik toevallig nog drie verdiepingen boven me heb wonen? Ik vind dat je elkaar gewoon een beetje rust gunt.'
'Wat je zegt.'
'Smerig ventje.'
'Bah.'

De ik-zoek-ruzie-om-kleine-dingen types 

'Lekker weertje hè?'
'Ja, fantastisch.Ik vind het ook helemaal niet koud.'
'Nou, ik vind het in de schaduw nog best frisjes hoor.'
'Ja? Ik vind het meevallen.'
'Nee, ik niet, we moeten niet overenthousiast worden hè.'
'Overenthousiast niet, ik vind gewoon dat je dankbaar moet zijn voor dit soort weer in maart.'
'Als het aanhoudt tot augustus, dàn ben ik enthousiast.'
'Beetje laat.'
'Beetje realistisch.'

daar is ie weer

Dames en heren,

ik heb jullie er ondertussen mee doodgegooid, maar dat interesseert me vrij weinig. Hier gaan we voor de laatste ronde:

Een vrolijke Amerikaan die sinds twee en een half jaar in Amsterdam woont en zich daar met van alles en nog wat bezig houdt. Het is een man met een duidelijke visie op zowel de Amerikaanse politiek als op de kunst van het vrouwenversieren. De Hollandse vrouw heeft voor hem geen geheimen meer en hij na deze drie wonderbaarlijke minuten niet meer voor ons.

Give it up for: The Chadman.






Houdt u bij het kijken van dit filmpje alstublieft rekening met alle bloed, zweet en tranen die hierin hebben gezeten, met daar bovenop een dramatische afbraak van mijn liefde voor het liedje 'home'. Dat nummer kan ik sinds de 6 slopende dagen die in de montage hebben gezeten niet meer horen zonder in blinde paniek te denken 'waar is mijn stem?' 'waar blijft de voice-over?' 'NEEEE, hij is niet wéér gewist, alsjeblieft niet!' Je snapt: dat nummer wordt in mijn Utrechtse paleisje niet meer gedraaid.

zondag 18 maart 2012

Paulien, bedankt

Ik ben fan van Paulien Cornelisse. Okè, na het lezen van 'Taal is zegmaar echt mijn ding' kun je nooit meer een normaal gesprek voeren zonder jezelf continu de dingen te horen zeggen waar Paulien zich zo aan ergert, maar alles went. Althans, dat hoop je. Nu is het alleen zo dat ze in 'En dan nog iets' iets heeft geschreven wat een gevolg voor mij heeft meegebracht waar niet aan te wennen valt.

Dat zit zo: ik heb een kat. Een grote, dikke, kwijlende kat die nooit weet of ze nou binnen of buiten wil zijn en daarom om de haverklap tegen 't raam staat te rijden. We hebben haar al elf jaar en het beest is onderdeel van ons gezin geworden. Niet in die mate dat we haar op de kerstkaart zetten met zo'n gestempeld pootje eronder, maar ze hoort erbij. Haar naam is Streepje.

Nou blijkt Paulien Cornelisse ook een kat te hebben. Een jonkie nog. Die toevalligerwijs ook Streepje heet. En ik wou echt, serieus, dat dat niet het geval was.

'Ik heb een nieuwe kat. Ze heet Streepje. Meteen in de eerste week dat ik haar had, zei iemand tegen mij dat die naam hem deed denken aan geschoren schaamhaar. Sindsdien noem ik Streepje Streep.' - Paulien Cornelisse in 'En dan nog iets'

Bedankt, Paulien.

Ik zie sinds jouw briljante opmerking niet meer mijn oude vertrouwde kat waar ik zo lekker mee kan knuffelen. Nee, ik zie een geschoren schaamhaar met kwijl aan de lippen die tegen het raam aan staat te rijden. Ik kan je vertellen dat je daar krijg nou niet per sé knuffeldrang van krijgt. Dus namens mijn ondertussen vereenzaamde kat en mijzelf:

serieus Paulien,

BEDANKT.

dinsdag 28 februari 2012

geef me chocola

Ik had graag in de zaal gezeten. Ik had zelfs mijn geliefde cabaretles aan de kant gezet om de gezichten van het publiek te zien toen onze oerhollandse uit de klei getrokken Rifaella (wilde Rihanna en Raffaëlla samenvoegen en daar een sensationele naam van maken, maar het wil niet lukken, daarom dit nichtje van rivella) in haar stoeipoezenpak het podium betrad. Dat moet me het moment wel zijn geweest. Ik denk dat bij het oudere publiek de bloeddrukken tot ongekende hoogtes schoten en de homo's blij waren met hun eigen (slappe aftreksel van) Rihanna.

