nuttige tips & levenslessen

Als klein, blond trolletje was ik al een echte 'zelf doen'-er. Dat is in de afgelopen 21 jaar niet over gegaan en heeft als resultaat dat ik nogal issues heb met hulp vragen. Als mij iets niet lukt dan gooi ik nog liever vloekend en onder de stressvlekken mijn laptop uit het raam dan dat ik aan iemand vraag of ze me even willen helpen.

Ik wil simpelweg alles zelf (en met succes) doen.

Er kwamen scheurtjes in mijn eigenwijze gedrag op het moment dat ik hier twee maanden woonde, geen ware liefde had gevonden, failliet was en blijkbaar niet á la minute een bloeiend sociaal leven kon opbouwen. Ik was boos, omdat mijn beeld van 'op mezelf wonen' niet echt matchte met de realiteit van mama missen en aangebrande maaltijden. Ik zat in een heuse identiteitscrisis.

Het was in die toestand (met daar bovenop waarschijnlijk mijn maandelijkse feest) dat ik met het idee kwam dat als ik anderen toch niet om hulp wilde vragen, zelfhulp misschien wel iets voor mij was. Dit is nogal een ongewone gedachte, aangezien ik vrouwen háát die boekenkasten vol hebben staan met titels als: 'vrouwen komen van Venus, mannen van Mars' 'girlpower' 'ik kan het heus alleen' 'een eigen schouder om op uit te huilen' 'wat je moet weten over ''de man'' ' (zeker van die aanhalingstekens ga ik spontaan kotsen, dan lijkt het net een mythisch figuur, ''de man'', alsof we al jaren denken dat hij ergens moet zijn, maar nog geen wetenschappelijke bewijzen hebben gevonden van zijn bestaan) (of dat je er documentaires over kan maken waarin zo'n vreselijke voice-over zegt: 'hier zien wij ''de man'' in zijn natuurlijke omgeving' en je een fijn exemplaar met net-uit-bed-haar in een boxer aan z'n jongeheer ziet krabben)

Hoe dan ook: zelfhulp dus. Mijn diepgewortelde afkeer voor cliché titels zorgde ervoor dat ik uiteindelijk de Bruna op Hoog-Catherijne uit liep met onder mijn arm 'het handboek voor de moderne vrouw'. Natuurlijk krijg je dan 'nuttige tips' van twee schrijfsters (anderen dus), maar omdat ik het toch echt zelf moest lezen, leek het net alsof ik het zelf had gedaan. Of ik ook daadwerkelijk een moderne vrouw ben viel nog te bezien, maar mocht blijken van niet, dan had ik daar tenminste het handboek voor.

Nog geen tien stappen uit de Bruna begon ik alweer aan mijn zelfhulpboek te twijfelen: wat is een moderne vrouw? Zo'n vreselijk figuur die naast haar bord met hertenbiefstuk in een saus van rozemarijntakjes op een bedje van Oost-Indische moeilijk-te-plukken bosbesjes haar Blackberry heeft liggen? Die bij elk piepje dat het ding geeft zich verslikt in Bambi, naar buiten rent en het over gedaalde beurskoersen heeft? Die haar kinderen slechts van foto's kent en haar man al jaren niet meer écht heeft gesproken? Is dat een moderne vrouw? Want dan bedank ik voor de eer en blijf liever een ongelukkige, ouderwetse trut.

Ik bleek het niet helemaal bij het juist eind te hebben. Een moderne vrouw is simpelweg een vrouw die de touwtjes in handen heeft. Die heus ook wel eens op haar bek gaat, maar haar eigen geluk maakt. (geluk maken, walgelijk dat ik dat nu ook al zeg, maargoed, ik kan er even niks anders op verzinnen)

Die wil ik best zijn. Dus in een bui van: 'híííeerrrr met die touwtjes', begon ik te lezen. Alleen in huis, want God verhoede dat iemand ziet dat ik op wat voor manier dan ook aan het zelfhulpen ben.

Na een half hoofdstuk over de liefde had ik de smaak lekker te pakken en een balpen in mijn hand. Om de tips te onderstrepen. Ik ben er namelijk achter gekomen dat ik veel van deze wijsheden best zelf had kunnen verzinnen, of al wist, maar ze op de één of andere manier pas écht serieus neem als er een dikke blauwe streep onder staat.

