ode aan..

Wat ben ik heen en weer geslingerd tussen mijn meningen over jou. In eerste instantie kwam je over als een gladjakker. Zo eentje die knipoogt naar zichzelf in de spiegel. Brandend maagzuur kreeg ik ervan.

Daarbij kon ik dankzij mijn vader die meteen het licht (jouw licht) had gezien, geen maaltijd nuttigen of daar was je weer met je zwiepende haar en conflictvermijdend gedrag.

Later begon ik je programma stiekem te waarderen. Oké, je liet bijna nooit iemand uitpraten en viel nog steeds onder de naam ''zelfkicker'', maar je programma zorgde er wel voor dat ik op de hoogte was van de dingen waar iedereen het een dag later over had. Ik kon eindelijk meepraten. (dat was nieuw voor me, normaal knikte en ''ja,ja''-de ik een end weg)

Na deze kleine verandering van mijn mening hoorde ik ergens (volgens mij van mijn moeder, iemand die nooit over haar haat voor jou heen zal komen, geen idee waar het door komt) dat je hier en daar een scheve schaats had gereden. Een klap in mijn gezicht kan ik je vertellen. Ik begon je te waarderen! Ik zei goeie dingen over je als iedereen begon over hoe walgelijk je wel niet was en dan blijk je er zo één te zijn! Bah.

Het duurde even voordat ik hier overheen was. Bij alles wat er goed was aan je programma kon ik alleen maar denken: viezerik. Heel gemeen eigenlijk, maar zo werkt het nou eenmaal als je met je kop op de tv wilt.

De laatste tijd begon ik je weer leuk te vinden. Soms ben je net een klein jongetje en dat enthousiasme werkt aanstekelijk. Je ziet dat je iets doet wat je leuk vindt, daar heb ik bewondering voor. Zo wil ik later ook zijn.

Daarbij ben ik achter je ontzettend hete nageslacht gekomen (ja, dit soort dingen worden nou eenmaal over je zoon gezegd als hij met zijn kop in de Viva gaat staan) en daar wil ik toch even iets over kwijt: goed geschoten man, echt serieus, respect.

En vandaag heeft mijn mening over jou voor altijd een vaste vorm aangenomen. Een interview gehouden door Wilfried de Jong met jou in de Park (nieuw tijdschrift wat je moet kopen, echt, heel leuk). Je vertelde over hyperventilatie en dat het jou soms ook teveel wordt. Je zei: ''Misschien ben ik dan ook niet altijd helemaal eerlijk over wie ik ben: nou en? De enigen die daar recht op hebben zijn mijn vrouw en kinderen (waaronder mijn goddelijke zoon) (okeee, dat zei hij niet), en dat vind ik al moeilijk genoeg.'' 

Dat vind ik ballen. Eerlijk ook.

Ja, Matthijs van Nieuwkerk het heeft me heel wat momenten van ergenis en verwarring bezorgd, maar ik ben eruit:

wat een toffe peer ben jij.

Ik hoop dat ik ooit ook elke dag op tv kom en nog steeds te verdragen ben.

ik moet helemaal niets

De studie Journalistiek is hartstikke leuk. Soms twijfel ik of ik wel kritisch, hard en nieuwsgierig genoeg ben, maar over het algemeen heb ik het gevoel dat het wel goed zit. Althans, had ik het gevoel dat het wel goed zat.

Voor deze tentamenweek moeten wij leren uit een boek dat heet: Basisboek Journalistiek. Het heeft een saaie voorkant, geen plaatjes (vind ik altijd een domper, misschien kinderachtig, maar plaatjes nodigen toch uit tot lezen), de ondertitel is 'achtergronden, genres, vaardigheden' (ook niet echt iets waarvan ik denk: ik móet dat boek nú openslaan, want godhemeltje wat spannend) en het is geschreven door twee mannen uit de praktijk. In principe zou het een leuk boek kunnen zijn. Oké, geen plaatjes en vooruit een saaie ondertitel, maar het had zomaar een soort 'journalistiek voor dummie's' met allerlei tips en trucs en weetjes uit het verleden kunnen zijn. Toch?

Ik begon te lezen terwijl er een tweestrijd in me woedde. De ene kant zei ''Geef dat boek verdomme een kans, je wilt toch journalist worden? Dan is dit júíst iets wat je interesse moet wekken!'' de andere kant zei ''Denk eens even na Maya. Dit boek is boring as hell en dat ziet een blinde nog, ga lekker de nieuwste aflevering van de co-assistent op internet kijken. Misschien geen journalistiek, maar daar word je wel gelukkig van.''. Na twee bladzijde was de tweestrijd voorbij en was ik vooral heel erg boos.