Toch wil ik even iets kwijt aan deze beste, amper in kleding gehulde, meid:

Luister,

ik ben er ook gek op. Sterker nog: ik lust er wel pap van! Maar om er nou zoiets over te zingen vind ik onterend. Deze substantie heeft menig vrouw door haar maandelijkse feestje geloodst en dat verdient geen songfestival sensatie in lelijke rode sokjes. Zoiets verdient odes, poëzie, kleinkunst, kunst in het algemeen, proza, literatuur, gebeden, offers, maar meer dan dat alles verdient het respect. En dat heb jij het niet gegeven. Je maakt het bijna belachelijk zelfs. Wij vrouwmensen vinden het allemaal heerlijk, maar niemand, ik herhaal NIEMAND, vindt chocolade zó lekker. Het gaat te ver. Je maakt een satire van iets dat zoveel vrouwen steun heeft geboden in zware liefdesverdriet tijden. Dat kun je niet maken Riha.. Rafaëlla! Daarbij zou ik het onwijs waarderen als je me het nummer van je styliste stuurt. Dan schiet ik die even af voor je. Nee, geen weerwoord, het zal gebeuren. Dat zijn namelijk de dingen die je overhebt voor je medemens. Uit waardering. Dat doe je in zulke gevallen gewoon. En liedjes schrijven over chocolade en daarbij dansen als een valse pussykat, dat doe je niet.

Ik geef het advies graag, maar mocht je nou echt iets terug willen doen:

stuur maar een doos Merci's, dan kan ik die jankend uit plaatsvervangende schaamte opeten terwijl ik jou zie bedelen om een chocolaatje.


donderdag 23 februari 2012

doe de Rutger

Er zijn weinig momenten waarop ik een Rutger-Castricumpje wil doen. Dat is een moment waarop je een medemens echt totaal in de zeik neemt en indirect voor lul zet. Ik heb die neiging niet zo, ben vaak vrij medemenslievend, maar er is één ding dat de Rutger in mij doet opleven.

Als iemand mij als een mongool behandelt.

Je hebt van die mensen die omdat je een meisje bent, of een serveerster, of blond, of ja, geen idee eigenlijk waarom, je benaderen alsof je niet helemaal goed in je bovenkamer bent. Zo heb ik ooit een jongen gehad die in de Merz op een super drukke en luidruchtige avond een biertje bestelde. Ik verstond de beste man niet door de dubbele tong en binnenmondsheid, dus ik zei: 'sorry?' Waarop de jongen een tap beweging maakte en zei: 'Zjee weet wel, dat gele spul dat uit die tap daar bij jullie komt, een bieeerrrtsjjee.' Alle mannelijke vrienden aan de tafel begonnen te lachen en ik voelde Rutger vanuit mijn tenen omhoog kruipen.

Eerst dacht ik: jouw hoofd gaat door mijn dienblad, hoe hard ik ook moet slaan en hoe onmogelijk het ook is. Mijn tweede gedachte was: Maya, geweld lost niks op. (goed eigenlijk hè?) Dus zei ik: 

oooooohhh, een biertje, ja, daar heb ik wel eens van gehoord inderdaad. Een biertje dus. Had dat meteen gezegd! Door je dubbele tong, gestamel en het feit dat articuleren blijkbaar niet een van je grootste talenten is, had ik niet helemaal door wat je zei. Maargoed, ik neem je niks kwalijk en zeg: neem nog zo'n lekker tappie!

Een vriendelijke lach erbij en de mannen lachten dit keer de kant van de rood wordende jongen op.

Erg sterk ben ik er niet in, want ik had 10.000 betere antwoorden kunnen bedenken, maar ik voelde de jongeheer van de desbetreffende jongen krimpen met zeker een centimeter, dus ik was wel tevreden.

Soms voel ik Rutger ook opkomen bij mensen die geen slechte bedoelingen hebben. Mensen die gewoon, simpelweg, een hele domme vraag stellen. Dit gebeurde mij afgelopen week bij de apotheek. Misschien wat persoonlijk, maar ik kwam daar mijn spiraal ophalen. Een doos van zeker een halve meter werd op de toonbank gelegd en ik voelde het bloed uit mijn gezicht wegtrekken.