Of ik nou wilde of niet: ik leer er toch wat van. Alles wordt gewoon zo lekker duidelijk als je het een ander hoort zeggen. Dus tussen alle liefdestips door heb ik één les geleerd die misschien nog wel het belangrijkste is van allemaal:

hulp uit een boekje of van een buurvrouw, collega, ouder, vriendin, vage kennis, wie dan ook, is helemaal zo gek nog niet.

 

mafkeesmania

Al zo lang als ik me kan herinneren heb ik een zwak voor mafkezen. De mensen in de maatschappij waarvan iedereen spontaan één wenkbrauw optilt. De precieze reden voor deze verwarrende affiniteit weet ik niet, maar het zal wel iets te maken hebben met zwakkere in de samenleving en mijn uiterst linkse SP-opvoeding.

Hoe dan ook, waar mijn hart helemaal sneller van gaat kloppen zijn mafkezen met een talent. En nou heb ik sinds een paar dagen een lievelingsmafkees. Ik zoek me sinds 'de ontdekking' suf naar filmpjes van zijn band, maar er zijn er weinig.

Hij beweegt zich heel raar, articuleert overbodig veel en doet me denken aan een muppet, maar die muziek, die stem, mijn God, ik ben fan.

Zoals zo vaak kunnen we ook hier zeggen: Matthijs, bedankt!

'Doodslag'

Gisteravond ben ik naar 'Doodslag' geweest. Een nieuwe Nederlandse film met Theo Maassen in de hoofdrol. Persoonlijk ben ik nooit over zijn opmerking tegen Patricia Paay gekomen en vind het een lul op pootjes, maar eerlijk is eerlijk: de man is goed in wattie doet.

Dat het een heftige film zou worden, had ik wel verwacht. De poster met het gehavende gezicht van Maassen erop maakt al indruk, maar heremelief, dat de film zelf zoveel indruk zou maken had ik even niet zien aankomen. 

Het gaat over Max, een ambulancechauffeur die steeds vaker te maken heeft met hufterigheid tijdens zijn werk. (als je snel leest lijkt er rufterigheid te staan en nu kan ik niet stoppen met in mezelf lachen) Hij is een lieve, zachtaardige man. Je herkent hem meteen als zijnde 'the good guy'. Maar, zoals je al verwacht, gaat het mis. Tijdens een dienst slaat hij een jongen vol in zijn gezicht, die later in het ziekenhuis overlijd. Max moet een jaar zitten en probeert daarna zijn leven stukje bij beetje op te pakken. Felix, een bekend cabaretier gespeeld door Gijs van Scholten Aschat (ik heb deze naam drie, ik herhaal DRIE, keer moeten checken voordat ik hem goed schreef, had die man niet gewoon Bas Bakker kunnen heten ofzo?), komt daarna in zijn leven. De beste man heeft een soort indirecte schuld aan wat er gebeurd is, aangezien hij op tv heeft gezegd dat hulpverleners vaker van zich af moeten slaan. Deze Felix maakt het leven van Max tot een nog grotere puinhoop en dat pakt voor beiden heel vervelend uit.. 

Ik kan het wel verder uitleggen, maar dan is er geen lol meer aan om naar die film te gaan. Al is hij sowieso niet lollig trouwens. Het is een film waarvan ik eigenlijk vind dat ze hem verplicht bij maatschappijleer moeten laten zien. Hij is weliswaar niet waargebeurd, maar dat had zomaar gekund.

De film laat heel goed zien in watvoor maatschappij wij leven en hoe achterlijk die soms is. Eigenlijk is het een anderhalf uur durende mindfuck. Je wordt zo heen-en-weer geslingerd tussen meningen en emoties dat je op een gegeven moment gewoon niet meer weet wat nou goed is en wat slecht. Eerst denk je: 'die man is een moordenaar! Hij heeft iemand zijn zoon ontnomen! Wat een idioot!' het andere moment denk je: 'maar hij heeft wel een moeder en kind gered. En die jongens gedroegen zich zo verschrikkelijk asociaal tegen hem. Ik weet niet wat ik gedaan zou hebben. Als je elke dag te maken krijgt met mensen die je beledigen en vernederen, dan knap je toch? Dat is onvermijdelijk!' 'Maar om nou iemand meteen te vermoorden is ook weer teveel van het goede.. of slechte.. goed, slecht, goed, slecht, AAHHH'

Deze chaotische blog is misschien niet helemaal van niveau, maar wat ik er eigenlijk vooral mee wil zeggen is:

wat doe je in hemelsnaam nog achter je computer, ga als een malle naar die film!

eenmans

Sinds ik op mezelf woon heb ik alle tijd om eens goed over het, en mijn, leven na te denken. In het begin is het alsof je in elkaar wordt gemept met een spiegel (nee, hij wordt niet zomaar voor gehouden, je voelt echt pijn), maar na een tijdje raak je langzaamaan steeds vertrouwder met wie je bent, wat je bent en hoe je zo bent geworden. Dat is interessant, maar wat nog veel interessanter is zijn mensen die er een andere denkwijze op na houden. Een manier van leven waar jij nooit op gekomen was.

