eenmans

Sinds ik op mezelf woon heb ik alle tijd om eens goed over het, en mijn, leven na te denken. In het begin is het alsof je in elkaar wordt gemept met een spiegel (nee, hij wordt niet zomaar voor gehouden, je voelt echt pijn), maar na een tijdje raak je langzaamaan steeds vertrouwder met wie je bent, wat je bent en hoe je zo bent geworden. Dat is interessant, maar wat nog veel interessanter is zijn mensen die er een andere denkwijze op na houden. Een manier van leven waar jij nooit op gekomen was.

Zo ben ik sinds afgelopen donderdag in de ban van de 'eenmans'. Het is mij (en mijn huisgenootje) vertelt door een ''licht aangeschoten, nou eigenlijk best wel dronken'' jongen buiten bij de Havana. De jongen in kwestie (uitvinder van de 'eenmans' theorie) had me bij de jassen al gewaarschuwd voor mijn openstaande tasje.

''Jahaa meisje, vroeger was ik een slechte jongen, toen jatte ik portemonnees enzo, dit moet jij niet meer doen. Dit was een makkie voor mij geweest, gewoon zo, boem, had je niks van gemerkt. Nu ben ik een goeie jongen, dus dat doe ik niet meer, maar niet meer doen hoor, niet meer doen.''

Na dit, toch wel bijzondere, gesprek dacht ik al heel wat van deze jongen geleerd te hebben, maar eenmaal buiten kruiste onze wegen elkaar weer en overspoelde hij mij met het 'eenmans' verhaal.

Wat je even moet weten voordat de theorie daadwerkelijk wordt uitgelegd is dat de jongen de hele avond met een drankje in zijn rechterhand naar zijn voeten had staan staren tijdens het dansen. Zijn benen maakten de meest onmogelijke spaghetti bewegingen en hij bleef er helemaal in zijn eigen wereld naar kijken. Alleen. Want hij was ook nog eens met niemand. Wij (huisgenoot Ela en ik) hadden hem daardoor al bestempeld als 'mafkees', maar eenmaal buiten snapten we dat hij 'eenmans' was.

De eenmans-theorie

Wanneer iemand heel veel vrienden heeft, kan diegene de behoefte voelen om af en toe alleen te zijn. Dit heeft niks met alleen onder een plaid naar 'Grenzenloos verliefd' kijken te maken, nee, dit gaat over uitgaan. Dansen in je eentje. Dit wordt door scpetici gezien als eenzaam en vriendloos, maar niks is minder waar. Dit is een klassiek voorbeeld van 'eenmans' zijn. Het is weten dat je heel veel vrienden hebt, maar toch alleen dingen willen ondernemen. Hierbij worden alle schaamte gevoelens over boord gegooid en zijn voeten rete-interessant.

De jongen had gesproken. Ik was, weliswaar op een nogal maffe manier, onder de indruk. Hij had hierover nagedacht. Hij had het een naampje gegeven. Deze jongen had iets uitgevonden.

Aan het einde van het gesprek vroeg hij naar mijn vriendenaantal en of ik nooit de behoefte had om 'eenmans' te zijn. Ik weet niet meer precies wat ik daar op geantwoord heb, maar blijkbaar was het interessant genoeg voor de jongen om mij te vertellen dat hij een vriendin had, maar anders zeker moeite voor me had gedaan. Hij liep zwaaiend weg terwijl hij gilde: ''Helaas ben ik monogaam!"

En ik fietste weg terwijl ik dacht: ''God zij dank, want als ik bij zo'n imbeciel zou moeten zijn, nou,

dan ben ik nog liever eenmans.''