De vrouw achter de toonbank keek mij vriendelijk aan, legde haar hand voorzichtig op de doos en zei (serieus): 'ik neem aan dat je een afspraak bij het ziekenhuis hebt?'
Ik moest mezelf beheersen, want deze vrouw bedoelde het niet vervelend, maar och man wat had ik graag gezegd:

'Nee hoor. Nee, nee, ik zet hem altijd zelf. Ja, weetje mevrouw ik ben heel lenig geboren. Dus alles wat je dan nog nodig hebt is een handspiegel en een tube Pjur en tot je elleboog erin. De eerste keer deed zeer en ik heb hem ook wel eens door mijn zusje laten zetten, omdat ik toen last had van mijn rug, en dat is gaan zweren, zwéren, dat wil je niet weten. Heel dat ding kwam er twee weken later uitzetten. Daar moest ik wel even van bijkomen, maargoed, dan herstel je een maandje en probeer je het opnieuw. Ik denk altijd: niks wat zo'n mannelijke gyneacoloog met mijn vriendelijke liefdesgrot kan, dat ik zelf niet zou kunnen. Dus onder dat motto, nee, geen afspraak, maar bedankt en fijne dag nog!'

Hup die doos onder mijn oksel en fluitend de apotheek uit.

Ik heb het niet gedaan. Achteraf spijt. Ik mompelde wat flauwtjes 'ja, ik ben niet van plan hem zelf erin te jassen mevrouw' en liep toen met een vriendelijke 'bedankt hoor' de apotheek uit.

Dat is namelijk het grote verschil tussen de Rutger á la Maya en de ekte, ekte:

mijn Rutger kan zich verdomd goed beheersen.

vrijdag 10 februari 2012

wees eens meer als Robin Hood

Beste Jij,

ik ben Maya (mijn achternaam doet er niet toe). Ik zat afgelopen maandagmiddag te lunchen in de Hema met mijn vriendin Ramona (ook haar achternaam gaat je niks aan). We hadden elkaar al even niet gezien en na een innige omhelzing gingen we zitten met een hotdog en Ramona's favoriet: een broodje kaas. (hoezo fantasieloos, wie ben jij om te oordelen?!)

We begonnen te kletsen over mensen, dingen, gebeurtenissen, onzekerheden, genânte momenten, nougoed, je kent het wel. Nadat alles eruit was gegooid en wij weer helemaal op de hoogte waren van alle intriges van de afgelopen weken, stonden we op. Ramona mompelde dat ze haar mobieltje niet kon vinden, maar ik schonk er weinig aandacht aan.

Om mijn reactie te begrijpen moet je weten dat ik vriendinnen ben met Anne. Anne wordt in de volksmond ook wel 'HEELP KUTKUT IK BEN MN SLEUTELS KWIJT!' genoemd. Ik heb de zinnetjes 'hij zit in je jaszak' 'kijk nog maar een keer in je tas' 'heb je het voorvakje al gecheckt?' vaker gezegd dan voor een mens goed is. Ze vindt ze altijd terug op de welbekende plekken en ik laat me niet meer zomaar meeslepen naar alle winkels waar we het afgelopen half uur zijn geweest. Dit gebeurde in het begin namelijk aan de lopende band en uiteindelijk was ik, lui als ik ben, de onnodige lichaamsbeweging zat en ging niet meer in op de hysterie.

Maar, terug naar de Hema. Ramona's mompelen was ondertussen onrustig geschreeuw geworden en ik begon me eraan te irriteren. Ik besloot mee te zoeken door de tas, jas, broekzak, jaszak, kontzak (intiem moment), etc. Ik kroop onder de tafel, keek op het zitje van de stoel, checkte de omgeving, liep de hele weg door de Hema terug, maar nergens een telefoon. Op dit punt begon ik me pas écht zorgen te maken. Ramona was ondertussen nog maar een inch verwijderd van een flinke hyperventilatie, dus ik was er nog rustig naast, maar het voelde niet goed. Ik belde haar telefoon. Hij ging over, maar er nam niemand op. (jij laffe schoft van een vent!)

Om een lang verhaal kort te maken zaten Ramona en ik een half uur later op het stoepje voor de bibliotheek. De telefoon was uitgezet (jij laffe schoft van een vent!), het sigaretje bijna op en het besef gekomen.

