ode aan..

Wat ben ik heen en weer geslingerd tussen mijn meningen over jou. In eerste instantie kwam je over als een gladjakker. Zo eentje die knipoogt naar zichzelf in de spiegel. Brandend maagzuur kreeg ik ervan.

Daarbij kon ik dankzij mijn vader die meteen het licht (jouw licht) had gezien, geen maaltijd nuttigen of daar was je weer met je zwiepende haar en conflictvermijdend gedrag.

Later begon ik je programma stiekem te waarderen. Oké, je liet bijna nooit iemand uitpraten en viel nog steeds onder de naam ''zelfkicker'', maar je programma zorgde er wel voor dat ik op de hoogte was van de dingen waar iedereen het een dag later over had. Ik kon eindelijk meepraten. (dat was nieuw voor me, normaal knikte en ''ja,ja''-de ik een end weg)

Na deze kleine verandering van mijn mening hoorde ik ergens (volgens mij van mijn moeder, iemand die nooit over haar haat voor jou heen zal komen, geen idee waar het door komt) dat je hier en daar een scheve schaats had gereden. Een klap in mijn gezicht kan ik je vertellen. Ik begon je te waarderen! Ik zei goeie dingen over je als iedereen begon over hoe walgelijk je wel niet was en dan blijk je er zo één te zijn! Bah.

Het duurde even voordat ik hier overheen was. Bij alles wat er goed was aan je programma kon ik alleen maar denken: viezerik. Heel gemeen eigenlijk, maar zo werkt het nou eenmaal als je met je kop op de tv wilt.

De laatste tijd begon ik je weer leuk te vinden. Soms ben je net een klein jongetje en dat enthousiasme werkt aanstekelijk. Je ziet dat je iets doet wat je leuk vindt, daar heb ik bewondering voor. Zo wil ik later ook zijn.

Daarbij ben ik achter je ontzettend hete nageslacht gekomen (ja, dit soort dingen worden nou eenmaal over je zoon gezegd als hij met zijn kop in de Viva gaat staan) en daar wil ik toch even iets over kwijt: goed geschoten man, echt serieus, respect.

En vandaag heeft mijn mening over jou voor altijd een vaste vorm aangenomen. Een interview gehouden door Wilfried de Jong met jou in de Park (nieuw tijdschrift wat je moet kopen, echt, heel leuk). Je vertelde over hyperventilatie en dat het jou soms ook teveel wordt. Je zei: ''Misschien ben ik dan ook niet altijd helemaal eerlijk over wie ik ben: nou en? De enigen die daar recht op hebben zijn mijn vrouw en kinderen (waaronder mijn goddelijke zoon) (okeee, dat zei hij niet), en dat vind ik al moeilijk genoeg.'' 

Dat vind ik ballen. Eerlijk ook.

Ja, Matthijs van Nieuwkerk het heeft me heel wat momenten van ergenis en verwarring bezorgd, maar ik ben eruit:

wat een toffe peer ben jij.

Ik hoop dat ik ooit ook elke dag op tv kom en nog steeds te verdragen ben.