Ik had graag in de zaal gezeten. Ik had zelfs mijn geliefde cabaretles aan de kant gezet om de gezichten van het publiek te zien toen onze oerhollandse uit de klei getrokken Rifaella (wilde Rihanna en Raffaëlla samenvoegen en daar een sensationele naam van maken, maar het wil niet lukken, daarom dit nichtje van rivella) in haar stoeipoezenpak het podium betrad. Dat moet me het moment wel zijn geweest. Ik denk dat bij het oudere publiek de bloeddrukken tot ongekende hoogtes schoten en de homo's blij waren met hun eigen (slappe aftreksel van) Rihanna.
Toch wil ik even iets kwijt aan deze beste, amper in kleding gehulde, meid:
Luister,
ik ben er ook gek op. Sterker nog: ik lust er wel pap van! Maar om er nou zoiets over te zingen vind ik onterend. Deze substantie heeft menig vrouw door haar maandelijkse feestje geloodst en dat verdient geen songfestival sensatie in lelijke rode sokjes. Zoiets verdient odes, poëzie, kleinkunst, kunst in het algemeen, proza, literatuur, gebeden, offers, maar meer dan dat alles verdient het respect. En dat heb jij het niet gegeven. Je maakt het bijna belachelijk zelfs. Wij vrouwmensen vinden het allemaal heerlijk, maar niemand, ik herhaal NIEMAND, vindt chocolade zó lekker. Het gaat te ver. Je maakt een satire van iets dat zoveel vrouwen steun heeft geboden in zware liefdesverdriet tijden. Dat kun je niet maken Riha.. Rafaëlla! Daarbij zou ik het onwijs waarderen als je me het nummer van je styliste stuurt. Dan schiet ik die even af voor je. Nee, geen weerwoord, het zal gebeuren. Dat zijn namelijk de dingen die je overhebt voor je medemens. Uit waardering. Dat doe je in zulke gevallen gewoon. En liedjes schrijven over chocolade en daarbij dansen als een valse pussykat, dat doe je niet.
Ik geef het advies graag, maar mocht je nou echt iets terug willen doen:
stuur maar een doos Merci's, dan kan ik die jankend uit plaatsvervangende schaamte opeten terwijl ik jou zie bedelen om een chocolaatje.
dinsdag 28 februari 2012
donderdag 23 februari 2012
doe de Rutger
Er zijn weinig momenten waarop ik een Rutger-Castricumpje wil doen. Dat is een moment waarop je een medemens echt totaal in de zeik neemt en indirect voor lul zet. Ik heb die neiging niet zo, ben vaak vrij medemenslievend, maar er is één ding dat de Rutger in mij doet opleven.
Als iemand mij als een mongool behandelt.
Je hebt van die mensen die omdat je een meisje bent, of een serveerster, of blond, of ja, geen idee eigenlijk waarom, je benaderen alsof je niet helemaal goed in je bovenkamer bent. Zo heb ik ooit een jongen gehad die in de Merz op een super drukke en luidruchtige avond een biertje bestelde. Ik verstond de beste man niet door de dubbele tong en binnenmondsheid, dus ik zei: 'sorry?' Waarop de jongen een tap beweging maakte en zei: 'Zjee weet wel, dat gele spul dat uit die tap daar bij jullie komt, een bieeerrrtsjjee.' Alle mannelijke vrienden aan de tafel begonnen te lachen en ik voelde Rutger vanuit mijn tenen omhoog kruipen.
Eerst dacht ik: jouw hoofd gaat door mijn dienblad, hoe hard ik ook moet slaan en hoe onmogelijk het ook is. Mijn tweede gedachte was: Maya, geweld lost niks op. (goed eigenlijk hè?) Dus zei ik:
oooooohhh, een biertje, ja, daar heb ik wel eens van gehoord inderdaad. Een biertje dus. Had dat meteen gezegd! Door je dubbele tong, gestamel en het feit dat articuleren blijkbaar niet een van je grootste talenten is, had ik niet helemaal door wat je zei. Maargoed, ik neem je niks kwalijk en zeg: neem nog zo'n lekker tappie!
