Ik voel me vaak ongemakkelijk als ik nieuwe mensen ontmoet of op onbekende plekken kom. Dat vormt de afgelopen twee maanden nogal een probleem aangezien hier in Utrecht alles nieuw is. Ik word onzeker, ga stamelen of juist spraakwatervallen, weet me geen houding te geven, lach om grapjes die ik niet grappig vind, alleen maar omdat ik niemand wil kwetsen, kut een beetje aan en ben uiteindelijk gesloopt en chagrijnig van alle ongemakkelijkheid. Deze chagrijnigheid zorgt voor nog een negatieve bijwerking, namelijk jaloerse gevoelens jegens iedereen die wel gewoon normaal kan doen in wat voor situatie dan ook. Mensen die gewoon, kalm zijn. Geen chaos, geen hard gepraat, kalme mensen.
Want dat is mijn probleem: ik ben niet zen. Sterker nog, ik ben het tegenover gestelde van zen. Geen idee wat het is, denk dat het in de buurt komt van een ADHD stoornis, maar zo ben ik en daar moet ik van af. Als ik ooit rustig nieuwe mensen wil ontmoeten of op een vreemde plek wil zijn, is het van groot belang dat ik zen word. Mijn ongemakkelijkheden verdrijf. Mijn aura reinig. Mijn ware ik ontdek.
Goed, geef het een naam, ik moet rust vinden.
Dus ik zit erover na te denken om aan yoga te beginnen. Mijn ultieme vorm van rust is iemand die in de, voor mijn x-benen onmogelijke, lotushouding zit, ogen dicht en lekker yogaën maar. Of is dat weer mediteren? Ik weet het eigenlijk niet, maar zoiets wil ik gaan doen.
Dit besefte ik me net pas en toen ben ik eens even flink gaan surfen. Mediteren Utrecht, Yoga Utrecht, Yoga en meditatie Utrecht, Goedkoop Yogaën in Utrecht, Gratis Yogalessen (ik blijf een arme student natuurlijk), ik heb google met van alles en nog wat bestookt. Er kwamen alleen peperdure cursussen uit. Best logisch, want in deze duistere tijden vol crisis en angst wil natuurlijk iedereen wel zen worden van een cursusje yoga op de maandagavond. Alleen ik vind ook dat als je zo zen, boeddhistisch verantwoord en niet om materiële dingen gevend bent, dat je niet moet piepen om een gratis lesje te geven. Déél die verdomde zenheid. Help me toch in jezusnaam mijn aura te reinigen. En niet voor vijftien euro per les, maar voor niks, simpelweg omdat je ronddwalende, chaotische geesten wilt helpen. Ik vind het te belachelijk voor woorden dat ze hier nergens een buurthuis hebben waar je voor 5 euro per les je innerlijke rust kunt vinden!
Weetje, dan blijf ik liever mijn chaotische zelf. Daahaag, ik ga geen tonnen uitgeven aan zoiets. Ik zal in de kringloopwinkel even kijken of ik ergens een boekje ''mediteren voor dummie's'' kan vinden en als zelf dat teveel gevraagd is kunnen ze helemaal mijn rug op. Stomme zenners.
BAH!
dinsdag 25 oktober 2011
dinsdag 18 oktober 2011
zware shit
Chanine en ik hebben vandaag Utrecht onveilig gemaakt. En hoe. We hebben onze haren los gegooid, (althans Chanine dan, bij mij viel er weinig los te gooien) de stoute schoenen aangetrokken en ons als beesten gedragen.
Het begon allemaal met het Centraal Museum en aansluitend het Dick Bruna huis, waar ik een Nijntje in burka heb getekend. Na zevenduizend nijntjes en red bull blikjes hebben we het avontuur voortgezet in de kringloop winkel. Tussendoor is er een kleine chilling gezet in mijn kamer en als klap op de Utrechtse vuurpijl zijn we naar de sneak preview geweest in het Rembrandt.
Goed. Noem ons kneuterig, noem ons burgelijk, maar ik was gelukkig vandaag. Heel erg gelukkig. Met alle nijntjes, cheesecakes, kringlooptroep en natuurlijk met mijn favourite blonde of all times, Cha to the nine.
Ik lees net wel mijn de weblog over het schortje terug en begin me een beetje zorgen te maken over het feit dat ik weliswaar doorsla in de burgelijkheid. Ach, ga ik wel weer stappen donderdagavond. Is die imagoschade ook weer herstelt.
Ik heb het maar zwaar.