Zo ben ik sinds afgelopen donderdag in de ban van de 'eenmans'. Het is mij (en mijn huisgenootje) vertelt door een ''licht aangeschoten, nou eigenlijk best wel dronken'' jongen buiten bij de Havana. De jongen in kwestie (uitvinder van de 'eenmans' theorie) had me bij de jassen al gewaarschuwd voor mijn openstaande tasje.

''Jahaa meisje, vroeger was ik een slechte jongen, toen jatte ik portemonnees enzo, dit moet jij niet meer doen. Dit was een makkie voor mij geweest, gewoon zo, boem, had je niks van gemerkt. Nu ben ik een goeie jongen, dus dat doe ik niet meer, maar niet meer doen hoor, niet meer doen.''

Na dit, toch wel bijzondere, gesprek dacht ik al heel wat van deze jongen geleerd te hebben, maar eenmaal buiten kruiste onze wegen elkaar weer en overspoelde hij mij met het 'eenmans' verhaal.

Wat je even moet weten voordat de theorie daadwerkelijk wordt uitgelegd is dat de jongen de hele avond met een drankje in zijn rechterhand naar zijn voeten had staan staren tijdens het dansen. Zijn benen maakten de meest onmogelijke spaghetti bewegingen en hij bleef er helemaal in zijn eigen wereld naar kijken. Alleen. Want hij was ook nog eens met niemand. Wij (huisgenoot Ela en ik) hadden hem daardoor al bestempeld als 'mafkees', maar eenmaal buiten snapten we dat hij 'eenmans' was.

De eenmans-theorie

Wanneer iemand heel veel vrienden heeft, kan diegene de behoefte voelen om af en toe alleen te zijn. Dit heeft niks met alleen onder een plaid naar 'Grenzenloos verliefd' kijken te maken, nee, dit gaat over uitgaan. Dansen in je eentje. Dit wordt door scpetici gezien als eenzaam en vriendloos, maar niks is minder waar. Dit is een klassiek voorbeeld van 'eenmans' zijn. Het is weten dat je heel veel vrienden hebt, maar toch alleen dingen willen ondernemen. Hierbij worden alle schaamte gevoelens over boord gegooid en zijn voeten rete-interessant.

De jongen had gesproken. Ik was, weliswaar op een nogal maffe manier, onder de indruk. Hij had hierover nagedacht. Hij had het een naampje gegeven. Deze jongen had iets uitgevonden.

Aan het einde van het gesprek vroeg hij naar mijn vriendenaantal en of ik nooit de behoefte had om 'eenmans' te zijn. Ik weet niet meer precies wat ik daar op geantwoord heb, maar blijkbaar was het interessant genoeg voor de jongen om mij te vertellen dat hij een vriendin had, maar anders zeker moeite voor me had gedaan. Hij liep zwaaiend weg terwijl hij gilde: ''Helaas ben ik monogaam!"

En ik fietste weg terwijl ik dacht: ''God zij dank, want als ik bij zo'n imbeciel zou moeten zijn, nou,

dan ben ik nog liever eenmans.''

Spikri Bastards deel I

Niemand heeft zijn geboorteplaats voor het kiezen. Sommigen hebben geluk, sommigen minder en 72.321 mensen in Nederland hebben wel heel weinig mazzel gehad.

Wat gebeurt er in de stad waarvan iedereen schreeuwt dat het een uit de kluiten gegroeid dorp is? Waar het groen is aangelegd en de huizen snel gebouwd. Waar in de leukste kroeg van de stad nog geen tweehonderd mensen passen. Waar je drie metrostations hebt, maar geen trein. De stad die volgens vele vooral aso's huisvest, waar Nel Veerkamp nog lang niet dood is en waar de tokkie's idolen zijn? Daar...

worden rebellen geboren.