Een vriendelijke lach erbij en de mannen lachten dit keer de kant van de rood wordende jongen op.
Erg sterk ben ik er niet in, want ik had 10.000 betere antwoorden kunnen bedenken, maar ik voelde de jongeheer van de desbetreffende jongen krimpen met zeker een centimeter, dus ik was wel tevreden.
Soms voel ik Rutger ook opkomen bij mensen die geen slechte bedoelingen hebben. Mensen die gewoon, simpelweg, een hele domme vraag stellen. Dit gebeurde mij afgelopen week bij de apotheek. Misschien wat persoonlijk, maar ik kwam daar mijn spiraal ophalen. Een doos van zeker een halve meter werd op de toonbank gelegd en ik voelde het bloed uit mijn gezicht wegtrekken.
De vrouw achter de toonbank keek mij vriendelijk aan, legde haar hand voorzichtig op de doos en zei (serieus): 'ik neem aan dat je een afspraak bij het ziekenhuis hebt?'
Ik moest mezelf beheersen, want deze vrouw bedoelde het niet vervelend, maar och man wat had ik graag gezegd:
'Nee hoor. Nee, nee, ik zet hem altijd zelf. Ja, weetje mevrouw ik ben heel lenig geboren. Dus alles wat je dan nog nodig hebt is een handspiegel en een tube Pjur en tot je elleboog erin. De eerste keer deed zeer en ik heb hem ook wel eens door mijn zusje laten zetten, omdat ik toen last had van mijn rug, en dat is gaan zweren, zwéren, dat wil je niet weten. Heel dat ding kwam er twee weken later uitzetten. Daar moest ik wel even van bijkomen, maargoed, dan herstel je een maandje en probeer je het opnieuw. Ik denk altijd: niks wat zo'n mannelijke gyneacoloog met mijn vriendelijke liefdesgrot kan, dat ik zelf niet zou kunnen. Dus onder dat motto, nee, geen afspraak, maar bedankt en fijne dag nog!'
Hup die doos onder mijn oksel en fluitend de apotheek uit.
Ik heb het niet gedaan. Achteraf spijt. Ik mompelde wat flauwtjes 'ja, ik ben niet van plan hem zelf erin te jassen mevrouw' en liep toen met een vriendelijke 'bedankt hoor' de apotheek uit.
Dat is namelijk het grote verschil tussen de Rutger á la Maya en de ekte, ekte:
mijn Rutger kan zich verdomd goed beheersen.
Als iemand mij als een mongool behandelt.
Je hebt van die mensen die omdat je een meisje bent, of een serveerster, of blond, of ja, geen idee eigenlijk waarom, je benaderen alsof je niet helemaal goed in je bovenkamer bent. Zo heb ik ooit een jongen gehad die in de Merz op een super drukke en luidruchtige avond een biertje bestelde. Ik verstond de beste man niet door de dubbele tong en binnenmondsheid, dus ik zei: 'sorry?' Waarop de jongen een tap beweging maakte en zei: 'Zjee weet wel, dat gele spul dat uit die tap daar bij jullie komt, een bieeerrrtsjjee.' Alle mannelijke vrienden aan de tafel begonnen te lachen en ik voelde Rutger vanuit mijn tenen omhoog kruipen.
Eerst dacht ik: jouw hoofd gaat door mijn dienblad, hoe hard ik ook moet slaan en hoe onmogelijk het ook is. Mijn tweede gedachte was: Maya, geweld lost niks op. (goed eigenlijk hè?) Dus zei ik:
oooooohhh, een biertje, ja, daar heb ik wel eens van gehoord inderdaad. Een biertje dus. Had dat meteen gezegd! Door je dubbele tong, gestamel en het feit dat articuleren blijkbaar niet een van je grootste talenten is, had ik niet helemaal door wat je zei. Maargoed, ik neem je niks kwalijk en zeg: neem nog zo'n lekker tappie!