Het begon allemaal met het Centraal Museum en aansluitend het Dick Bruna huis, waar ik een Nijntje in burka heb getekend. Na zevenduizend nijntjes en red bull blikjes hebben we het avontuur voortgezet in de kringloop winkel. Tussendoor is er een kleine chilling gezet in mijn kamer en als klap op de Utrechtse vuurpijl zijn we naar de sneak preview geweest in het Rembrandt.
Goed. Noem ons kneuterig, noem ons burgelijk, maar ik was gelukkig vandaag. Heel erg gelukkig. Met alle nijntjes, cheesecakes, kringlooptroep en natuurlijk met mijn favourite blonde of all times, Cha to the nine.
Ik lees net wel mijn de weblog over het schortje terug en begin me een beetje zorgen te maken over het feit dat ik weliswaar doorsla in de burgelijkheid. Ach, ga ik wel weer stappen donderdagavond. Is die imagoschade ook weer herstelt.
Ik heb het maar zwaar.
maandag 17 oktober 2011
niks heldhaftigs aan
Op mijn achttiende kreeg ik, net als de rest van Nederland, een brief door de bus of ik mijn organen af wil staan als ik dood ben. Ik vulde hem meteen in en ergens voelde ik me een kleine wereldverbeteraar met dat gele pasje in mijn portemonnee. Zo'n gevoel van: oke, ik hebt gister de straatkrantverkoper uitgescholden, omdat hij me voor de zoveelste keer aan het uitkleden was met zijn ogen, maar ik ben wel donor en dus niet helemaal harteloos.
De identiteitscrisis waar ik als achttienjarige midden in zat ebde ook een beetje weg. Met een grote glimlach vulde ik mijn donorcodicil in. Ik mocht dan totaal in de war zijn wat betreft geaardheid, haarstijl, kledingstijl, vriendengroep, studie, baan en toekomstbeeld, ik was in ieder geval een goed mens. Iemand die anderen wilde helpen.
Dikke onzin, dat zie ik nu pas. Als donor worden er organen uit mij gehaald als ik doodga. Organen die mij in leven hielden en die dan iemand anders in leven zullen houden. Daar is niks heldhaftigs aan. Ik ben bij lange na geen wereldverbeteraar en dat pasje in mijn portemonnee gaat daar geen reet aan veranderen. Een goed mens hoop ik natuurlijk wel te zijn, maar dat heeft niks te maken met het feit dat ze mijn nieren uit mijn lijf mogen halen als ik overlijd. Het is puur en alleen logica. De wetenschap is zo ver gekomen dat we organen kunnen transplanteren. Dat is bizar, dat is uniek, dat is iets waar je aan meewerkt. Je zorgt dat iemand weer een kans heeft op beter worden.
Momenteel word ik dan ook overspoeld door schuldgevoelens. Ik ben namelijk wel donor, maar heb geen toestemming gegeven mijn hoornvliezen, huid en vaten te gebruiken. Te achterlijk voor woorden, want wat heb ik er aan als ik dood ben? Daarbij heb ik prachtige hoornvliezen, ik zie er prima door. Als ik daar nou iemand mee kan helpen die slecht ziet, waarom niet?
En ik val met mijn neus in de boter, want het is donorweek. Als er al een goed moment is om mijn donorcodicil aan te passen, dan is het nu wel. Het zal vast een gedoe van jewelste zijn, maar ik ga het veranderen. Mijn huid is weliswaar verlept door acne en mijn vaten hoogstwaarschijnlijk bijna dichtgeslibt door de vette baklava, maar het gaat om het principe.
Toch wil ik wel een klein stapje richting wereldverbeteren doen en daarom hieronder een bericht voor de verdwaalde internetsurfer, anders kom je niet op deze site terecht, zonder geel pasje:
Noem drie goeie redenen waarom je geen donor bent. Als je het niet weet, vul dan gewoon een formulier in deze week. Want zoals ze dat in Rotterdam zo mooi zeggen:
't is een kleine kutmoeite (maar je redt er wel een leven mee)
zondag 16 oktober 2011
MOB
Als medewerker in de horeca heb ik al heel wat genante terrasgesprekken meegemaakt. Wat er wel niet over tafel gaat als er alcohol in het spel is, is ongelooflijk.
Maar wat ik woensdag heb gehoord slaat werkelijk alles. Ik zat met Martijn op een terrasje. Het was avond, we zaten alleen en ik had hem min of meer gestrikt buiten te gaan zitten zodat ik kon roken. Na een uurtje komen er twee meisjes aan het tafeltje naast ons zitten. Ze zagen er een tikkie tokkie uit, maar ik beoordeel niemand op hun uiterlijk (HAHA tuurlijk) dus liet hun rustig zitten zonder er al te veel aandacht aan te besteden. In het begin merkte ik zelfs amper dat ze er zaten, maar op een gegeven moment hoorde ik ineens het woord clit. Dat was voor mij het moment om mijn oren te spitsen wat betreft de tokkietalk.
