nuttige tips & levenslessen

Als klein, blond trolletje was ik al een echte 'zelf doen'-er. Dat is in de afgelopen 21 jaar niet over gegaan en heeft als resultaat dat ik nogal issues heb met hulp vragen. Als mij iets niet lukt dan gooi ik nog liever vloekend en onder de stressvlekken mijn laptop uit het raam dan dat ik aan iemand vraag of ze me even willen helpen.

Ik wil simpelweg alles zelf (en met succes) doen.

Er kwamen scheurtjes in mijn eigenwijze gedrag op het moment dat ik hier twee maanden woonde, geen ware liefde had gevonden, failliet was en blijkbaar niet á la minute een bloeiend sociaal leven kon opbouwen. Ik was boos, omdat mijn beeld van 'op mezelf wonen' niet echt matchte met de realiteit van mama missen en aangebrande maaltijden. Ik zat in een heuse identiteitscrisis.

Het was in die toestand (met daar bovenop waarschijnlijk mijn maandelijkse feest) dat ik met het idee kwam dat als ik anderen toch niet om hulp wilde vragen, zelfhulp misschien wel iets voor mij was. Dit is nogal een ongewone gedachte, aangezien ik vrouwen háát die boekenkasten vol hebben staan met titels als: 'vrouwen komen van Venus, mannen van Mars' 'girlpower' 'ik kan het heus alleen' 'een eigen schouder om op uit te huilen' 'wat je moet weten over ''de man'' ' (zeker van die aanhalingstekens ga ik spontaan kotsen, dan lijkt het net een mythisch figuur, ''de man'', alsof we al jaren denken dat hij ergens moet zijn, maar nog geen wetenschappelijke bewijzen hebben gevonden van zijn bestaan) (of dat je er documentaires over kan maken waarin zo'n vreselijke voice-over zegt: 'hier zien wij ''de man'' in zijn natuurlijke omgeving' en je een fijn exemplaar met net-uit-bed-haar in een boxer aan z'n jongeheer ziet krabben)

Hoe dan ook: zelfhulp dus. Mijn diepgewortelde afkeer voor cliché titels zorgde ervoor dat ik uiteindelijk de Bruna op Hoog-Catherijne uit liep met onder mijn arm 'het handboek voor de moderne vrouw'. Natuurlijk krijg je dan 'nuttige tips' van twee schrijfsters (anderen dus), maar omdat ik het toch echt zelf moest lezen, leek het net alsof ik het zelf had gedaan. Of ik ook daadwerkelijk een moderne vrouw ben viel nog te bezien, maar mocht blijken van niet, dan had ik daar tenminste het handboek voor.

Nog geen tien stappen uit de Bruna begon ik alweer aan mijn zelfhulpboek te twijfelen: wat is een moderne vrouw? Zo'n vreselijk figuur die naast haar bord met hertenbiefstuk in een saus van rozemarijntakjes op een bedje van Oost-Indische moeilijk-te-plukken bosbesjes haar Blackberry heeft liggen? Die bij elk piepje dat het ding geeft zich verslikt in Bambi, naar buiten rent en het over gedaalde beurskoersen heeft? Die haar kinderen slechts van foto's kent en haar man al jaren niet meer écht heeft gesproken? Is dat een moderne vrouw? Want dan bedank ik voor de eer en blijf liever een ongelukkige, ouderwetse trut.

Ik bleek het niet helemaal bij het juist eind te hebben. Een moderne vrouw is simpelweg een vrouw die de touwtjes in handen heeft. Die heus ook wel eens op haar bek gaat, maar haar eigen geluk maakt. (geluk maken, walgelijk dat ik dat nu ook al zeg, maargoed, ik kan er even niks anders op verzinnen)

Die wil ik best zijn. Dus in een bui van: 'híííeerrrr met die touwtjes', begon ik te lezen. Alleen in huis, want God verhoede dat iemand ziet dat ik op wat voor manier dan ook aan het zelfhulpen ben.

Na een half hoofdstuk over de liefde had ik de smaak lekker te pakken en een balpen in mijn hand. Om de tips te onderstrepen. Ik ben er namelijk achter gekomen dat ik veel van deze wijsheden best zelf had kunnen verzinnen, of al wist, maar ze op de één of andere manier pas écht serieus neem als er een dikke blauwe streep onder staat.

Of ik nou wilde of niet: ik leer er toch wat van. Alles wordt gewoon zo lekker duidelijk als je het een ander hoort zeggen. Dus tussen alle liefdestips door heb ik één les geleerd die misschien nog wel het belangrijkste is van allemaal:

hulp uit een boekje of van een buurvrouw, collega, ouder, vriendin, vage kennis, wie dan ook, is helemaal zo gek nog niet.