Een vriendelijke lach erbij en de mannen lachten dit keer de kant van de rood wordende jongen op.
Erg sterk ben ik er niet in, want ik had 10.000 betere antwoorden kunnen bedenken, maar ik voelde de jongeheer van de desbetreffende jongen krimpen met zeker een centimeter, dus ik was wel tevreden.
Soms voel ik Rutger ook opkomen bij mensen die geen slechte bedoelingen hebben. Mensen die gewoon, simpelweg, een hele domme vraag stellen. Dit gebeurde mij afgelopen week bij de apotheek. Misschien wat persoonlijk, maar ik kwam daar mijn spiraal ophalen. Een doos van zeker een halve meter werd op de toonbank gelegd en ik voelde het bloed uit mijn gezicht wegtrekken.
De vrouw achter de toonbank keek mij vriendelijk aan, legde haar hand voorzichtig op de doos en zei (serieus): 'ik neem aan dat je een afspraak bij het ziekenhuis hebt?'
Ik moest mezelf beheersen, want deze vrouw bedoelde het niet vervelend, maar och man wat had ik graag gezegd:
'Nee hoor. Nee, nee, ik zet hem altijd zelf. Ja, weetje mevrouw ik ben heel lenig geboren. Dus alles wat je dan nog nodig hebt is een handspiegel en een tube Pjur en tot je elleboog erin. De eerste keer deed zeer en ik heb hem ook wel eens door mijn zusje laten zetten, omdat ik toen last had van mijn rug, en dat is gaan zweren, zwéren, dat wil je niet weten. Heel dat ding kwam er twee weken later uitzetten. Daar moest ik wel even van bijkomen, maargoed, dan herstel je een maandje en probeer je het opnieuw. Ik denk altijd: niks wat zo'n mannelijke gyneacoloog met mijn vriendelijke liefdesgrot kan, dat ik zelf niet zou kunnen. Dus onder dat motto, nee, geen afspraak, maar bedankt en fijne dag nog!'
Hup die doos onder mijn oksel en fluitend de apotheek uit.
Ik heb het niet gedaan. Achteraf spijt. Ik mompelde wat flauwtjes 'ja, ik ben niet van plan hem zelf erin te jassen mevrouw' en liep toen met een vriendelijke 'bedankt hoor' de apotheek uit.
Dat is namelijk het grote verschil tussen de Rutger á la Maya en de ekte, ekte:
mijn Rutger kan zich verdomd goed beheersen.
vrijdag 10 februari 2012
wees eens meer als Robin Hood
Beste Jij,
ik ben Maya (mijn achternaam doet er niet toe). Ik zat afgelopen maandagmiddag te lunchen in de Hema met mijn vriendin Ramona (ook haar achternaam gaat je niks aan). We hadden elkaar al even niet gezien en na een innige omhelzing gingen we zitten met een hotdog en Ramona's favoriet: een broodje kaas. (hoezo fantasieloos, wie ben jij om te oordelen?!)
We begonnen te kletsen over mensen, dingen, gebeurtenissen, onzekerheden, genânte momenten, nougoed, je kent het wel. Nadat alles eruit was gegooid en wij weer helemaal op de hoogte waren van alle intriges van de afgelopen weken, stonden we op. Ramona mompelde dat ze haar mobieltje niet kon vinden, maar ik schonk er weinig aandacht aan.