''Ja, maar bij San zittie hartstikke hoog he. Dus als zij zegmaar met een jongen als het ware ligt te seksen dan schuurt dat ding er dus een soort van langs.''
''Echt joh? Tjezus, dat wil ik ook.Veel beter. Bij mij zittie helemaal achterin erregens.''
''Bij mij ook hoor Je wil ni weten hoe lang ik em heb zitten zoeken. Maar Sannie niet hoor, bij haar zittie lekker hoog.''
''Dan voelt zij echt veel man. Dat is toch oneerlijk?''
''Ja, multiple orgasm bitch.''
MULTIPLE. ORGASM. BITCH. Als dat niet smeekt om een afkorting en een uitleg in de dikke van Dale dan weet ik het ook niet meer. Mob's. Klinkt helemaal niet smerig, is heel grappig en meteen een nieuw scheldwoord. Weer eens wat anders dan kutwijf, teringlijer, hoerenjong, sletje, takketrut, pijpgeit enz. Vuile mob dat je er zit. Kijk voor je joh vieze mob! Uiteraard ga ik me er hard voor maken dat mob met ingang van 2012 in alle woordenboeken is opgenomen, zowel nationaal als internationaal. En dan is er natuurlijk maar één ding dat ik kan zeggen:
Sannie, bedankt.
Maar wat ik woensdag heb gehoord slaat werkelijk alles. Ik zat met Martijn op een terrasje. Het was avond, we zaten alleen en ik had hem min of meer gestrikt buiten te gaan zitten zodat ik kon roken. Na een uurtje komen er twee meisjes aan het tafeltje naast ons zitten. Ze zagen er een tikkie tokkie uit, maar ik beoordeel niemand op hun uiterlijk (HAHA tuurlijk) dus liet hun rustig zitten zonder er al te veel aandacht aan te besteden. In het begin merkte ik zelfs amper dat ze er zaten, maar op een gegeven moment hoorde ik ineens het woord clit. Dat was voor mij het moment om mijn oren te spitsen wat betreft de tokkietalk.
''Ja, maar bij San zittie hartstikke hoog he. Dus als zij zegmaar met een jongen als het ware ligt te seksen dan schuurt dat ding er dus een soort van langs.''
''Echt joh? Tjezus, dat wil ik ook.Veel beter. Bij mij zittie helemaal achterin erregens.''
''Bij mij ook hoor Je wil ni weten hoe lang ik em heb zitten zoeken. Maar Sannie niet hoor, bij haar zittie lekker hoog.''
''Dan voelt zij echt veel man. Dat is toch oneerlijk?''
''Ja, multiple orgasm bitch.''
MULTIPLE. ORGASM. BITCH. Als dat niet smeekt om een afkorting en een uitleg in de dikke van Dale dan weet ik het ook niet meer. Mob's. Klinkt helemaal niet smerig, is heel grappig en meteen een nieuw scheldwoord. Weer eens wat anders dan kutwijf, teringlijer, hoerenjong, sletje, takketrut, pijpgeit enz. Vuile mob dat je er zit. Kijk voor je joh vieze mob! Uiteraard ga ik me er hard voor maken dat mob met ingang van 2012 in alle woordenboeken is opgenomen, zowel nationaal als internationaal. En dan is er natuurlijk maar één ding dat ik kan zeggen:
Sannie, bedankt.
schortje
Koken. Ik kan het niet en vind het oninteressant. Als kleine Maya werd ik vooral de keuken uit gestuurd in plaats van dat ik een handje kwam helpen. De idyllische scenes uit films waar kinderen op een krukje naast hun moeder zitten en dingen aangeven, snijden of roeren zijn nooit een onderdeel van mijn leven geweest. Ik kan namelijk niet met mijn tengels van het eten afblijven. Ik moet mijn vinger in de saus duwen, een stuk paprika jatten, met een vork stukjes vlees uit de pan prikken en mijn moeder heeft daar een hekel aan. Best logisch. Ik zou ook uit mijn naadje schieten als ik voor de duizendste keer niet genoeg appeltaartdeeg heb, omdat een klein blond opdondertje de helft heeft opgegeten terwijl het in de koelkast stond.