Gejat.

Jij hebt de telefoon van mijn vriendin Ramona gejat. Waarschijnlijk zonder na te denken over de gevolgen. En om die even op een rijtje te zetten en jou aan je verstand te brengen wat je allemaal wel niet hebt aangericht, heb ik de moeite genomen een klein lijstje te maken:
- Ramona is een student, een STUDENT, die heeft geen pingping. Waar the fuck gaat zij doekoes (voor het geval je een gangster bent, probeer ik rekening te houden met de manier van praten) vandaan halen om een nieuwe tellie te kopen?
- Je hebt een prachtige maandagmiddag in Utka voor 2 mensen zwaar verkloot.
- Ik voel me het grotendeel van de tijd al een sukkelig blondje, maar het feit dat ik tegenover Ramona heb gezeten terwijl haar telefoon uit haar jaszak werd gejat en ik niks door heb gehad, dat slaat alles. Ofwel: zwaai maar met je handje naar mijn eigenwaarde.
- Wij hebben op onze patta's met ijskoude voetoes kilometers afgelegd om ons gezellige shopmiddagje nog eens ongezellig over te doen. Afstervende tenen alles. 
- Ouders zijn belangrijk en die kan Ramona nu niet bellen. Dankzij jou weten twee mensen in Spikri niet hoe het met hun dochter gaat. 
Zelfs de politie (hier is ook een gangsterwoord voor, maar ik kan er niet opkomen) kon weinig voor Ramona betekenen aangezien die met de brrriljante oplossing kwamen dat als ze haar telefoon kon traceren via internet, ze er niet zelf op af moest gaan, maar hen moest bellen voor bijstand. (HOE dan?)
- Vanavond had ik Ramona willen whatsappen over deze blog, hoe het met haar ging en hoe laat ze klaar was met werken en guess what: dat kan nu niet. Geen late night meeting voor mij en geen 'yess er wordt aan me gedacht' voor haar.

Ik hoop dat je nu met je hoofd op je toetsenbord bonkt van schaamte en zelfwalging, maar mocht dat niet zo zijn en beslis je de rest van je leven toch echt mensen te blijven beroven, dan heb ik nog een laatste tip:

wees meer als Robin Hood. Ten eerste: dan toon je meer ballen. In het Hema restaurant een smartphone jatten vind ik niet zo heldhaftig als in 't Gooi iemands Ferrari kapen. Ten tweede: die mensen kunnen het hebben. Ramona niet. Studenten niet. 

Verder nog een kleine uitbarsting uit egoïsme (het moet eruit voordat ik het op iemand anders afreageer): vuil, eikelig, rottend stuk testikel dat je er zit. Blijf verdomme met je poten van andermans spullen af! Denk je dat je moeder trots op je is? En nou niet piepen dat ik zomaar aanneem dat je een man bent en dat dat discriminerend is. Wij waren twee vrouwen in crisis en die mogen onredelijk zijn. Dat is een ongeschreven wet uit het Wetboek der Ongeschreven Vrouwen Wetten.*

KLOOTZAK, KLOOTZAK, KLOOTZAK. IK HOOP DAT JE DIE TELEFOON NOG NIET AAN DE STRAATSTENEN KWIJT KUNT EN BRAND IN HEL.

Groetjes,

Maya




* hierin is bijvoorbeeld ook opgenomen dat een vrouw tijdens haar zwangerschap augurken met pindakaas mag eten en haar man dan nog steeds tegen haar opgezwollen enkels en mondhoeken voor pindaprut moet zeggen dat ze er helemaal niet dik uitziet, maar nog net zo sexy is als eerst.

woensdag 1 februari 2012

even iets kwijt

Zo heel af en toe kom ik iets tegen waarvan ik denk: dit moet gedeeld worden. Dat had ik met dit lied. Het gebeurd me niet vaak, zeker niet wat betreft kleinkunst. Vaak vind ik het te diep of te vaag of te intellectueel of niet intellectueel genoeg, maar dit is goud. Ik wou dat ik het liedje kende toen ik een dierbare verloor. Het is precies zo omschreven als het is. Waanzinnig.  


maandag 23 januari 2012

nuttige tips & levenslessen

Als klein, blond trolletje was ik al een echte 'zelf doen'-er. Dat is in de afgelopen 21 jaar niet over gegaan en heeft als resultaat dat ik nogal issues heb met hulp vragen. Als mij iets niet lukt dan gooi ik nog liever vloekend en onder de stressvlekken mijn laptop uit het raam dan dat ik aan iemand vraag of ze me even willen helpen.