Om mijn reactie te begrijpen moet je weten dat ik vriendinnen ben met Anne. Anne wordt in de volksmond ook wel 'HEELP KUTKUT IK BEN MN SLEUTELS KWIJT!' genoemd. Ik heb de zinnetjes 'hij zit in je jaszak' 'kijk nog maar een keer in je tas' 'heb je het voorvakje al gecheckt?' vaker gezegd dan voor een mens goed is. Ze vindt ze altijd terug op de welbekende plekken en ik laat me niet meer zomaar meeslepen naar alle winkels waar we het afgelopen half uur zijn geweest. Dit gebeurde in het begin namelijk aan de lopende band en uiteindelijk was ik, lui als ik ben, de onnodige lichaamsbeweging zat en ging niet meer in op de hysterie.
Maar, terug naar de Hema. Ramona's mompelen was ondertussen onrustig geschreeuw geworden en ik begon me eraan te irriteren. Ik besloot mee te zoeken door de tas, jas, broekzak, jaszak, kontzak (intiem moment), etc. Ik kroop onder de tafel, keek op het zitje van de stoel, checkte de omgeving, liep de hele weg door de Hema terug, maar nergens een telefoon. Op dit punt begon ik me pas écht zorgen te maken. Ramona was ondertussen nog maar een inch verwijderd van een flinke hyperventilatie, dus ik was er nog rustig naast, maar het voelde niet goed. Ik belde haar telefoon. Hij ging over, maar er nam niemand op. (jij laffe schoft van een vent!)
Om een lang verhaal kort te maken zaten Ramona en ik een half uur later op het stoepje voor de bibliotheek. De telefoon was uitgezet (jij laffe schoft van een vent!), het sigaretje bijna op en het besef gekomen.
Gejat.
Jij hebt de telefoon van mijn vriendin Ramona gejat. Waarschijnlijk zonder na te denken over de gevolgen. En om die even op een rijtje te zetten en jou aan je verstand te brengen wat je allemaal wel niet hebt aangericht, heb ik de moeite genomen een klein lijstje te maken:
- Ramona is een student, een STUDENT, die heeft geen pingping. Waar the fuck gaat zij doekoes (voor het geval je een gangster bent, probeer ik rekening te houden met de manier van praten) vandaan halen om een nieuwe tellie te kopen?
- Je hebt een prachtige maandagmiddag in Utka voor 2 mensen zwaar verkloot.
- Ik voel me het grotendeel van de tijd al een sukkelig blondje, maar het feit dat ik tegenover Ramona heb gezeten terwijl haar telefoon uit haar jaszak werd gejat en ik niks door heb gehad, dat slaat alles. Ofwel: zwaai maar met je handje naar mijn eigenwaarde.
- Wij hebben op onze patta's met ijskoude voetoes kilometers afgelegd om ons gezellige shopmiddagje nog eens ongezellig over te doen. Afstervende tenen alles.
- Ouders zijn belangrijk en die kan Ramona nu niet bellen. Dankzij jou weten twee mensen in Spikri niet hoe het met hun dochter gaat.
- Zelfs de politie (hier is ook een gangsterwoord voor, maar ik kan er niet opkomen) kon weinig voor Ramona betekenen aangezien die met de brrriljante oplossing kwamen dat als ze haar telefoon kon traceren via internet, ze er niet zelf op af moest gaan, maar hen moest bellen voor bijstand. (HOE dan?)
- Vanavond had ik Ramona willen whatsappen over deze blog, hoe het met haar ging en hoe laat ze klaar was met werken en guess what: dat kan nu niet. Geen late night meeting voor mij en geen 'yess er wordt aan me gedacht' voor haar.
Ik hoop dat je nu met je hoofd op je toetsenbord bonkt van schaamte en zelfwalging, maar mocht dat niet zo zijn en beslis je de rest van je leven toch echt mensen te blijven beroven, dan heb ik nog een laatste tip:
wees meer als Robin Hood. Ten eerste: dan toon je meer ballen. In het Hema restaurant een smartphone jatten vind ik niet zo heldhaftig als in 't Gooi iemands Ferrari kapen. Ten tweede: die mensen kunnen het hebben. Ramona niet. Studenten niet.
