doe de Rutger

Er zijn weinig momenten waarop ik een Rutger-Castricumpje wil doen. Dat is een moment waarop je een medemens echt totaal in de zeik neemt en indirect voor lul zet. Ik heb die neiging niet zo, ben vaak vrij medemenslievend, maar er is één ding dat de Rutger in mij doet opleven.

Als iemand mij als een mongool behandelt.

Je hebt van die mensen die omdat je een meisje bent, of een serveerster, of blond, of ja, geen idee eigenlijk waarom, je benaderen alsof je niet helemaal goed in je bovenkamer bent. Zo heb ik ooit een jongen gehad die in de Merz op een super drukke en luidruchtige avond een biertje bestelde. Ik verstond de beste man niet door de dubbele tong en binnenmondsheid, dus ik zei: 'sorry?' Waarop de jongen een tap beweging maakte en zei: 'Zjee weet wel, dat gele spul dat uit die tap daar bij jullie komt, een bieeerrrtsjjee.' Alle mannelijke vrienden aan de tafel begonnen te lachen en ik voelde Rutger vanuit mijn tenen omhoog kruipen.

Eerst dacht ik: jouw hoofd gaat door mijn dienblad, hoe hard ik ook moet slaan en hoe onmogelijk het ook is. Mijn tweede gedachte was: Maya, geweld lost niks op. (goed eigenlijk hè?) Dus zei ik: 

oooooohhh, een biertje, ja, daar heb ik wel eens van gehoord inderdaad. Een biertje dus. Had dat meteen gezegd! Door je dubbele tong, gestamel en het feit dat articuleren blijkbaar niet een van je grootste talenten is, had ik niet helemaal door wat je zei. Maargoed, ik neem je niks kwalijk en zeg: neem nog zo'n lekker tappie!

Een vriendelijke lach erbij en de mannen lachten dit keer de kant van de rood wordende jongen op.

Erg sterk ben ik er niet in, want ik had 10.000 betere antwoorden kunnen bedenken, maar ik voelde de jongeheer van de desbetreffende jongen krimpen met zeker een centimeter, dus ik was wel tevreden.

Soms voel ik Rutger ook opkomen bij mensen die geen slechte bedoelingen hebben. Mensen die gewoon, simpelweg, een hele domme vraag stellen. Dit gebeurde mij afgelopen week bij de apotheek. Misschien wat persoonlijk, maar ik kwam daar mijn spiraal ophalen. Een doos van zeker een halve meter werd op de toonbank gelegd en ik voelde het bloed uit mijn gezicht wegtrekken.

De vrouw achter de toonbank keek mij vriendelijk aan, legde haar hand voorzichtig op de doos en zei (serieus): 'ik neem aan dat je een afspraak bij het ziekenhuis hebt?'
Ik moest mezelf beheersen, want deze vrouw bedoelde het niet vervelend, maar och man wat had ik graag gezegd:

'Nee hoor. Nee, nee, ik zet hem altijd zelf. Ja, weetje mevrouw ik ben heel lenig geboren. Dus alles wat je dan nog nodig hebt is een handspiegel en een tube Pjur en tot je elleboog erin. De eerste keer deed zeer en ik heb hem ook wel eens door mijn zusje laten zetten, omdat ik toen last had van mijn rug, en dat is gaan zweren, zwéren, dat wil je niet weten. Heel dat ding kwam er twee weken later uitzetten. Daar moest ik wel even van bijkomen, maargoed, dan herstel je een maandje en probeer je het opnieuw. Ik denk altijd: niks wat zo'n mannelijke gyneacoloog met mijn vriendelijke liefdesgrot kan, dat ik zelf niet zou kunnen. Dus onder dat motto, nee, geen afspraak, maar bedankt en fijne dag nog!'

Hup die doos onder mijn oksel en fluitend de apotheek uit.

Ik heb het niet gedaan. Achteraf spijt. Ik mompelde wat flauwtjes 'ja, ik ben niet van plan hem zelf erin te jassen mevrouw' en liep toen met een vriendelijke 'bedankt hoor' de apotheek uit.

Dat is namelijk het grote verschil tussen de Rutger á la Maya en de ekte, ekte:

mijn Rutger kan zich verdomd goed beheersen.