a one way ticket to love

Sinds onze zevenmiljardste wereldbewoner geboren is, loop ik rond met een prangende vraag. Het klinkt misschien alsof het er geen reet mee te maken heeft, maar:

Hoe ver wil ik gaan voor de liefde?

Dat bedoel ik letterlijk. Soms lig ik wel eens onder een dekentje op mijn tweepersoonsbed gefrustreerd te wezen. Ik ben dan boos omdat ik nog steeds vrijgezel ben, terwijl ik toch stiekem gehoopt had dat ik in Utrecht op slag verliefd zou worden op één of andere hete buurman (/vrouw/hond/cavia, maak er wat van). Ik vond zo'n potje zelfmedelijden op bijvoorbeeld de dinsdagmiddag normaal hartstikke lekker. Maar sinds de geboorte van wereldbewoner nummer zevenmiljard begin ik het een beetje belachelijk te vinden.

Ik bedoel, ik kom uit Spijkenisse (72.321 inwoners) en woon dan nu in het iets grotere Utrecht (312.634 inwoners) (eigenlijk een heel stuk groter dus). Als ik iedereen uit beide steden zou kennen, wat onmogelijk is, dan zou ik om precies te zijn 384.955 mensen kennen. Dat is 0.0055% van de aardbewoners. Dat is verdomde weinig. Waarom doe ik er gefrustreerd over dat daar geen grote liefde tussen zit? Ik moet niet sippen onder een dekentje, ik moet er op uit!

Ik ben trouwens nadat ik me dit besefte wel radicaal van het hele ''de ware'' verhaal afgestapt. Dat maakte me namelijk zo depressief dat ik juist alleen maar onder dat dekentje wilde wegrotten. Eén ware op zevenmiljard mensen is als zoeken naar een goedkoop paar laarzen bij de Invito. Niet te doen.

Daarom geloof ik sinds kort in meerdere ware's (wares? waren? wareën?). De vraag blijft alleen wel: waar zitten ze? Zodra ik mezelf dit soort vragen ga stellen krijg ik altijd gruwelbeelden voor me. Heel vervelend, want dat zaait paniek.
In dit geval had ik dat dus ook en toen ik me afvroeg waar mijn ware's zich schuil zouden houden, was mijn eerste gedachte: 'zul je zien dat die van mij weer in Jakutsk wonen'. Jakutsk is een Russische stad waar Google heel speels over zei: voor de mensen die de kou missen, ga naar Jakutsk!

Dan raak ik meteen al in panikerende toestand. Dan zie ik voor me hoe ik hopeloos probeer een ticket te boeken naar Jakutsk, maar dat het niet kan omdat mijn koffer gevuld met berenvellen en bontjassen te zwaar is. Als ik daar dan eindelijk aankom, blijken er in Jakutsk toch aardig wat mensen te wonen, moet ik iedereen af. Telkens in dezelfde jas ook, dat gaat hartstikke stinken. Heb ik mijn prins eindelijk gevonden, kan ik niet met hem praten, want ik spreek geen woerd Roessisch. Dat is ook niet makkelijk. Hij vindt me eerst nog wel leuk in mijn berenvel, maar als hij erachter komt dat ik meer een talendeuk dan knobbel heb, wil hij van me af. De taal van de liefde is natuurlijk weer niet genoeg voor mijn Jakutsketese liefde. Ik wil niet bij hem weg, hij raakt verslaafd aan de wodka etc.etc. drama etc. nog meer drama etc. drama. etc. ik weer zielig onder het dekentje in Utrecht etc.

Hier word ik dus moe van.

Ik moest van dat schrikbeeld af en daarom heb ik mezelf afgelopen zondagavond verplicht om Grenzenloos verliefd te gaan kijken. Gewoon om te zien hoe ver anderen gaan voor de liefde. Nou, ik kan je vertellen: heel ver. Het meisje ging in Marokko wonen, naast de woestijn, in een half soort huis zonder dak en met een hurkwc (ga ik niet uitleggen, té naar). Het leek allemaal verschrikkelijk, maar ze hadden één ding dat mij natuurlijk weer lekkende ogen bezorgde. Ze hadden liefde.

Dat was het moment waarop ik dacht: ik ga reizen. 

Ik zal genoodzaakt zijn om door die cultuurschok te gaan. Om mijn spullen te pakken en écht ver te gaan voor de liefde. Zolang ze er geen hurkwc's, spinnen, poephutjes, vrouwenonderdrukking, onbegrijpelijk alfabet, wollen maandverband, lendedoekjes, rituele slachtingen, kerkelijke staat, oorlog, politieke spanningen, dictatuur, ijsberen, iglo's, homohaat en jungles hebben, vind ik alles best. Ja, dames en heren, dan ga ik ervoor. Reizen voor de liefde naar ergens hier heel ver vandaan, ergens waar ik normaal niet dood gevonden zou willen worden.



Groningen ofzo.