Verder nog een kleine uitbarsting uit egoïsme (het moet eruit voordat ik het op iemand anders afreageer): vuil, eikelig, rottend stuk testikel dat je er zit. Blijf verdomme met je poten van andermans spullen af! Denk je dat je moeder trots op je is? En nou niet piepen dat ik zomaar aanneem dat je een man bent en dat dat discriminerend is. Wij waren twee vrouwen in crisis en die mogen onredelijk zijn. Dat is een ongeschreven wet uit het Wetboek der Ongeschreven Vrouwen Wetten.*
KLOOTZAK, KLOOTZAK, KLOOTZAK. IK HOOP DAT JE DIE TELEFOON NOG NIET AAN DE STRAATSTENEN KWIJT KUNT EN BRAND IN HEL.
Groetjes,
Maya
* hierin is bijvoorbeeld ook opgenomen dat een vrouw tijdens haar zwangerschap augurken met pindakaas mag eten en haar man dan nog steeds tegen haar opgezwollen enkels en mondhoeken voor pindaprut moet zeggen dat ze er helemaal niet dik uitziet, maar nog net zo sexy is als eerst.
ik ben Maya (mijn achternaam doet er niet toe). Ik zat afgelopen maandagmiddag te lunchen in de Hema met mijn vriendin Ramona (ook haar achternaam gaat je niks aan). We hadden elkaar al even niet gezien en na een innige omhelzing gingen we zitten met een hotdog en Ramona's favoriet: een broodje kaas. (hoezo fantasieloos, wie ben jij om te oordelen?!)
We begonnen te kletsen over mensen, dingen, gebeurtenissen, onzekerheden, genânte momenten, nougoed, je kent het wel. Nadat alles eruit was gegooid en wij weer helemaal op de hoogte waren van alle intriges van de afgelopen weken, stonden we op. Ramona mompelde dat ze haar mobieltje niet kon vinden, maar ik schonk er weinig aandacht aan.
Om mijn reactie te begrijpen moet je weten dat ik vriendinnen ben met Anne. Anne wordt in de volksmond ook wel 'HEELP KUTKUT IK BEN MN SLEUTELS KWIJT!' genoemd. Ik heb de zinnetjes 'hij zit in je jaszak' 'kijk nog maar een keer in je tas' 'heb je het voorvakje al gecheckt?' vaker gezegd dan voor een mens goed is. Ze vindt ze altijd terug op de welbekende plekken en ik laat me niet meer zomaar meeslepen naar alle winkels waar we het afgelopen half uur zijn geweest. Dit gebeurde in het begin namelijk aan de lopende band en uiteindelijk was ik, lui als ik ben, de onnodige lichaamsbeweging zat en ging niet meer in op de hysterie.
Maar, terug naar de Hema. Ramona's mompelen was ondertussen onrustig geschreeuw geworden en ik begon me eraan te irriteren. Ik besloot mee te zoeken door de tas, jas, broekzak, jaszak, kontzak (intiem moment), etc. Ik kroop onder de tafel, keek op het zitje van de stoel, checkte de omgeving, liep de hele weg door de Hema terug, maar nergens een telefoon. Op dit punt begon ik me pas écht zorgen te maken. Ramona was ondertussen nog maar een inch verwijderd van een flinke hyperventilatie, dus ik was er nog rustig naast, maar het voelde niet goed. Ik belde haar telefoon. Hij ging over, maar er nam niemand op. (jij laffe schoft van een vent!)
Om een lang verhaal kort te maken zaten Ramona en ik een half uur later op het stoepje voor de bibliotheek. De telefoon was uitgezet (jij laffe schoft van een vent!), het sigaretje bijna op en het besef gekomen.
Gejat.