Mijn handicap heeft me nooit echt in de weg gezeten. Ik sjeesde gewoon keihard de keuken uit als ik mijn moeder aan hoorde komen met een luid: ''Maya, als je nou g*dverdomme niet die lepel uit de soeppan haalt dan..!'' Uiteindelijk stond er een kwartier later toch wel een dampend bordje op mijn schoot. Niks aan de hand.
Maar nu.. nu is het zwaar aan het worden. Doordat ik nooit iets heb gedaan in de keuken, kan ik dus echt niet koken. Niks. Noppes. Nada. En dat heeft het plaatje wat ik had van op mezelf wonen totaal aan diggelen geslagen. Ik had me bedacht achter het fornuis te staan met een half zonnetje wat vrolijk de pannetjes verlicht, opstijgende geuren die je hongerig maken en voedsel wat blij ligt te dobberen in een plasje olie of boter. De werkelijkheid is echter dat ik nu om half acht eens besluit te gaan koken, mijn koelkast open trek, me een luide KUUUUT ontsnapt en ik op mijn fiets spring om nog even snel boodschappen te doen. Eenmaal bij de Albert Heijn (veel te duur, maar wel lekker dichtbij) sta ik bij de groentenafdeling met een knorrende maag en een slecht humeur ontstaat er een discussie met mezelf.
Waar heb ik zin in? Wat is goed voor me? Heb ik al iets met vitamines op deze week? Zal ik ook chips meenemen voor vanavond? Niet aan denken Maya, je bent hier voor avondeten. Ohja, kut, sorry. Nou, groenten, pff.. witlof is goedkoop, die doen? Prima. Witlof dus. Met wat? Ehh. Vegetarische burger? Is wel duur. Ja, maar lekker. Dat is waar. Die dan. Maar met kaas, spinazie, tofu, kikkererwten, wortel of gemengde groenten? Wat een keuzes zeg, tjezus. Ik ga voor de kaas. Lekker. Zal ik straks baklava halen als toetje? Daar heb ik nou echt zin in. Hoeveel kleingeld heb ik nog? Als ik witlof koop en de vegetarische burger en ik moet nog aardappelen erbij halen natuurlijk, hoeveel ben ik dan kwijt? Te veel eigenlijk hè. Die vega burger is te duur. Kutvega's. Niet van vlees houden wordt door dit soort prijzen echt iets voor de elite. Dat is niet eerlijk. Studenten moeten toch ook vegetarisch kunnen zijn zonder dat ze gedwongen zijn te gaan lenen bij de IB groep. Oh DUO nu natuurlijk. Achterlijk gedoe vind ik dat. Ik noem het gewoon IB. Fuck it. Man, ik haat boodschappen doen. Maargoed. Ik gooi m'n haren los vanavond en neem gewoon die vega burger. En baklava. Bekijk het maar. Ik ga niet op een houtje bijten! En nu ga ik aardappelen pakken. Zo'n klein zakje die in verhouding veel duurder is dan een grote. Aardappelen eten is ook niet meer voor de student weggelegd. Wat leef ik toch in een stom land.
Uiteindelijk kom ik strontchagrijnig thuis. En dan moet het koken nog beginnen. Als ik dan tenminste nog de zekerheid had dat het boodschappen doen niet voor niks is geweest en dat mijn witlof straks daadwerkelijk gelukkig baantjes ligt te trekken in mijn pannetje, maar nee. De kans dat ik uiteindelijk baksteen harde aardappelen met een overgare vega burger en witlofpap aan het eten ben is veel groter.
Hoe komt het toch? Waarom heeft mijn moeder zoveel talent in de keuken? Ik wil uiteindelijk ook een moeder zijn die heerlijke maaltijden bereid. Geen moeder wiens kinderen bij wijze van kerstdiner elk jaar afhaalchinees krijgen. Ik heb mijn moeder daarom dit weekend bestudeert in de keuken en ik weet wat me te doen staat. Een schortje. Op de een of andere manier geeft dat je meteen het uiterlijk van een goeie kok en ik denk dat ik mezelf dan ook serieuzer neem. Misschien draag ik er zelfs een jurk tot op de knie en kleine hakjes onder. Terug naar de jaren '50. Het enige recht van een vrouw is het aanrecht. Buiten de keuken wil ik een geemancipeerde, zelfverzekerde, midden in het leven staande vrouw zijn, maar tussen die vier wandjes mag het best wat conservatiever.
Ik weet heus dat ik met een schort voor niet meteen de spruiten van de hemel kook, er is nog een lange weg te gaan, maar de eerste stap is dan in ieder geval gezet.
Op zoek naar een schortje dan maar.
