Sportse!

Het begint bij een worsteling door allerlei moeilijkheden als: 'Shit ik heb alleen een pyjamabroek, kan ik daarin gaan? Waar ga ik mijn pony laten? Naar achter met een speldje? Dan lijk ik wel geestelijk beperkt.. en ik maak al geen beste indruk met die broek. Hmm.. pony gewoon laten gaan dan maar. En ga ik daar douchen of beter van niet? Het is toch altijd een zelfbeeldverwoestend moment als ik in vol ornaat plaats neem tussen al die strakke lijven die op de één of andere manier ook gezegend zijn met een flinke bos hout voor de deur. (ik verdom U dat U mij heeft opgezadeld met een voorgevel die meer weg heeft van twee wandelende takken) Nou, oké, niet daar douchen, pony laten we hangen en dit is echt de laatste keer dat ik in pyjamabroek ga.'

De rit er naartoe lijkt altijd extreem lang, maar eenmaal halverwege denk ik: 'God wat ben ik lekker bezig, kijk mij eens verantwoordelijkheid nemen voor mijn eigen gezondheid!'. Om mijn peuk voor de oprit snel in de bosjes te mikken, uit angst dat mensen denken dat ik een hypocriete trut ben.

Eerst moet ik drie trappen op, hyperventilerend kom ik aan bij de balie. Daar staan twee gebruind, gespierd en gelukkig uitziende mensen. Een combinatie die mij volkomen onbekend is. Ik groet hen en zij groeten mij bijna eng vriendelijk terug. Ik denk: 'Wat lief'. Waar ik drie stappen op terug kom, omdat ik vermoed dat ze zo vrolijk gemutst zijn omdat ik hen waarschijnlijk herinner aan hoe zij ooit ook waren: ongezond en balend. Voor mij was het een simpele groet, voor hen was het een bevestiging van hoe ver ze ondertussen zijn gekomen. Wat een sneu geval ben je als je geniet van andermans ellende. Ik heb meteen een hekel aan hen allebei.

Bij de deur van de kleedkamer haal ik eerst diep adem voordat ik hem open doe. En jahoor, ik was er al bang voor. Het eerste waar mijn oog op valt is een volslank vrouwelijk geslachtsdeel (in de volksmond bekend als een 'hamsterkut') met een nauwkeurig bijgehouden streepje. Ik groet de moeder van middelbare leeftijd en stort mezelf in een innerlijk dilemma over mijn kinderwens. Terwijl ik mezelf en mijn sekse vervloek voel ik ineens twee ogen prikken. Oh God, nee, zeg dat het niet zo..

'Hèèè..'

De vage bekende met prachtig lijf en veel gezonder haar dan ik en geen wallen en wel een lach op haar gezicht en wel mooi zonder make-up kijkt me verrast aan.

'Ik had jou hier niet verwacht.'

Kutopmerking.

'Oh nee? Hoezo niet? Ik ben gek op sporten! Lekker je hoofd leeg maken, lekker bewegen, lekker douchen.'

Geen idee waarom ik dat laatste zei, echt geen idee.

'Ik dacht altijd dat jij een hekel had aan sporten joh.'

'Ja vroeger, maar hallo, zijn  we niet allemaal een puber geweest, ha-ha.' Ze lacht niet.  'Nee, gekkigheid. Je wordt ouder en leert toch verantwoordelijkheid te nemen voor je eigen gezondheid hè. Mijn lijf moet tenslotte nog even mee.'

'Ja, oke, precies.' zegt ze terwijl haar ogen vallen op mijn pyjamabroek.

Betrapt en vuurrood gris ik het ding van de bank stamel dat mijn sportbroekje-van-een-hip-merk nog in de was zat.

'Ah ja, vandaar, okè. Nou..succes hè! En nog een tip: als je je pony zo laat hangen tijdens het sporten gaat het helemaal zweten en krijg je allemaal puisten op je voorhoofd, je kan hem beter met een haarbandje of iets naar achter doen. Hier wacht, ik heb nog een speldje. Zo, kijk, veel beter! Misschien niet de mooiste oplossing, maar dat is niks om je voor te schamen, niemand ziet er hier uit!'

Met een verkracht voorhoofd kijk naar haar Nike sportkleding die haar lijf lijkt te knuffelen en wil haar slaan.

'Fijn, heel fijn, gouden tip, te gek, dankjewel hè! Sportse!'

Als de kleedkamerdeur in het slot valt plof ik op een houten kleedkamerbankje. De moeder van middelbare leeftijd heeft overduidelijk gesmuld van mijn gênante conversatie en staat wat na te grinniken. Ik ben kapot en besef me dan tot overmaat van ramp dat het sporten nog moet beginnen..