geef me chocola

Ik had graag in de zaal gezeten. Ik had zelfs mijn geliefde cabaretles aan de kant gezet om de gezichten van het publiek te zien toen onze oerhollandse uit de klei getrokken Rifaella (wilde Rihanna en Raffaëlla samenvoegen en daar een sensationele naam van maken, maar het wil niet lukken, daarom dit nichtje van rivella) in haar stoeipoezenpak het podium betrad. Dat moet me het moment wel zijn geweest. Ik denk dat bij het oudere publiek de bloeddrukken tot ongekende hoogtes schoten en de homo's blij waren met hun eigen (slappe aftreksel van) Rihanna.

Toch wil ik even iets kwijt aan deze beste, amper in kleding gehulde, meid:

Luister,

ik ben er ook gek op. Sterker nog: ik lust er wel pap van! Maar om er nou zoiets over te zingen vind ik onterend. Deze substantie heeft menig vrouw door haar maandelijkse feestje geloodst en dat verdient geen songfestival sensatie in lelijke rode sokjes. Zoiets verdient odes, poëzie, kleinkunst, kunst in het algemeen, proza, literatuur, gebeden, offers, maar meer dan dat alles verdient het respect. En dat heb jij het niet gegeven. Je maakt het bijna belachelijk zelfs. Wij vrouwmensen vinden het allemaal heerlijk, maar niemand, ik herhaal NIEMAND, vindt chocolade zó lekker. Het gaat te ver. Je maakt een satire van iets dat zoveel vrouwen steun heeft geboden in zware liefdesverdriet tijden. Dat kun je niet maken Riha.. Rafaëlla! Daarbij zou ik het onwijs waarderen als je me het nummer van je styliste stuurt. Dan schiet ik die even af voor je. Nee, geen weerwoord, het zal gebeuren. Dat zijn namelijk de dingen die je overhebt voor je medemens. Uit waardering. Dat doe je in zulke gevallen gewoon. En liedjes schrijven over chocolade en daarbij dansen als een valse pussykat, dat doe je niet.

Ik geef het advies graag, maar mocht je nou echt iets terug willen doen:

stuur maar een doos Merci's, dan kan ik die jankend uit plaatsvervangende schaamte opeten terwijl ik jou zie bedelen om een chocolaatje.