Ik wil simpelweg alles zelf (en met succes) doen.

Er kwamen scheurtjes in mijn eigenwijze gedrag op het moment dat ik hier twee maanden woonde, geen ware liefde had gevonden, failliet was en blijkbaar niet á la minute een bloeiend sociaal leven kon opbouwen. Ik was boos, omdat mijn beeld van 'op mezelf wonen' niet echt matchte met de realiteit van mama missen en aangebrande maaltijden. Ik zat in een heuse identiteitscrisis.

Het was in die toestand (met daar bovenop waarschijnlijk mijn maandelijkse feest) dat ik met het idee kwam dat als ik anderen toch niet om hulp wilde vragen, zelfhulp misschien wel iets voor mij was. Dit is nogal een ongewone gedachte, aangezien ik vrouwen háát die boekenkasten vol hebben staan met titels als: 'vrouwen komen van Venus, mannen van Mars' 'girlpower' 'ik kan het heus alleen' 'een eigen schouder om op uit te huilen' 'wat je moet weten over ''de man'' ' (zeker van die aanhalingstekens ga ik spontaan kotsen, dan lijkt het net een mythisch figuur, ''de man'', alsof we al jaren denken dat hij ergens moet zijn, maar nog geen wetenschappelijke bewijzen hebben gevonden van zijn bestaan) (of dat je er documentaires over kan maken waarin zo'n vreselijke voice-over zegt: 'hier zien wij ''de man'' in zijn natuurlijke omgeving' en je een fijn exemplaar met net-uit-bed-haar in een boxer aan z'n jongeheer ziet krabben)

Hoe dan ook: zelfhulp dus. Mijn diepgewortelde afkeer voor cliché titels zorgde ervoor dat ik uiteindelijk de Bruna op Hoog-Catherijne uit liep met onder mijn arm 'het handboek voor de moderne vrouw'. Natuurlijk krijg je dan 'nuttige tips' van twee schrijfsters (anderen dus), maar omdat ik het toch echt zelf moest lezen, leek het net alsof ik het zelf had gedaan. Of ik ook daadwerkelijk een moderne vrouw ben viel nog te bezien, maar mocht blijken van niet, dan had ik daar tenminste het handboek voor.

Nog geen tien stappen uit de Bruna begon ik alweer aan mijn zelfhulpboek te twijfelen: wat is een moderne vrouw? Zo'n vreselijk figuur die naast haar bord met hertenbiefstuk in een saus van rozemarijntakjes op een bedje van Oost-Indische moeilijk-te-plukken bosbesjes haar Blackberry heeft liggen? Die bij elk piepje dat het ding geeft zich verslikt in Bambi, naar buiten rent en het over gedaalde beurskoersen heeft? Die haar kinderen slechts van foto's kent en haar man al jaren niet meer écht heeft gesproken? Is dat een moderne vrouw? Want dan bedank ik voor de eer en blijf liever een ongelukkige, ouderwetse trut.

Ik bleek het niet helemaal bij het juist eind te hebben. Een moderne vrouw is simpelweg een vrouw die de touwtjes in handen heeft. Die heus ook wel eens op haar bek gaat, maar haar eigen geluk maakt. (geluk maken, walgelijk dat ik dat nu ook al zeg, maargoed, ik kan er even niks anders op verzinnen)

Die wil ik best zijn. Dus in een bui van: 'híííeerrrr met die touwtjes', begon ik te lezen. Alleen in huis, want God verhoede dat iemand ziet dat ik op wat voor manier dan ook aan het zelfhulpen ben.

Na een half hoofdstuk over de liefde had ik de smaak lekker te pakken en een balpen in mijn hand. Om de tips te onderstrepen. Ik ben er namelijk achter gekomen dat ik veel van deze wijsheden best zelf had kunnen verzinnen, of al wist, maar ze op de één of andere manier pas écht serieus neem als er een dikke blauwe streep onder staat.

Of ik nou wilde of niet: ik leer er toch wat van. Alles wordt gewoon zo lekker duidelijk als je het een ander hoort zeggen. Dus tussen alle liefdestips door heb ik één les geleerd die misschien nog wel het belangrijkste is van allemaal:

hulp uit een boekje of van een buurvrouw, collega, ouder, vriendin, vage kennis, wie dan ook, is helemaal zo gek nog niet.


