Waar gaat het allemaal over?

woensdag 17 juli 2013

Met je 'generatie KPN'

Op het moment probeer ik voor de zevenendertigste keer vanochtend een Skype gesprek aan te knopen met het verloren liefje, zoals ik hem heel casual noem sinds hij besloten heeft precies de elf dagen voor mijn drie weken durende vakantie ook op vakantie te gaan.

Ik zit hier met een kloppende halsslagader de moderne technologie te vervloeken terwijl mijn Skype me probeert gerust te stellen met de mededeling dat ze het gesprek aan het herstellen zijn. Maar waar ik eerst alleen geluid had en toen alleen beeld, is er nu niks meer over. Geen romantische rendez vu waarbij we elkaar diep in de ogen kijken en vertellen hoeveel we elkaar missen, geen handkusjes met bijbehorend geluid, geen stiekem geflirt van de ene wereld naar de andere, dit is pure frustratie op de vroege ochtend. Geen sterk begin van de dag.

En het zet me aan het denken. Die technologie van tegenwoordig is natuurlijk prachtig. Je kunt met al je vrienden van Hongkong tot Siofok (daar zit ie dus, mocht iemand weten of Siofok bekend staat om zijn idioot mooie meiden met perfect geknipte korte kapsels en zwierende heupen: hou het voor je, trut) in contact komen en urenlang van de ene uithoek van de wereld naar de andere gesprekken voeren over boeiende onderwerpen als het weer daarzo en het teleurstellende Nederlandse weer en dat je weer aan het vervellen bent of dat je maar geen bruin vachtje krijgt of dat de zonnebrand hier echt ontzettend duur is en je dat uiteraard weer vergeten was in te pakken of dat je werk echt begint te vervelen en je je afvraagt welk jurkje leuker staat die met die bloemetjes of die zwarte etc. etc.

Maar aangezien ons Skype gesprek voorgoed is opgegeven en ik teleurgesteld, maar gelukkig nog wel ongedouched (ik had echt gebaald als ik hier als een soort uiterlijk ultieme versie van mezelf had zitten wachten in m'n schattigste jurk) in mijn kamer een 'het moet er even uit'-sigaret aan het roken ben bedenk ik me hoe leuk een kaartje was geweest.

Vroeger stuurde ik altijd kaartjes als ik op vakantie was. Of beter gezegd, aangezien ik niet het meest attente persoon ben die ooit deze aardkloot heeft bewandeld, mijn moeder dwong me om kaartjes te sturen. Dan stuurde ik zonnetjes met teksten als 'Lieve opa en oma, het is hier hartstikke leuk en ik krijg elke dag een ijsje van papa maar mama weet niet dat het een magnum is dus niet zeggen hè! xxx Maya'.

Dat is duidelijke taal. Opa en oma kregen een glimlach op hun gezicht als ze het lazen, vonden mijn vader een ruggengraatloze lul, omdat ze heus wel wisten dat ik heel wat heb gejengeld voordat mijn waterijsje een dagelijkse magnum werd, prikte het kaartje op het prikbord en gingen door met hun leven.

Alleen maar positieve dingen. Een glimlach, een kaartje wat je kunt bewaren en af en toe nog eens terug kan lezen, een gegrond oordeel over hun schoonzoon (in mijn ogen zijn de meeste gegronde oordelen vaak veel leuker dan oordelen waarvan je daarna denkt: goh, ik nou, poeh, jeetje, warm hier.. ik eh, zat er misschien een tikkie tikkeltje naast wat jou betreft dan.. je bent eh, best wel, op zich dan, okè, ofzo, ik ben een kut, sorry) en niks van frustratie of: Nou, als je een beetje een kleinkind bent spreek je zo'n toch kaart zelf in. En waarom zit er geen beeld bij? En die tekst kraakt er ook maar op los. Ik vind het een onduidelijke bedoeling dit. En daar ben ik dan ook nog eens vroeg mijn nest voor uit gekomen. Wat een ellende.

Maar nee, wij moesten zo nodig Skypen. Want het is 2013 en geen 1996. ('gaven jouw ouders je op je 5e elke dag een magnum?! je vader heeft écht geen ruggengraat!').
Lekker á la generatie KPN achter je laptop met je ochtendhoofd. En balen. En chagrijnig. En vloeken. En boos. En veel te vroeg veel te veel roken uit frustratie. En je laptop kapot willen maken. En onwillekeurige personen in je omgeving heel veel pijn willen doen, omdat je de wereld nou eenmaal een minder leuke plek vind op dit moment en anderen de schuld wil geven.

Maar ik weet al wat ik ga doen. En dat is niet mijn huisgenoot aanvallen of laptop het raam uit gooien, nee, ik ga straks douchen, aankleden, opmaken, op de fiets naar de Hema, koop twee kaarten waarvan ik er één verscheur in tienduizend stukjes en naar het hoofd van de dichtstbijzijnde persoon smijt terwijl ik hard gil: 'DIE VOOR JE!! MET JE GENERATIE KPN!', dan ren ik heel hard weg uit angst voor een arrestatie, stap op de fiets, rijd naar huis en daar pak ik al mijn kleurtjes, teken de meest mooie grijze wolk met een klein zonnetje die het universum ooit heeft gezien en schrijf erbij:

Lieve liefste, het is hier maar suf en saai zonder jou en ik heb je een foto van m'n borsten gestuurd via whatsapp zodat je die kan zien als je terug bent, niet aan mijn ouders vertellen hè! xxx Maya