Mijn handicap heeft me nooit echt in de weg gezeten. Ik sjeesde gewoon keihard de keuken uit als ik mijn moeder aan hoorde komen met een luid: ''Maya, als je nou g*dverdomme niet die lepel uit de soeppan haalt dan..!'' Uiteindelijk stond er een kwartier later toch wel een dampend bordje op mijn schoot. Niks aan de hand.
Maar nu.. nu is het zwaar aan het worden. Doordat ik nooit iets heb gedaan in de keuken, kan ik dus echt niet koken. Niks. Noppes. Nada. En dat heeft het plaatje wat ik had van op mezelf wonen totaal aan diggelen geslagen. Ik had me bedacht achter het fornuis te staan met een half zonnetje wat vrolijk de pannetjes verlicht, opstijgende geuren die je hongerig maken en voedsel wat blij ligt te dobberen in een plasje olie of boter. De werkelijkheid is echter dat ik nu om half acht eens besluit te gaan koken, mijn koelkast open trek, me een luide KUUUUT ontsnapt en ik op mijn fiets spring om nog even snel boodschappen te doen. Eenmaal bij de Albert Heijn (veel te duur, maar wel lekker dichtbij) sta ik bij de groentenafdeling met een knorrende maag en een slecht humeur ontstaat er een discussie met mezelf.
Waar heb ik zin in? Wat is goed voor me? Heb ik al iets met vitamines op deze week? Zal ik ook chips meenemen voor vanavond? Niet aan denken Maya, je bent hier voor avondeten. Ohja, kut, sorry. Nou, groenten, pff.. witlof is goedkoop, die doen? Prima. Witlof dus. Met wat? Ehh. Vegetarische burger? Is wel duur. Ja, maar lekker. Dat is waar. Die dan. Maar met kaas, spinazie, tofu, kikkererwten, wortel of gemengde groenten? Wat een keuzes zeg, tjezus. Ik ga voor de kaas. Lekker. Zal ik straks baklava halen als toetje? Daar heb ik nou echt zin in. Hoeveel kleingeld heb ik nog? Als ik witlof koop en de vegetarische burger en ik moet nog aardappelen erbij halen natuurlijk, hoeveel ben ik dan kwijt? Te veel eigenlijk hè. Die vega burger is te duur. Kutvega's. Niet van vlees houden wordt door dit soort prijzen echt iets voor de elite. Dat is niet eerlijk. Studenten moeten toch ook vegetarisch kunnen zijn zonder dat ze gedwongen zijn te gaan lenen bij de IB groep. Oh DUO nu natuurlijk. Achterlijk gedoe vind ik dat. Ik noem het gewoon IB. Fuck it. Man, ik haat boodschappen doen. Maargoed. Ik gooi m'n haren los vanavond en neem gewoon die vega burger. En baklava. Bekijk het maar. Ik ga niet op een houtje bijten! En nu ga ik aardappelen pakken. Zo'n klein zakje die in verhouding veel duurder is dan een grote. Aardappelen eten is ook niet meer voor de student weggelegd. Wat leef ik toch in een stom land.
Uiteindelijk kom ik strontchagrijnig thuis. En dan moet het koken nog beginnen. Als ik dan tenminste nog de zekerheid had dat het boodschappen doen niet voor niks is geweest en dat mijn witlof straks daadwerkelijk gelukkig baantjes ligt te trekken in mijn pannetje, maar nee. De kans dat ik uiteindelijk baksteen harde aardappelen met een overgare vega burger en witlofpap aan het eten ben is veel groter.
Hoe komt het toch? Waarom heeft mijn moeder zoveel talent in de keuken? Ik wil uiteindelijk ook een moeder zijn die heerlijke maaltijden bereid. Geen moeder wiens kinderen bij wijze van kerstdiner elk jaar afhaalchinees krijgen. Ik heb mijn moeder daarom dit weekend bestudeert in de keuken en ik weet wat me te doen staat. Een schortje. Op de een of andere manier geeft dat je meteen het uiterlijk van een goeie kok en ik denk dat ik mezelf dan ook serieuzer neem. Misschien draag ik er zelfs een jurk tot op de knie en kleine hakjes onder. Terug naar de jaren '50. Het enige recht van een vrouw is het aanrecht. Buiten de keuken wil ik een geemancipeerde, zelfverzekerde, midden in het leven staande vrouw zijn, maar tussen die vier wandjes mag het best wat conservatiever.
Ik weet heus dat ik met een schort voor niet meteen de spruiten van de hemel kook, er is nog een lange weg te gaan, maar de eerste stap is dan in ieder geval gezet.
Op zoek naar een schortje dan maar.
Abonneren op:
Posts (Atom)