 

woensdag 18 januari 2012

mafkeesmania

Al zo lang als ik me kan herinneren heb ik een zwak voor mafkezen. De mensen in de maatschappij waarvan iedereen spontaan één wenkbrauw optilt. De precieze reden voor deze verwarrende affiniteit weet ik niet, maar het zal wel iets te maken hebben met zwakkere in de samenleving en mijn uiterst linkse SP-opvoeding.

Hoe dan ook, waar mijn hart helemaal sneller van gaat kloppen zijn mafkezen met een talent. En nou heb ik sinds een paar dagen een lievelingsmafkees. Ik zoek me sinds 'de ontdekking' suf naar filmpjes van zijn band, maar er zijn er weinig.

Hij beweegt zich heel raar, articuleert overbodig veel en doet me denken aan een muppet, maar die muziek, die stem, mijn God, ik ben fan.

Zoals zo vaak kunnen we ook hier zeggen: Matthijs, bedankt!




dinsdag 17 januari 2012

'Doodslag'

Gisteravond ben ik naar 'Doodslag' geweest. Een nieuwe Nederlandse film met Theo Maassen in de hoofdrol. Persoonlijk ben ik nooit over zijn opmerking tegen Patricia Paay gekomen en vind het een lul op pootjes, maar eerlijk is eerlijk: de man is goed in wattie doet.

Dat het een heftige film zou worden, had ik wel verwacht. De poster met het gehavende gezicht van Maassen erop maakt al indruk, maar heremelief, dat de film zelf zoveel indruk zou maken had ik even niet zien aankomen. 

Het gaat over Max, een ambulancechauffeur die steeds vaker te maken heeft met hufterigheid tijdens zijn werk. (als je snel leest lijkt er rufterigheid te staan en nu kan ik niet stoppen met in mezelf lachen) Hij is een lieve, zachtaardige man. Je herkent hem meteen als zijnde 'the good guy'. Maar, zoals je al verwacht, gaat het mis. Tijdens een dienst slaat hij een jongen vol in zijn gezicht, die later in het ziekenhuis overlijd. Max moet een jaar zitten en probeert daarna zijn leven stukje bij beetje op te pakken. Felix, een bekend cabaretier gespeeld door Gijs van Scholten Aschat (ik heb deze naam drie, ik herhaal DRIE, keer moeten checken voordat ik hem goed schreef, had die man niet gewoon Bas Bakker kunnen heten ofzo?), komt daarna in zijn leven. De beste man heeft een soort indirecte schuld aan wat er gebeurd is, aangezien hij op tv heeft gezegd dat hulpverleners vaker van zich af moeten slaan. Deze Felix maakt het leven van Max tot een nog grotere puinhoop en dat pakt voor beiden heel vervelend uit.. 

Ik kan het wel verder uitleggen, maar dan is er geen lol meer aan om naar die film te gaan. Al is hij sowieso niet lollig trouwens. Het is een film waarvan ik eigenlijk vind dat ze hem verplicht bij maatschappijleer moeten laten zien. Hij is weliswaar niet waargebeurd, maar dat had zomaar gekund.

De film laat heel goed zien in watvoor maatschappij wij leven en hoe achterlijk die soms is. Eigenlijk is het een anderhalf uur durende mindfuck. Je wordt zo heen-en-weer geslingerd tussen meningen en emoties dat je op een gegeven moment gewoon niet meer weet wat nou goed is en wat slecht. Eerst denk je: 'die man is een moordenaar! Hij heeft iemand zijn zoon ontnomen! Wat een idioot!' het andere moment denk je: 'maar hij heeft wel een moeder en kind gered. En die jongens gedroegen zich zo verschrikkelijk asociaal tegen hem. Ik weet niet wat ik gedaan zou hebben. Als je elke dag te maken krijgt met mensen die je beledigen en vernederen, dan knap je toch? Dat is onvermijdelijk!' 'Maar om nou iemand meteen te vermoorden is ook weer teveel van het goede.. of slechte.. goed, slecht, goed, slecht, AAHHH'

Deze chaotische blog is misschien niet helemaal van niveau, maar wat ik er eigenlijk vooral mee wil zeggen is:

wat doe je in hemelsnaam nog achter je computer, ga als een malle naar die film!

zondag 15 januari 2012

eenmans

Sinds ik op mezelf woon heb ik alle tijd om eens goed over het, en mijn, leven na te denken. In het begin is het alsof je in elkaar wordt gemept met een spiegel (nee, hij wordt niet zomaar voor gehouden, je voelt echt pijn), maar na een tijdje raak je langzaamaan steeds vertrouwder met wie je bent, wat je bent en hoe je zo bent geworden. Dat is interessant, maar wat nog veel interessanter is zijn mensen die er een andere denkwijze op na houden. Een manier van leven waar jij nooit op gekomen was.

