Niet als in: laten we naar geconsumeerde liefde kijken en ‘Big Dicks deel III’ opzetten (ik weet niet zeker of die bestaat) (oké, eigenlijk wel ik heb het gegoogled, je hebt er zelfs varianten van zoals Aziatisch, donker etc.) nee, ik bedoel pure liefde. Onmogelijke liefde, oude liefde, echte liefde, bijna getrouwde liefde, langeafstandsliefde, dat soort onzin. (ik geef het toe, de enige reden dat ik het onzin noem is omdat mijn liefdesleven nu een vast krekelorkest heeft opgebouwd met allemaal ronddwarrelende hooibalen als publiek)
Ik vind het heerlijk als een uit de klei getrokken Hollandse al haar spullen pakt en in een dorp gaat wonen waar het 40 graden is in de schaduw, maar je toch totaal bedekt moet zijn. Normaal zou ik denken: ‘Jij idioot, waar ben je mee bezig?’ Maar dan zie je haar samen met haar woeste nomade en snap je het. Je betrapt jezelf erop dat je denkt: ‘Voor die bloedjegeile kamelentemmende hetert zou ik ook verhuizen naar de andere kant van de wereld.’
Maar even over Anita, waar dit hele verhaal mee begon, Anita moet ik soms gewoon even uitzetten. Dan handle ik het niet meer. Het verschil tussen ‘Grenzeloos verliefd’ (daar had ik het net over met die nomade) en ‘Memories’ is namelijk dat ze bij die laatste niet altijd allebei even verliefd zijn. Kijk, die grenzeloze liefde loopt ook wel een uit op kamelenstront, maar dan zie je tenminste wel eerst de speelse blikken en de verstrengelde handjes. Dan is de break-up slechts een bevestiging van het vreselijke beeld dat je als kind van gescheiden ouders hebt van de liefde.
Een vrouw die kilometers met de trein of het vliegtuig reist om haar lang verloren liefde nog eens op te zoeken vind ik mooi. Hoe ze dan vertelt over hoezeer ze in vuur en vlam stond bij een eerste aanraking en hoe hij haar voor het eerst in haar leven ‘vrouw’ liet voelen, prachtig. Ik snik nu al. Maar als je de man in kwestie dan in beeld hoort zeggen dat het voor hem slechts vriendschap was, tja, dan breekt mijn hart. Dat gaat zelfs mijn horrorscenario’s te ver. Arme vrouw! Reist zich drie keer in de rondte om later op tv terug te zien dat het allemaal voor Jan Lul was en de beste man niet de gevoelens deelt. Dat is gewoon cru. Ronduit leedvermaak. En leedvermaak, daar zijn programma’s over de liefde niet voor gemaakt.
Het seizoen van ‘Memories’ is nou afgelopen en daarom vind ik eigenlijk dat Anita een goeie kans heeft om het volgende seizoen anders aan te pakken. Daarom een kleine kattenbel aan Anita.
Beste Aniet,
Moet je luisteren. Ik ben een wanhopige studente die bij gebrek aan een televisie graag op uitzendinggemist jouw programma kijkt. Ja, ik huil, ja God wat een interviewtechniek, jeetje, wat een leuk tijdverdrijf, maar moet je kijken. Misschien is het, om in de sfeer van de liefde te blijven, een strak plan ook wat meer naastenliefde in je programma te verwerken. Leuk, die gefaalde liefdes die elkaar opzoeken, maar kies nou gewoon degenen die wel hetzelfde voelden of voelen voor elkaar. Denk een beetje aan je medemens. Aan die mevrouw die straks nog harder dan ik zit te huilen voor de buis, terwijl ze de liefde van haar leven hoort zeggen dat hij het slechts als een hele goeie vriendschap zag. POEF Anita, POEF, daar gaat de grote liefdesillusie van die vrouw. Wie ben jij om dat van iemand af te pakken?
Goed, voordat ik schriftelijk uit mijn poezelige slofjes schiet, zeg ik: denk er even over na. Het zou mij in ieder geval helpen om de schade die jouw programma heeft aangebracht in mijn alreeds geschade vertrouwen in de liefde te herstellen. Dan is het gewoon weer zoals romantische herinneringen horen te zijn: snikken om ware liefde.
Alvast hartstikke hartelijk bedankt,
Maya
