wees eens meer als Robin Hood

Beste Jij,

ik ben Maya (mijn achternaam doet er niet toe). Ik zat afgelopen maandagmiddag te lunchen in de Hema met mijn vriendin Ramona (ook haar achternaam gaat je niks aan). We hadden elkaar al even niet gezien en na een innige omhelzing gingen we zitten met een hotdog en Ramona's favoriet: een broodje kaas. (hoezo fantasieloos, wie ben jij om te oordelen?!)

We begonnen te kletsen over mensen, dingen, gebeurtenissen, onzekerheden, genânte momenten, nougoed, je kent het wel. Nadat alles eruit was gegooid en wij weer helemaal op de hoogte waren van alle intriges van de afgelopen weken, stonden we op. Ramona mompelde dat ze haar mobieltje niet kon vinden, maar ik schonk er weinig aandacht aan.

Om mijn reactie te begrijpen moet je weten dat ik vriendinnen ben met Anne. Anne wordt in de volksmond ook wel 'HEELP KUTKUT IK BEN MN SLEUTELS KWIJT!' genoemd. Ik heb de zinnetjes 'hij zit in je jaszak' 'kijk nog maar een keer in je tas' 'heb je het voorvakje al gecheckt?' vaker gezegd dan voor een mens goed is. Ze vindt ze altijd terug op de welbekende plekken en ik laat me niet meer zomaar meeslepen naar alle winkels waar we het afgelopen half uur zijn geweest. Dit gebeurde in het begin namelijk aan de lopende band en uiteindelijk was ik, lui als ik ben, de onnodige lichaamsbeweging zat en ging niet meer in op de hysterie.

Maar, terug naar de Hema. Ramona's mompelen was ondertussen onrustig geschreeuw geworden en ik begon me eraan te irriteren. Ik besloot mee te zoeken door de tas, jas, broekzak, jaszak, kontzak (intiem moment), etc. Ik kroop onder de tafel, keek op het zitje van de stoel, checkte de omgeving, liep de hele weg door de Hema terug, maar nergens een telefoon. Op dit punt begon ik me pas écht zorgen te maken. Ramona was ondertussen nog maar een inch verwijderd van een flinke hyperventilatie, dus ik was er nog rustig naast, maar het voelde niet goed. Ik belde haar telefoon. Hij ging over, maar er nam niemand op. (jij laffe schoft van een vent!)

Om een lang verhaal kort te maken zaten Ramona en ik een half uur later op het stoepje voor de bibliotheek. De telefoon was uitgezet (jij laffe schoft van een vent!), het sigaretje bijna op en het besef gekomen.

Gejat.

Jij hebt de telefoon van mijn vriendin Ramona gejat. Waarschijnlijk zonder na te denken over de gevolgen. En om die even op een rijtje te zetten en jou aan je verstand te brengen wat je allemaal wel niet hebt aangericht, heb ik de moeite genomen een klein lijstje te maken:
- Ramona is een student, een STUDENT, die heeft geen pingping. Waar the fuck gaat zij doekoes (voor het geval je een gangster bent, probeer ik rekening te houden met de manier van praten) vandaan halen om een nieuwe tellie te kopen?
- Je hebt een prachtige maandagmiddag in Utka voor 2 mensen zwaar verkloot.
- Ik voel me het grotendeel van de tijd al een sukkelig blondje, maar het feit dat ik tegenover Ramona heb gezeten terwijl haar telefoon uit haar jaszak werd gejat en ik niks door heb gehad, dat slaat alles. Ofwel: zwaai maar met je handje naar mijn eigenwaarde.
- Wij hebben op onze patta's met ijskoude voetoes kilometers afgelegd om ons gezellige shopmiddagje nog eens ongezellig over te doen. Afstervende tenen alles. 
- Ouders zijn belangrijk en die kan Ramona nu niet bellen. Dankzij jou weten twee mensen in Spikri niet hoe het met hun dochter gaat. 
- Zelfs de politie (hier is ook een gangsterwoord voor, maar ik kan er niet opkomen) kon weinig voor Ramona betekenen aangezien die met de brrriljante oplossing kwamen dat als ze haar telefoon kon traceren via internet, ze er niet zelf op af moest gaan, maar hen moest bellen voor bijstand. (HOE dan?)
- Vanavond had ik Ramona willen whatsappen over deze blog, hoe het met haar ging en hoe laat ze klaar was met werken en guess what: dat kan nu niet. Geen late night meeting voor mij en geen 'yess er wordt aan me gedacht' voor haar.

Ik hoop dat je nu met je hoofd op je toetsenbord bonkt van schaamte en zelfwalging, maar mocht dat niet zo zijn en beslis je de rest van je leven toch echt mensen te blijven beroven, dan heb ik nog een laatste tip:

wees meer als Robin Hood. Ten eerste: dan toon je meer ballen. In het Hema restaurant een smartphone jatten vind ik niet zo heldhaftig als in 't Gooi iemands Ferrari kapen. Ten tweede: die mensen kunnen het hebben. Ramona niet. Studenten niet. 

Verder nog een kleine uitbarsting uit egoïsme (het moet eruit voordat ik het op iemand anders afreageer): vuil, eikelig, rottend stuk testikel dat je er zit. Blijf verdomme met je poten van andermans spullen af! Denk je dat je moeder trots op je is? En nou niet piepen dat ik zomaar aanneem dat je een man bent en dat dat discriminerend is. Wij waren twee vrouwen in crisis en die mogen onredelijk zijn. Dat is een ongeschreven wet uit het Wetboek der Ongeschreven Vrouwen Wetten.*

KLOOTZAK, KLOOTZAK, KLOOTZAK. IK HOOP DAT JE DIE TELEFOON NOG NIET AAN DE STRAATSTENEN KWIJT KUNT EN BRAND IN HEL.

Groetjes,

Maya




* hierin is bijvoorbeeld ook opgenomen dat een vrouw tijdens haar zwangerschap augurken met pindakaas mag eten en haar man dan nog steeds tegen haar opgezwollen enkels en mondhoeken voor pindaprut moet zeggen dat ze er helemaal niet dik uitziet, maar nog net zo sexy is als eerst.