niks heldhaftigs aan

Op mijn achttiende kreeg ik, net als de rest van Nederland, een brief door de bus of ik mijn organen af wil staan als ik dood ben. Ik vulde hem meteen in en ergens voelde ik me een kleine wereldverbeteraar met dat gele pasje in mijn portemonnee. Zo'n gevoel van: oke, ik hebt gister de straatkrantverkoper uitgescholden, omdat hij me voor de zoveelste keer aan het uitkleden was met zijn ogen, maar ik ben wel donor en dus niet helemaal harteloos.

De identiteitscrisis waar ik als achttienjarige midden in zat ebde ook een beetje weg. Met een grote glimlach vulde ik mijn donorcodicil in. Ik mocht dan totaal in de war zijn wat betreft geaardheid, haarstijl, kledingstijl, vriendengroep, studie, baan en toekomstbeeld, ik was in ieder geval een goed mens. Iemand die anderen wilde helpen.

Dikke onzin, dat zie ik nu pas. Als donor worden er organen uit mij gehaald als ik doodga. Organen die mij in leven hielden en die dan iemand anders in leven zullen houden. Daar is niks heldhaftigs aan. Ik ben bij lange na geen wereldverbeteraar en dat pasje in mijn portemonnee gaat daar geen reet aan veranderen. Een goed mens hoop ik natuurlijk wel te zijn, maar dat heeft  niks te maken met het feit dat ze mijn nieren uit mijn lijf mogen halen als ik overlijd. Het is puur en alleen logica. De wetenschap is zo ver gekomen dat we organen kunnen transplanteren. Dat is bizar, dat is uniek, dat is iets waar je aan meewerkt. Je zorgt dat iemand weer een kans heeft op beter worden.

Momenteel word ik dan ook overspoeld door schuldgevoelens. Ik ben namelijk wel donor, maar heb geen toestemming gegeven mijn hoornvliezen, huid en vaten te gebruiken. Te achterlijk voor woorden, want wat heb ik er aan als ik dood ben? Daarbij heb ik prachtige hoornvliezen, ik zie er prima door. Als ik daar nou iemand mee kan helpen die slecht ziet, waarom niet?

En ik val met mijn neus in de boter, want het is donorweek. Als er al een goed moment is om mijn donorcodicil aan te passen, dan is het nu wel. Het zal vast een gedoe van jewelste zijn, maar ik ga het veranderen. Mijn huid is weliswaar verlept door acne en mijn vaten hoogstwaarschijnlijk bijna dichtgeslibt door de vette baklava, maar het gaat om het principe.

Toch wil ik wel een klein stapje richting wereldverbeteren doen en daarom hieronder een bericht voor de verdwaalde internetsurfer, anders kom je niet op deze site terecht, zonder geel pasje:

Noem drie goeie redenen waarom je geen donor bent. Als je het niet weet, vul dan gewoon een formulier in deze week. Want zoals ze dat in Rotterdam zo mooi zeggen:

't is een kleine kutmoeite (maar je redt er wel een leven mee)