Jij hebt de telefoon van mijn vriendin Ramona gejat. Waarschijnlijk zonder na te denken over de gevolgen. En om die even op een rijtje te zetten en jou aan je verstand te brengen wat je allemaal wel niet hebt aangericht, heb ik de moeite genomen een klein lijstje te maken:
- Ramona is een student, een STUDENT, die heeft geen pingping. Waar the fuck gaat zij doekoes (voor het geval je een gangster bent, probeer ik rekening te houden met de manier van praten) vandaan halen om een nieuwe tellie te kopen?
- Je hebt een prachtige maandagmiddag in Utka voor 2 mensen zwaar verkloot.
- Ik voel me het grotendeel van de tijd al een sukkelig blondje, maar het feit dat ik tegenover Ramona heb gezeten terwijl haar telefoon uit haar jaszak werd gejat en ik niks door heb gehad, dat slaat alles. Ofwel: zwaai maar met je handje naar mijn eigenwaarde.
- Wij hebben op onze patta's met ijskoude voetoes kilometers afgelegd om ons gezellige shopmiddagje nog eens ongezellig over te doen. Afstervende tenen alles.
- Ouders zijn belangrijk en die kan Ramona nu niet bellen. Dankzij jou weten twee mensen in Spikri niet hoe het met hun dochter gaat.
- Zelfs de politie (hier is ook een gangsterwoord voor, maar ik kan er niet opkomen) kon weinig voor Ramona betekenen aangezien die met de brrriljante oplossing kwamen dat als ze haar telefoon kon traceren via internet, ze er niet zelf op af moest gaan, maar hen moest bellen voor bijstand. (HOE dan?)
- Vanavond had ik Ramona willen whatsappen over deze blog, hoe het met haar ging en hoe laat ze klaar was met werken en guess what: dat kan nu niet. Geen late night meeting voor mij en geen 'yess er wordt aan me gedacht' voor haar.
Ik hoop dat je nu met je hoofd op je toetsenbord bonkt van schaamte en zelfwalging, maar mocht dat niet zo zijn en beslis je de rest van je leven toch echt mensen te blijven beroven, dan heb ik nog een laatste tip:
wees meer als Robin Hood. Ten eerste: dan toon je meer ballen. In het Hema restaurant een smartphone jatten vind ik niet zo heldhaftig als in 't Gooi iemands Ferrari kapen. Ten tweede: die mensen kunnen het hebben. Ramona niet. Studenten niet.
Verder nog een kleine uitbarsting uit egoïsme (het moet eruit voordat ik het op iemand anders afreageer): vuil, eikelig, rottend stuk testikel dat je er zit. Blijf verdomme met je poten van andermans spullen af! Denk je dat je moeder trots op je is? En nou niet piepen dat ik zomaar aanneem dat je een man bent en dat dat discriminerend is. Wij waren twee vrouwen in crisis en die mogen onredelijk zijn. Dat is een ongeschreven wet uit het Wetboek der Ongeschreven Vrouwen Wetten.*
KLOOTZAK, KLOOTZAK, KLOOTZAK. IK HOOP DAT JE DIE TELEFOON NOG NIET AAN DE STRAATSTENEN KWIJT KUNT EN BRAND IN HEL.
Groetjes,
Maya
* hierin is bijvoorbeeld ook opgenomen dat een vrouw tijdens haar zwangerschap augurken met pindakaas mag eten en haar man dan nog steeds tegen haar opgezwollen enkels en mondhoeken voor pindaprut moet zeggen dat ze er helemaal niet dik uitziet, maar nog net zo sexy is als eerst.
woensdag 1 februari 2012
even iets kwijt
Zo heel af en toe kom ik iets tegen waarvan ik denk: dit moet gedeeld worden. Dat had ik met dit lied. Het gebeurd me niet vaak, zeker niet wat betreft kleinkunst. Vaak vind ik het te diep of te vaag of te intellectueel of niet intellectueel genoeg, maar dit is goud. Ik wou dat ik het liedje kende toen ik een dierbare verloor. Het is precies zo omschreven als het is. Waanzinnig.
Abonneren op:
Posts (Atom)