Het boek was op zich niet verschrikkelijk saai geschreven en oké, het had wel wat, maar één ding deed mijn bloed kolken. Om de twee seconde las ik: ''een journalist moet..'' ''als journalist moet je..'' ''een echte journalist moet..'' ''je moet als journalist...''. Hier was ik al bang voor. Dit boek is uiteraard geschreven door twee kalende vijftigers die het klassieke beeld van een journalist nog voor ogen hebben en die hun neus ophalen voor alles wat niet onder de noemer 'keiharde journalistiek' valt. Mannen die ons bang willen maken voor het beroep zodat we harder gaan werken en zo hopelijk de beste journalist worden die we kunnen zijn. Een romantisch idee mannen, maar ik zal jullie even uitleggen hoe het écht werkt in het hoofd van een journalist in opleiding:

''als journalist moet je...'' oh shit. Zo ben ik helemaal niet. Ik heb dat ook niet, wil dat niet, is dit wel de studie voor mij? Wat doe ik op deze opleiding? In hemelsnaam wat bezielde me om dit.. ''een journalist moet..'' ja jéééézus, dit ben ik ook al niet. Dit is volledig niet-mij (wat een verschrikkelijke uitdrukking, oké, dit zou ik nooit denken, maar hij past er zo lekker tussen) Het interesseert me allemaal geen reet. Dit is foute boel hoor, zo hoort het niet te zijn. Maar zijn er echt mensen die bij dit denken.. ''je moet als journalist..'' natuurlijk, deze eigenschap heb ik ook niet. Zo zit ik niet in elkaar. En toch weet ik heel zeker dat ik journalist wil worden, dat ik het ook kan. Ik hou van schrijven, ik ben best een kritisch iemand, ik vind het interessant om te kijken wat er speelt in de maatschappij en daar over te schrijven, ik.. ''een echte journalist moet..'' ''je moet je als journalist..'' ''als dat je niet interesseert ben je als journalist niet op je plek..'' ''wat je moet doen als goede journalist..'' JOH, wat weten jullie er nou eigenlijk van?! Stelletje kalende nitwits uit het stenen tijdperk, ik bepaal zelf wel wat mijn journalistieke kwaliteiten zijn. Jullie zeggen dat als je die hele waslijst die je zogenaamd móet zijn niet bent, je geen goede journalist kunt worden?! Nou, jullie kunnen mijn rug op! En dat stomme boek ook. Na dit blok ga ik hem ritueel verbranden en de asresten verstrooien door de hoorcollegezaal. BAM! Een beetje mij onzeker maken over mijn studiekeuze. Lekkere motivatie, dit is toch geen opleidingsboek? Weet je wat ik vind? Dat je als docent, of schrijver van vakbasisboeken, studenten enthousiast moet houden over hun opleiding. Dat je ze een zetje in de goeie richting moet geven en ze zeker niet zo onzeker moet maken dat ze alleen maar kunnen denken dat een geslaagde loopbaan in dit vakgebied ver buiten hun bereik ligt. Ik bedoel, laten we eerlijk zijn: iedereen kan journalist worden. Het is zo breed dat er voor iedereen wel een plekje is waar hij of zij zich thuis kan voelen. Waarom zou een redacteur bij de Viva Mama minder waard zijn dan een redacteur van de NRC? Ja, die schrijven serieuzere stukken, klopt, zij moeten de nieuwsfeiten achterna, klopt, maar de Viva Mama redacteur moet bekijken wat er speelt onder de doelgroep, daar een onderwerp bij bedenken, een originele invalshoek, haar creativiteit gebruiken. Het is anders, maar niet minder belangrijk. Ik zie jullie verdomme nog geen interessant artikel schrijven over het opvoeden van een autistisch kind!

Vandaar mijn advies aan de kalende basisboek schrijvers: get off your high horse. Laat iedereen in zijn waarde en strooi niet met regels waar iedereen die journalistieke ambities heeft zogenaamd aan móet voldoen. Niemand schiet er wat mee op en wie zegt in hemelsnaam dat jullie de wijsheid in pacht hebben? NOU?!

Jeetje, ook al weet ik dat geen van de twee kalende mannen dit ooit zal lezen: het lucht op. Even mijn ei kwijt. (vind ik ook zo'n maffe uitdrukking, alsof ik net een ei op hun hoofd heb uitgepoept)

En nu met frisse moed en in mijn hoofd een bandje op repeat dat schreeuwt ''ik moet helemaal niks kalende strijders der saaiheid!'' verder lezen.

Zoals een échte journalist dat hoort te doen.