Zo ben ik sinds afgelopen donderdag in de ban van de 'eenmans'. Het is mij (en mijn huisgenootje) vertelt door een ''licht aangeschoten, nou eigenlijk best wel dronken'' jongen buiten bij de Havana. De jongen in kwestie (uitvinder van de 'eenmans' theorie) had me bij de jassen al gewaarschuwd voor mijn openstaande tasje.

''Jahaa meisje, vroeger was ik een slechte jongen, toen jatte ik portemonnees enzo, dit moet jij niet meer doen. Dit was een makkie voor mij geweest, gewoon zo, boem, had je niks van gemerkt. Nu ben ik een goeie jongen, dus dat doe ik niet meer, maar niet meer doen hoor, niet meer doen.''

Na dit, toch wel bijzondere, gesprek dacht ik al heel wat van deze jongen geleerd te hebben, maar eenmaal buiten kruiste onze wegen elkaar weer en overspoelde hij mij met het 'eenmans' verhaal.

Wat je even moet weten voordat de theorie daadwerkelijk wordt uitgelegd is dat de jongen de hele avond met een drankje in zijn rechterhand naar zijn voeten had staan staren tijdens het dansen. Zijn benen maakten de meest onmogelijke spaghetti bewegingen en hij bleef er helemaal in zijn eigen wereld naar kijken. Alleen. Want hij was ook nog eens met niemand. Wij (huisgenoot Ela en ik) hadden hem daardoor al bestempeld als 'mafkees', maar eenmaal buiten snapten we dat hij 'eenmans' was.

De eenmans-theorie

Wanneer iemand heel veel vrienden heeft, kan diegene de behoefte voelen om af en toe alleen te zijn. Dit heeft niks met alleen onder een plaid naar 'Grenzenloos verliefd' kijken te maken, nee, dit gaat over uitgaan. Dansen in je eentje. Dit wordt door scpetici gezien als eenzaam en vriendloos, maar niks is minder waar. Dit is een klassiek voorbeeld van 'eenmans' zijn. Het is weten dat je heel veel vrienden hebt, maar toch alleen dingen willen ondernemen. Hierbij worden alle schaamte gevoelens over boord gegooid en zijn voeten rete-interessant.

De jongen had gesproken. Ik was, weliswaar op een nogal maffe manier, onder de indruk. Hij had hierover nagedacht. Hij had het een naampje gegeven. Deze jongen had iets uitgevonden.

Aan het einde van het gesprek vroeg hij naar mijn vriendenaantal en of ik nooit de behoefte had om 'eenmans' te zijn. Ik weet niet meer precies wat ik daar op geantwoord heb, maar blijkbaar was het interessant genoeg voor de jongen om mij te vertellen dat hij een vriendin had, maar anders zeker moeite voor me had gedaan. Hij liep zwaaiend weg terwijl hij gilde: ''Helaas ben ik monogaam!"

En ik fietste weg terwijl ik dacht: ''God zij dank, want als ik bij zo'n imbeciel zou moeten zijn, nou,

dan ben ik nog liever eenmans.''

zondag 1 januari 2012

Spikri Bastards deel I

Niemand heeft zijn geboorteplaats voor het kiezen. Sommigen hebben geluk, sommigen minder en 72.321 mensen in Nederland hebben wel heel weinig mazzel gehad.

Wat gebeurt er in de stad waarvan iedereen schreeuwt dat het een uit de kluiten gegroeid dorp is? Waar het groen is aangelegd en de huizen snel gebouwd. Waar in de leukste kroeg van de stad nog geen tweehonderd mensen passen. Waar je drie metrostations hebt, maar geen trein. De stad die volgens vele vooral aso's huisvest, waar Nel Veerkamp nog lang niet dood is en waar de tokkie's idolen zijn? Daar...

worden rebellen geboren.